Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

μνήμες απο "νερό να ναι κ ότι να ΄ναι"

Στα μέρη μου στην Αιτωλοακαρνανία ,δεν έχουμε θάλασσα.Εχουμε λίμνες.Εχουμε δλδ και θάλασσα αλλά είναι μακριά.Τα παλιά χρόνια ήταν ακόμα πιο μακριά γιατί δεν είχαμε και μεταφορικά μέσα ειδικά οι πιο φτωχές οικογένειες.Τίποτα απο τα παραπάνω όμως δεν μείωνε την επιθυμία για αυτήν.Παιδιά τα καλοκαίρια,παίζαμε με τα χώματα,την λάσπη,αυτοσχέδια παιχνίδια,μπάλα,και πετροπόλεμο.Αυτα τις ελευθερες ωρες γιατί όλες τις άλλες ,συμμετειχαμε στη "γιορτή του ταμπάκου
",το μάζεμα των φύλων του καπνου,το αρμάθιασμα,στα ποτίσματα στα χωράφια και πάει λέγοντας.

Τι θυμάμαι απο το νερό όλα εκείνα τα χρόνια.....

*Τις παγοκολώνες που αγοράζαμε κάθε μέρα απο ένα τρίκυκλο της κακιάς ώρας που ερχότανε ασθμάινοντας κάθε πρωί στο χωριό σε κάθε σπίτι.Θυμάμαι το σχήμα τους ,και την δροσιά τους.Τις βάζαμε σ ενα τύπου ξύλινο ψυγείο,με μια κανουλίτσα στο εξωτερικό μέρος τους,πάγωνε
το νερο που το πίναμε πάντα με μέτρο.Η παγοκολώνα ήτανε έμβλημα  κανονικό δροσιάς στο μυαλό μου .Απο τα πιο δυνατά σημεία αντίθεσης στα καυτά καλοκαίρια της Αιτωλοακαρνανίας.Ο πάγος είναι ένα αγαπημένο πραγμα που θυμάμαι απο τότε.Οπως νιώθω να αποκωδικοποιήθηκε μέσα μου
ήταν αναμφίβολα ένα βαθύτερο σύμβολο ελπίδας...

*Το μπανιο που μας βάζανε με το ζόρι να κάνουμε κάθε Σάββατο μέσα στη ξυλινη σκάφη με πράσινο σαπούνι.Πάντα σε εξωτερικό μέρος μιας και τότε δεν έπαιζε η φάση μπανιο και τουαλετα μέσα στο σπίτι.Μπανιο με νερό που έβραζε σε μαύρο καζανι στα ξύλα,τρίψιμο με πράσινο σαπούνι,και ξέπλυμα με κρύο νερό.Αυτό το κρύο νερό και η δροσιά του "μετά" ,ήταν όλα τα λεφτά.Ναι έτσι ήτανε.Κάθε Σάββατο βράδυ παθάιναμε ομοαδική κρίση καθαριότητας.Ευτυχως δεν έπαθε κανεις
τίποτα,ποτέ!!! :pPPppPp

*Bροχές δε θυμάμαι τα καλοκαίρια.Θυμάμαι όμως πολλα μεσημερο- απογεύματα υπόκωφα μπουμπουνητά και το Παναιτωλικο να μαυρίζει.Καταιγίδες δε θυμάμαι συχνές.Για μια σειρά απο χρόνια όμως,θυμάμαι μετα τις 20 Αυγούστου να ρίχνει χαλάζια ,καταιγίδες κάθε μέρα με ραντεβού.Ξέραμε ,στις 5 θα χουμε καταιγιδα.Οταν σκοτείνιαζε ο ουρανός ήτανε ευλογημένη ώρα.Κανείς δεν 'ηθελε καταιγίδες Ιούνη Ιουλη μεχρι μεσα Αυγούστου.Τα καπνά κινδυνευανε. Θυμάμαι φύλα καπνού με τρύπες σα να τα γάζωσε πολυβόλο όπλο.Καταστροφή...Οι μυρουδιές απο
το βρεγμένο χώμα ήταν ανεπανάληπτες.Ενιωθες τη δίψα του τόπου γύρω σου τόσο ζωντανή και τόσο επιταχτική που η ταυτιση σου μαζί της ήταν ενα φυσκό γεγονός.Τότε ένοιωθα τόσο "συμφωνος" με το γυρω μου και αυτό ήταν...ένα απίστευτο συναίσθημα...Και τ απογευματα του Αυγουστου
που οι καταιγιδες κάνανε τα σύκα να κιτρινίζουνε και να σαπιζουνε,το χώμα να μυρίζει χειμωνα,και το ψαξιμο σε κατι ρεματα διπλα στο χωριο για συλλογη σπιρτόκουτων....


*Θυμάμαι τα "αυλάκια" με το νερό που ερχοτανε απο τη λίμνη για το πότισμα στα χωράφια.Θυμάμαι που καμμιά μας μαγευε τόσο η θέα του νερού που στα μάτια μας φάνταζε τόσο καθαρό και γαργαρο και δροσερο που καμμιά φορά βουτούσαμε εκεί μέσα και η πράξη μας αυτή εμοιαζε
τόσο πολύ μ αυτό που λέμε " λύτρωση".Ηταν όμως πολυ πολύ επικίνδυνο.Καποια παιδιά πνιγήκανε....


*Θυμαμαι το πρώτο πρώτο μπάνιο στη λίμνη στα Σταμνα.Θυμάμαι όλη την μέρα.Το τρακτερ που ανεβήκαμε για να πάμε,το μεσημέρι που πηγαμε και τον ηχο των τζιτζικών τη σκόνη και την αφόρητη πνιχτή γεμάτη υγρασία ζέστη .Θυμαμαι πως φαινότανε απο μακριά η λίμνη,ήσυχη καθαρη γαλήνια.Θυμάμαι όμως πόσο διαφορετικά ήταν απο κοντά.Καλάμια,θολά νερά,νεροφίδες.Θυμάμαι τον φόβο του κάθε βήματος μεσα σ αυτα τα νερα με το πέλμα του ποδιού να πατάει αγνωστες ανώμαλες και γλιστερές επιφάνειες στο βυθό,ανάμιχτο με την σφοδρή επιθμία για μια βουτιά στο
νερό.ΝΕΡΟ ΝΑ'ΝΑΙ Κ ΟΤΙ ΝΑ 'ΝΑΙ..... Θυμάμαι το άγγιγμα του νεροφίδας στη πλάτη μου και το τρομαγμενο βατράχι που του χαλάγαμε την μεσημεριανή του σιέστα ...Τρελλη συγκινηση.....

*Θυμάμαι ενα δευτερο μπανιο στη λίμνη της Τριχωνιδας.Μια εξέδρα που βουτούσανε τα υπόλοιπα παιδιά ,ο φοβος της βουτιάς σε μια τόσο βαθιά αλλα πεντακάθαρη λίμνη..Και τον τρομο,οταν δεν υπηρχε η άνωση απο το αλάτι να σ ανεβάσει επάνω και να σε κρατησει στην επιφάνεια.Ο
πανικός μέχρι να ξαναβγώ στην ακτή...Ουφ...τι αγχος...δε θα το ξανακάνω.Το ορκίστηκα...

***************            *********************            ****************************

ΑΠο τότε έχουνε περάσει χρόνια πολλά.Τωρα και πάλι η θάλασσα είναι μακριά,αλλά ουτε λόγος για μπανιο στις λίμνες και στ αυλάκια,Οχι επειδη μεγαλωσα,αλλά επειδη είναι τόσο μολυσμένα όλα που ,,δεν εχει νόημα..Και πάλι οι βροχές αραιωνουνε τα καλοκαίρια,και αν πετύχω καμμιά φορά που θα εμει εκει καμμια καταιγίδα μόνο αυτή μου θυμίιζει τοσο ζωντανα εκείνα τα πρωτόγωνα συναισθήματα της παιδικής ηλικίας .Γιατι κατα τ αλλα η ζέστη ειναι πάντα παρούσα αλλά πλέον νιώθω να ναι πολύ πολυ μόνη της....Τοσο μόνη της που κατα βαθος την αγαπάω πολύ....και τη συμπονώ έτσι που τη βλέπω να χτυπιεται πανω στα αδειανα απο καπνό χωράφια,στις έρημες αυλές ,πάνω στα ac και στα
δαιμονισμενα ΙΧ που τρεχουν για λιγη δροσια στις παραλιες της Λευκάδας και του Αστακού.....

*nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...