Κάποτε λοιπόν ,ήταν ένας τύπος που ήθελε να φτιάξει ένα σπίτι. Μια μονοκατοικία. Είπε τι είχε στο μυαλό του στον μηχανικό και ο μηχανικός αφού το σκέφτηκε κ έκανε τις κατάλληλες μετρήσεις ,του έκανε τα σχέδια για το σπίτι του. Του είπε δε, θα βάλουμε αυτά τα υλικά, γιατί αυτά χρησιμοποιούν όλοι και είναι τα πιο δοκιμασμένα στην αγορά. Ο τύπος δε τα πολύ-γούσταρε τα συγκεκριμένα υλικά αλλά ,τι να κάνει κιόλας...Συμφώνησε λοιπόν με τον μηχανικό, αλλά τον παρακάλεσε για κάτι .Σ ένα μικρό παραθυράκι που το θελε να ναι στη σοφίτα του σπιτιού ,ήθελε να βάλει άλλα υλικά από αυτά που του πρότεινε για όλο το σπίτι ο μηχανικός. Δικά του υλικά δηλαδή. Δικιάς του έμπνευσης που όμως ήταν πολύ σπάνια και πολύ ακριβά..Ο μηχανικός, παρόλο που θίχτηκε κάπως ο επαγγελματικός του εγωισμός, τελικά συμφώνησε.
Το σπίτι ξεκίνησε να χτίζεται και σε λίγο καιρό, ήταν έτοιμο. Ήταν μια «κούκλα» .Γεμάτο παράθυρα να μπαίνει φως, κήπος, λουλούδια, πόρτες μπροστά και πίσω ,εσωτερική σκάλα, ευρύχωρα δωμάτια, βεράντα ,σοφίτα και κάτω από τη σοφίτα ένα μικρό παραθυράκι φτιαγμένο με τα υλικά που ήθελε ο ιδιοκτήτης. Ήταν τέλειο...
Ο καιρός περνούσε ο τύπος θαύμαζε και χαιρόταν το σπίτι του ,μέχρι που μια μέρα έγινε ένας φοβερός σεισμός .Ο μεγαλύτερος που είχε γίνει ποτέ στη περιοχή. Ευτυχώς ήταν μεσημέρι και το σπίτι ήταν άδειο. Όταν γύρισε από τη δουλειά του ,ο τύπος, τι να δει… Όλο το σπίτι είχε καταρρεύσει. Όταν λέμε όλο ,εννοούμε ,όλο. Δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο. Τοίχοι, κολώνες, δωμάτια, τζάμια ,πόρτες παράθυρα, όλα είχαν γίνει σκόνη, είχαν σπάσει ,είχαν διαλυθεί. Μόνο το μικρό εκείνο παραθυράκι ήταν άθικτο! Το κοίταζε ,το ξανακοίταζε, δεν πίστευε στα μάτια του. Άθικτο τελείως.
Ο τύπος έκατσε στη μέση από τα συντρίμμια, με το μικρό παραθυράκι απέναντι του. Άναψε τσιγάρο και συνέχιζε να το κοιτά εν μέσω των συντριμμιών του σπιτιού του, για το οποίο τόσο κόπο είχε κάμει, τόσες θυσίες ,και τόσο υπομονή. Δεν τον ένοιαζαν τα λεφτά που χάθηκαν. Πιο πολύ τον διέλυε που η δική του επιλογή για τα υλικά ήταν η πιο σωστή και όμως επειδή φοβήθηκε, δέχτηκε ότι του πε ο μηχανικός που -ήξερε λέει- την αγορά. Χρόνο για να ξαναχτίσει ένα τέτοιο σπίτι δεν είχε .Λεφτά επίσης για να κάνει ένα σπίτι μόνο από τα υλικά που είχε το παραθυράκι επίσης δεν είχε.
Εκείνο το βράδυ ,έμεινε εκεί, στα συντρίμμια. Δε κούνησε καθόλου .Και το άλλο βράδυ επίσης. Και το παρ άλλο. Ευτυχώς ήταν και καλοκαίρι και έτσι δεν είχε πρόβλημα να μείνει ασάλευτος μέρες και νύχτες σαν το ψάρι που το τυφλώνει ο προβολέας στα βαθιά και σκοτεινά νερά.
Μη με ζορίζετε να σας πω τι έκαμε σαν ήρθε το Φθινόπωρο και ο Χειμώνας. Ακούστηκαν πολλά, ειπώθηκαν πολλά. Κανείς δε τον ξανάδε στην περιοχή. Κάποιοι τελευταία είπανε πως έπιασε δουλειά .Φτιάχνει λένε μικρά παραθυράκια και τα πουλάει. Από ξύλο, από κεραμίδια, από πηλό, από φτερά, από τενεκέδια .Δικά του δηλαδή χειροποίητα παραθυράκια …Κοιμάται ,είπανε –επίσης-στα παγκάκια και σε κάτι άθλια μπουρδελο -ξενοδοχεία…
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου