Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

"καλημέρα μου πες?....καληνύχτα?"

Ειναι εκει που περιμεναμε το ανσασέρ στο νοσοκομείο,ν ανέβει ο καθένας όπου σκατά πήγαινε.Γιατροί,νοσοκόμες,ασθνείς.Και σκάει η τύπισα με τον espresso frendo στο χερι ,τη τυροπιτα που παει τζάμπα με τον espresso(προσφορα γνωστου ταχυφαγείου),το μπουκαλάκι με το νερό και το ακουστικο στ αυτί.Και λέει:" όχι,όχι,όχι.μου απέδειξες τι είσαι,δε θέλω να σου δώσω καμμιά άλλη ευκαιρία."
Γυρνάει ο κόσμος,ρίχνει μια ματιά,και ξαναγυρνάει το βλέμμα ,στο ασανσέρ που αργεί.Η τύπισσα συνεχίζει τον διάλογο."Οχι,δεν ειναι δυνατόν εγώ να κάνω συνέχεια υποχωρήσεις και εσυ να μου φέρεσαι μ αυτον τον τρόπο.Δεν με υπολογίζεις".
Μερικοι ξαναγυρνανε και τη κοιτάνε μ αναμικτο βλέμμα απορίας και σιχασιάς.Ξαφνικα σκάει στη παρέα και ενα φορείο.Ενας παππούς,σαν ημιθανής γέρος γιαπωνέζος βρυκόλακας με καλωδια παντού παρκάρεται μπροστά στο ασανσέρ.Η τυπισα τον κοιταζει αφηρημένα και συνεχίζει: "Ενα,ενα πράγμα πες μου.Χτες το βράδυ μου είπες καληνύχτα?Σε ρωτάω αν χτες το βράδυ μου είπες καληνύχτα"..."αν ειναι σημαντικο?.."καλα με δουλευεις μπροστα μου?"."τι ειμαι εγω ένα αντικειμενο?"
Το ασανσέρ φτάνει,πρωτα μπαινει το φορείο,μετα ολοι οι υπόλοιποι,στο τελος μπαινει και η τύπισα,η οποία συνεχίζει"...."ααα....γιατι/?γιατι////? δε το καταλαβα.....δλδ,το πρωι χτες μου ειπες καλημερα"?Ολος ο κοσμος πλεον,τη κοιταζει με μισο ματι.Το ιδιο και ο παππους πισω απο τη μασκα οξυγονου.Αυτος τη κοιταει και με τα δυο ματια ορθανοιχτα.Αυτη δε ξερω πως το χει δει...σα να νομιζει πως ολο το προσκαιρο ακροατηριο του ασανσερ ειναι μαζι της ,και συνεχιζει πορωμενη..."πες μου ρε παιδι μου....μου ειπες καλημερα..καληνύχτα ,μου ειπες???τι ειμαι
για σενα αν δε μου λες εστω μια καληνύχτα?τι αξιζω για σενα? να σου πω εγω....ενα τιποτα ειμαι,για σενα ειμαι ενα τιποτα".

Ο παππους αγωνιά,κάνει κατι νευματα`,κατι σα να θελει να πει,γουρλωνει τα ματια,ο τραυματιοφορεας  δειχνει ν ανυσηχει,ο κοσμος ειναι μπερδεμενος,η τύπισα συνεχιζει:"εμενα ρε,ειπες αι στο διάολο?εμενα?να ψοφησεις ρε ,να ψοφησεις δε με νοιάζει καθόλου".Αλήτη,ε αλήτη,που θα τολμήσεις να με βρίσεις εμένα"...
Ο παππούς πλέον ειναι οριακά,ο τραυματοφορέας τα χει παιξει,αγωνία μεγάλη,ο κοσμος παραμιλάει,μια κραυγή,ενας γδούπος και ο παπούς είναι νεκρός.Τεζα.Πιο τέζα δε γίνεται.Το ασανσερ φτάνει στον επόμενο όροφο.Η τυπισα εχει κατεβάσει τοακουστικο και ψελίζει :τι γινεται εδω?τι εγινε?...

*Το στορυ,ειναι αληθινό,μέχρι τη στιγμη που η τυπισα λέει "να ψοφήσεις" και ο παππούς στο ασανσέρ,ψοφάει.Ποιητική αλητεία τα βαλα εγω να συμβαίνουν και τα δυο μαζί.Ενταξει,τωρα ψιλο-αλητεία.Ποσα τηλεφωνήματα δεν εχουν μεσα το "να ψοφήσεις ρε"..? και πόσοι παππούδες δε τα τινάζουν καθημερινά παντου....?ακόμα και μεσα σ ασανσερ νοσοκομείων...?!!

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...