Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

"στα 14"


H βραχνή φυσαρμονικα του Bob Dylan,ταξίδευε το "Blowin'in the wind " στις νιφάδες που στροβιλίζονταν μπροστά στον τοίχο της κατάληψης της Βαλτετσίου.**


Γενάρης του '81.Στα 14.Τη νύχτα εκείνη που η σφοδρη χιονοθύελλα
,σάρωνε το λεκανοπεδιο απ΄άκρη σ΄άκρη,ο έρωτας για το χιόνι ήρθε να να μου φέρει την πιο γλυκιά αναστάτωση που ειχα ζήσει ως τότε.Και όπως συμβαίνει στους μεγάλους έρωτες συνηθως κανείς δεν είναι δίπλα σου να μοιραστείς αυτό που νοιώθεις,αλλα και να ναι ,είναι τόσο αμφίβολο αν θα καταλάβαινε κάτι..Ο ερωτας ειναι τόσο απόλυτα προσωπικός που σχεδόν
σε τρομάζει. Εισαι εσύ και το αντικειμενο του ερωτά σου.Και η μουσική.Στα 14.Και ο
κόσμος περίμενε μπροστά μου,η ζωή περίμενε μπροστά μου.Μαζί με ότι άκουγα να λέγεται γιαυτήν,μαζί με αυτά που με ελκύανε,μαζί μ αυτά που δεν καταλάβαινα,μαζί μ αυτα που με φόβιζαν η με τρομοκρατούσαν.

Μεσα στη νύχτα δεν υπηρχε καν η σκέψη της επόμενης μέρας.Ουτε ειχα δει ποτε λευκό τοπίο μποστά μου ποτε για να περίμενα να το ξαναδώ,,ουτε μ ενοιαζε,αλλά ουτε καν το σκεφτομουνα.
Σ εναν απόλυτα προσωπικο χορό με τη βασίλισσα του χιονιού,τη βασίλισα που κανε κατοχή στη καρδιά μου εξαφνα,γλυκά και βίαια μαζί,στον στροβιλισμό των νιφάδων που με απογείωνε σε πρωτόφαντα υψη ευδαμονιας και ηδονής.Ανοιγα τη πόρτα και στεκόμουνα στη βεράντα .Εβλεπα το χιόνι να σκεπάζει όλα αυτά που δεν μου χε περάσει ποτέ απο το μυαλό οτι θα μπορούσαν να σκεπαστούνε με κάτι,να κρυφτει το μόνιμο -συνήθως-γκρίζο χρώμα τους.

'Εβλεπα ,μυριζα ,και ένα πράγμα περίεργο,το κρύο με ζέστανε μέσα μου και με πάγωνε έξω μου.Πρωτόγνωρες ηδονές στα 14.Εζησα κ άλλες εκείνη τη χρονιά,άλλες που μοιάζανε σαν αυτή ,αλλες που γέμιζαν τη ψυχή μου ερωτηματικά,αλλα καμμιά σαν αυτή.Αυτή δε ρωτούσε για μενα,δεν μ
έλεγχε,δε θα με σήκωνε στο πίνακα την επόμενη μέρα,δε θα μου εκανε παρατηρηση,δε θα μου θύμιζε τις υποχρεώσεις μου,-κ άλλο ένα πράγμα περίεργο-,ξαφνικά ακουγες όπως μεγάλωνες συνέχεια οτι ειχες υποχρεωσεις πολυ πιο συχνα απο το ότι ειχες διακιώματα....Στα 14...

Θα ταν το πρώτο ξενυχτι μου.Μ ολες εκείνες τις καινούργιες μουσικές  στο ράδιο .Τον Bob Dylan,Τους Dire Straits.τους King Krimson,τους Τοτο...Η αίσθηση του οτι συμμετείχα σε κάτι.Κάτι αλλόκοτο,κάτι καινούργιο,κάτι ζωντανό.Κατι που δεχότανε να μαι μαζί του και ας τα
κανε όλα αυτό.Κατι που μου αφηνε την αισθηση της συμμετοχής.

Ξημέρωνε,και ενα απρογάλαζιο φώς εμπαινε παντού.Δυναμίτιζε τοίχους,έσπαγε φράγματα,άνοιγε όρια,χόρευε τρελαμμένο και φώναζε με τη δική του φωνή τους πάντες σε ....εξέγερση.Μια εξεγερση χαράς,μια εξεγερση που δε διαπραγματευότανε,δεν το συζητούσε,δε το πουλούσε μισοτιμής.Το θελε όλο και το θελε εκεινη τη στιγμη.Στα 14.. Μια εξεγερση που καλούσε σε πόλεμο.Χιονόπολεμο...Ο χιονοπόλεμος απο τοτε καταλαβα οτι δεν ειναι απλα ενα χαζο εθιμο.Ειναι η αμεση αντανακλαση και αποτελεσμα της εξεργεσιακης χαρας που προκαλει το χιονι!!!!

Το Γυμνασιο-Λύκειο στην Αραχώβης ηταν επι ποδός.Το 5ο.Οι χιονιες φευγανε με δυναμη,και τα ουρλιαχτά σκίζανε τη μερα.Τα παιδια με τα μακριά μαλλιά που τρωγανε αποβολές επειδη δε κουρευοτανε ,τα μικροτερα  οπως εμεις,ολοι παιζαμε ενα τρελλο χιονοπολεμο.Μεσα στις αιθουσες δεν μπαίναμε παρολο που ο Γυμνασιαρχης μας ελεγε να μπουμε..Χωρις θέρμανση,με παγωμένα
τα πάντα ,εκεινο το Γυμανσιο στην Αραχώβης στα Εξαρχεια,ζουσε ακομα μια ιδιαιτερη μερα στην πολυχρονη και πολυταραχη ιστορία του.Να καναμε τι μεσα στο σχολειο ενω εξω ολα ηταν λευκα,να καναμε τι σ ενα παγωμενο σχολειο με αποβολες,σ ενα σχολειο με παρατηρησεις συνεχεια,
???Οσο για μενα τπτ δε ηθλε να μου χαλαει αυτη τη μαγεια του ερωτα που κρατησε ολη τη νυχτα.Μεχρι που μπήκε η πρώτη πέτρα μέσα στο χιόνι.Και ακούστηκε το πρωτο σπασιμο τζαμιού.Δε θυμαμαι κ πολυ καλα βεβαια,αλλα στανταρ σπαστηκαν καποια τζαμια.Σχολειο δε θα καναμε
εκεινη τη μερα.Τελεια και παυλα.Οχι οχι ,κουκουλες δε φορουσαμε.Απλα ειμασταν στα 14 στα 16 στα 17 μας.Πηγαμε εκδρομη νομιζω εκεινη τη μερα στα χιονια τριγυρω...Ακαθοδηγητοι.Χωρις κανεα καθηγητη να μας πει τι πρεπει να κανουμε.Ακουσαμε το καλεσμα μεσα μας...
Απλα αυτο..

Το ποσο θλιψη ενοιωσα οταν τελειωσε εκεινο το χιονι,κ οταν ολα εχασαν τη λευκη πάναγνη φορεσια τους δε περιγραφεται.Οταν το γκριζο ξαναρθε στη ζωη μου,στα ματια μου.Οταν τα τζαμια αποκατασταθηκαν κ ολα ξαναπηραν το ελεγχομενο δρομο της ασφαλειας κ της υποταγης σε αχρωμα
και ανουσια πραγματα της καθημερινοτητας..Οταν ξαναρχισαν τα πειραματα χημειας οχι σε εργαστηρια αλλα σε πινακες με καθηγητες που βαριοτανε τη τυφλα τους ,οταν αρχιζανε τα αρχαια,και οποιος παπαγαλιζε καλυετρα επαιρνε και αριστα,οταν αρχιζε η γυμναστικη στο τσιμεντο!!!Οταν η
βροχη που επεσε μετα απο λιγο γεμισε τα παντα με μια μελαγχολια ανειπωτη.Ακομα τη κουβαλαω μεσα μου και δε νομιζω να την αποβαλω ποτε... Οπως ποτε δε θ αποβαλω απο μεσα μου εκεινο τον πρωτο ερωτα για το χιονι.Και με καθε κοστος ,μα με καθε κοστος και θυσια θα το υπερπασπιζομαι κοντρα σ ολες τις αποχρωσεις του γκριζου και του καθημερινου ποκιλοτροπου θανατου και του ελεγχου ...... μεχρι  να πεθανω.

Κ' ας μην ειμαι στα 14,αλλα στα 41.
  ***( H φωτο δειχνει το κτιριο της καταληψης στη Βαλτετσιου εκεινη τη χρονια- 1981.Εμενα απεναντι...)
*nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...