Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2002

"Ο Σκοπός του Καιρού"

....Ο καιρός ,δεν είναι ποτέ εκδικητικός ,όπως και η φύση. Προσπαθούν απλά να αποκρι8ούν και να συμμετάσχουν σ ένα διάλογο,με την ενσαρκωμένη διαστασή τους,τον Ανθρωπο.
Στην ουσία είναι ένας διάλογος,σαν αυτούς που κάνει ο καθένας με τον ευατό του.Με την ίδια λογική που λέι πως ο Θεός δεν ορίζεται σαν ένα πάνσοφο γεροντάκι με μακριά λευκή γενειάδα,αλλά βρίσκεται μέσα μας,έξω μας,γύρω μας,στους άλλους αν8ρώπους,στην ιδια τη φύση και τις εκδηλώσεις της.....με την ίδια ακριβώς λογική,η βροχή που ξανάρχισε φίλε Ιωάννη,και σείς υπόλοιποι φίλοι και φίλες,σηματοδοτεί την ακουστική εναρξη του διαλόγου.Ενός διαλόγου που δε σταμάτησε
ποτέ,ούτε θα σταματήσει,και που έχει χιλιάδες μορφές,ακολουθεί αναρίθμητες διαδρομές,και που έν τέλει δε διεξάγεται άσκοπα βυθισμένος μέσα σε μια ’αχρονη κατάσταση. Εχει νόημα και λόγο ύπαρξης,έχει ενα σκοπό...κ αυτός δεν είναι άλλος απο αυτόν: ..."να μάθουμε να αγαπάμε,να συγχωρούμε,να κατανοούμε.Όλη μας η ύπαρξη σ αυτόν τον κόσμο αλλά και ο ίδιος ο κόσμος,είναι μια συνεχής προσπάθεια να μάθουμε ν αγαπάμε...."
Με καρδιά μαύρη σαν αυτή του Αττικού ουρανού.,με λύπη και απογοήτευση γιατι δεν είμαι άξιος να ανταποκρίνομαι πάντα με αμεσότητα στα κελεύσματα του Καιρού αλλά με τυφλή πίστη στον μοναδικό
σκοπό που ψυχανεμίζομαι πώς αξίζει να ακολουθεί κανείς,θα παρακαλούσα τη βροχή να δυναμώνει συνεχώς,για να ακούω έστω τα μισά απ όσα έχει να μου πεί..ποια μισά? το 1/3..και παλι θά ναι πολλά για μένα..

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...