Για θυμήσου

Πόσες φορές δεν έκανα αναρτήσεις που ένας κ μόνο στίχος του ηταν οικείος,ή η μουσική μου άρεσε μ αυτη την μαγική ιδιότητα της ,κάτι μεσα σ αυτή,να σ αρεσει χωρίς να ξέρεις το γιατι...Κ όμως υπήρχαν τραγούδια που μια ζωή θυμάμαι τον ευατό μου να τα θεωρεί σπουδαία ,αλλά να μουνα απο την απέναντι πλευρά των στίχων.Κ αυτό μου στερούσε τη "μαγκιά" να τ ανεβάσω ι ή να πω οτι μ αρέσουν.(Ειναι ενας προσωπικος κώδικας αυτός)...Ενα απ αυτα τα τραγύδια λοιπόν, ειναι κ αυτο.Κ όταν ηρθε η ώρα να τ ανεβάσω,το πιστευω στίχο στίχο,κ οτι αρνιόμουν ,το χα κάνει δικό μου.θυμηθηκα τα λόγια ενος φίλου μαικρινου."Οταν φτάνει η στιγμή να κερδίσεις τη χαμένη σου μαγκιά,αυτό δε θ αφορά παρά εσένα και μόνο εσένα.Και τις περισσότερες φορές ,οχι δε θα φοράς το χαμόγελο της "επιτυχίας" σου,αλλά θα σαι χωρίς μάσκα,χωρις μακιγιάζ,χωρίς καν χαμόγελο.Πιο πολύ για λυπημένος θα κάνεις ,παρά για "μάγκας".

Τότε που το πε αυτό,τα Like και το face δεν υπήρχαν.Κ ο ίδιος δεν είχε καν κινητό.Του το αφιερώνω λοιπόν....με κάθε σημασία στο στίχο...




*nNoe*