Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Λόγια του ψυχρού ανέμου

Μέρα ξυράφι.Οξύτητα ,καθαρότητα, ασήμι που λαμπει,ηλιαχτίδα που αντανακλάται στην κόψη μιας ξυραφένιας καθημερινότητας.Ιχνηλάτης του στρατού της ζωής ,ο βοριάς,ανοιγεί δρόμους και παίρνει κεφάλια.Στο ζωοφόρο φως οι οι εκμαυλιστές ,νταβαντζήδες τυχάρπαστοι, πουλημενοι, λακεδες εμποροι αναγκών και ονείρων,μοιάζουν με αποκρουστικά πλάσματα ενός άλλου κόσμου ντυμένα την ανθρώπινη προβιά.Η ορμή του Βοριά σαρώνει τα κεφάλια του ετερώνυμου πλήθους των υποκτακτικών τους,των βαστάζων τους,των δούλων τους.

Οση ομορφιά έχει αυτή η μέρα ,άλλο τόσο άδεια είναι απο έλεος για τους εχθρούς της.Ήχοι απο τύμπανα που χτυπούνε ρυθμικά έρχονται απο κάθε σημείο του ορίζοντα.Δεν είναι η τελική μάχη.Είναι η υπόσχεση να πέσουμε όλοι μέχρι ενός.Είναι το άσβεστο πάθος για λευτεριά.Είναι η απόφαση για καταστροφή κάθε νόρμας κάθε καθεστωτικής αντίληψης.Δε προσκυνάμε το χρήμα ,δε προσκυνάμε τ αφεντικα,δε προσκυνάμε τις ψεύτικες ανάγκες.Ψάχνουμε.

Για την ζέστη που κρύβει το δυνατότερο κρύο.Για την βροχή κ το χιόνι  που στεγνώνουν τα ρούχα ,τις καρδιές .
Ψάχνουμε για τον κάυσωνα που δροσίζει.
Ψάχνουμε για τον ΕΝΑ και μοναδικό άνεμο που φυσάει απο μια και μονο κατευθυνση.
Ψάχνουμε για τις κόψεις των σπαθιών.
Ψάχνουμε για όλα τα σημέια σύγκρουσης ,εκεί που γενιέται η ζωή μέσα σε αίμα και οδύνη..

Γυρνάμε ανάποδα τσέπες ,κεφάλια,και σώματα.Και βλέπουμε τα φυλακισμένα μας αντίθετα ,αυτά που ψάχναμε πάντα και δε το ξέραμε..Και μετά ο άνεμος αυτός κοπάζει,η θάλασσα κρυσταλλιάζει τ αλάτι της σε αρχαία σπαθιά,τ απιθώνει στο βυθό της και μας περιμένει  γυμνούς.Ολόγυμνους.Ματωμένους,άδειους απο ότι τωρα φαίνεται σημαντικό,φτωχούς στα μάτια του σήμερα ,πλούσιους βασιλιάδες στα μάτια του μέλλοντος. Να αγκαλιάσουμε τον θάνατο που κρύβει στα σπλάχνα της   και να τον λευετρώσουμε απο την ίδια τη σκλαβιά του.Και μαζι μ αυτον ,να λευτερώσουμε όλο τον κόσμο του σήμερα, που σκουληκιάζει κ αναρριγά στην ανάσα αυτου του βοριά στον σβέρκο του..κ ανατριχιάζει σύγκορμος στα λόγια του,που άλαλος μένει και δεν μπορεί να πεί αυτό που νοιώθει,κ όλα όσα έμαθε μέχρι τώρα,αρχιζει και καταλαβαίνει πως άχρηστα του ειναι..

Εκει,που ο τρόμος της γνώσης συναντά την αρχέγονη διψα για λευτεριά...εκεί σαν οραμα ,ο τόπος της πιο ανελέητης μάχης ....


Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...