Α π όλες τις περιγραφές της κόλασης ,καμμία δεν με τρόμαξε ,όσο μια που έλεγε πως κανείς δε βλέπει το πρόσωπο του άλλου.Κανείς δεν μπορεί να πάρει παρηγοριά απ τον 'άλλον,κανείς δε μπορεί να πάρει και να δώσει τίποτα απολύτως.Μια εικόνα δυο πλασμάτων πλάτη με πλάτη να μη μπορεί κανένα να στρέψει το προσωπό του στο άλλο,έφτανε να νιώσω ρίγος.Και ύστερα άρχισε μια ύσηχη βροχή,πρώτη μέρα του καλοκαιριού,Σαββάτο απόγευμα κ άκουγα τις στάλες μια μία μέσα μου να καθίζουν τη στάχτη στα πνευμόνια μου και τη σκόνη στις φλέβες μου.Ενιωσα την επιθυμία να δω το αίμα μου,μα σύχασα βλεποντας τις εικόνες στην Ταξίμ.Δεν καταλάβα γρι απ όσα λέγανε στον βρεγμένο δρόμο οι μαύροι,μα κάτι μου λεγε πως καλύτερα .Οταν ενας ηλικιωμενος με σταμάτησε και μου ζήτησε 2 ευρώ,του δωσα οσα ψιλά είχα μα εκρυψα το δεκάευρο.Μπορεί να χαθεί ο παράδεισος για δέκα ευρώ? Ναι,.Μπορεί.Μετάνιωσα,αλλά ηταν αργά.Το σουρουπο στη πόλη έκατσε πλατη με τη πλάτη μου.Δεν ειχα πεθάνει όμως.Ζούσα .Ειχα τη φωτογραφική μαζι μου,όλο τ απόγευμα.
*nNoe*
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου