Ειναι ΄'ενα μαγικό παράθυρο,απ το οποίο μπορείς να δεις τον κόσμο ν αλλάζει,την ωρα που αλλαζει και δε το παίρνει καν χαμπάρι.Μπορείς ν ακούσεις τις δικαιολογίες των φίλων σου,των γνωστών σου ,για την ξαφνική τους εξαφάνιση,μπορείς να μυρίσεις τον φόβο τους ,μπορεις ν ακουσεις τις σκέψεις τους,μπορείς να δεις την γύμνια τους ,την αλλαζονεία τους , τ ασθενοφόρα που μεταφέρουν τον πληγωμενο εγωισμό τους, τις μικρές μάγισσες που τους γοητεύουν με φτηνά κόλπα,τις μέλλισσες που τους στραγγίζουν το μέλι απ το μυαλό τους,τις σφήκες που απομυζούνε το αιμα των πληγών τους...
Δεν ειναι ένα απλό παράθυρο αυτό.Και συ αλήθεια , πρέπει να ν αντέχεις για να δεις απ αυτο το παράθυρο. Θα δεις και τον ευατό σου ν αλλάζει ,θα τον δεις να περπατά μπροστά σου και να κάνει ότι και οι άλλοι.Θα ναι σαν να χεις πεθάνει και βλέπεις τα πάντα ,αλλα χωρίς να νιώθεις την αδιαφορία που νιώθουν οι νεκροί.Εσυ θα μπορείς να νιώσεις την αλήθεια τους ,μια αλήθεια που θα σ αφήνει μόνο σου ,χωρίς αυτούς ακομα και χωρίς εσένα.Οτι και να βρουν να σου πουν,θα ξερεις ηδη τα ψεματα τους,θα ξερεις τους λόγους που στα λενε και θα νιώσεις για όσο αντέξεις ,την απόλυτη μοναξιά σου στην ουσία της.Θα σε δεις να σε προδίδεις ...ακομα και συ ,εσενα....
Δε θα κατηγορήσεις κανέναν ,δε θα θυμώσεις σε κανέναν ,δε θ απαιτήσεις απο κανέναν .Θα εύχεσαι μονο,να μην είχες κοιτάξει ποτέ απο αυτο το παράθυρο......Αλλα θα ναι αργά....Και θα πρέπει να συνεχίσεις να ζεις και μετά απ αυτη τη γνώση.Και θα σπας το κεφάλι σου να θυμηθεις ,ποτε εσυ ζήτησες αυτή την γνώση και τι σ εκανε να την ζητήσεις.....και θα ελπίζεις .Οχι να ξεχάσεις τι είδες,μα κατι πολυ πιο απελπιστικα δυσκολο μα και απλο συνάμα.......Να μπορεσεις να φυγεις απ αυτο το παραθυρο και να ζησεις .Την κάθε στιγμή σου μεσα σ αυτον τον κόσμο.Αυτον τον συγκεριμενο κοσμο που ειδες μεσα απ αυτο το μαγικο παράθυρο...
05:45
Ξημερώνει .Γλυκά,ζεστά μα και δροσερά.
Ειδα ενα παράθυρο στον ύπνο μου.
Ενα παράθυρο μαγικό....
Ενα πυκνό και πλούσιο σ άνθια ,γιασεμί ,το σκέπαζε.....
Μονάχο του ,σ ένα σπίτι παλιό,με τα δωματιά του γεμάτα καθρέπτες και βαριά ξύλινα έπιπλα ,σκεπασμένα με λευκά σεντόνια.......
Και γω στεκόμουν εκεί και κοίταζα,τον κόσμο ,για ωρα απαγορευτικά πολύ,τόσο πολυ, που ξεχάστηκα να κοιτάζω...ξεχασα ποιος ειμουν,ξέχασα το γιατι και το διοτι,ξεχασα την ερωτηση ,ξεχασα και την απαντηση....με αποσυνθεσε η γνωση και εγινα χωρις να το καταλαβω μερος του,εγινα κ εγω αυτο το παράθυρο....
Και περιμενα-λέει- καποιον να ρθει,να κοιτάξει μέσα απο μένα ....
(Χαζή κουβέντα και σενάριο
που παίρνει Όσκαρ στην οδύνη
πολλά που υπόσχεται το αύριο
μα τίποτε ποτέ δε δίνει.
Εμένα ρώτα με, που είδα
τι θέμα μου 'βαλε ο Θεός μου
να γράφω χρόνια στη σελίδα
«κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου».)
Δεν ειναι ένα απλό παράθυρο αυτό.Και συ αλήθεια , πρέπει να ν αντέχεις για να δεις απ αυτο το παράθυρο. Θα δεις και τον ευατό σου ν αλλάζει ,θα τον δεις να περπατά μπροστά σου και να κάνει ότι και οι άλλοι.Θα ναι σαν να χεις πεθάνει και βλέπεις τα πάντα ,αλλα χωρίς να νιώθεις την αδιαφορία που νιώθουν οι νεκροί.Εσυ θα μπορείς να νιώσεις την αλήθεια τους ,μια αλήθεια που θα σ αφήνει μόνο σου ,χωρίς αυτούς ακομα και χωρίς εσένα.Οτι και να βρουν να σου πουν,θα ξερεις ηδη τα ψεματα τους,θα ξερεις τους λόγους που στα λενε και θα νιώσεις για όσο αντέξεις ,την απόλυτη μοναξιά σου στην ουσία της.Θα σε δεις να σε προδίδεις ...ακομα και συ ,εσενα....
Δε θα κατηγορήσεις κανέναν ,δε θα θυμώσεις σε κανέναν ,δε θ απαιτήσεις απο κανέναν .Θα εύχεσαι μονο,να μην είχες κοιτάξει ποτέ απο αυτο το παράθυρο......Αλλα θα ναι αργά....Και θα πρέπει να συνεχίσεις να ζεις και μετά απ αυτη τη γνώση.Και θα σπας το κεφάλι σου να θυμηθεις ,ποτε εσυ ζήτησες αυτή την γνώση και τι σ εκανε να την ζητήσεις.....και θα ελπίζεις .Οχι να ξεχάσεις τι είδες,μα κατι πολυ πιο απελπιστικα δυσκολο μα και απλο συνάμα.......Να μπορεσεις να φυγεις απ αυτο το παραθυρο και να ζησεις .Την κάθε στιγμή σου μεσα σ αυτον τον κόσμο.Αυτον τον συγκεριμενο κοσμο που ειδες μεσα απ αυτο το μαγικο παράθυρο...
05:45
Ξημερώνει .Γλυκά,ζεστά μα και δροσερά.
Ειδα ενα παράθυρο στον ύπνο μου.
Ενα παράθυρο μαγικό....
Ενα πυκνό και πλούσιο σ άνθια ,γιασεμί ,το σκέπαζε.....
Μονάχο του ,σ ένα σπίτι παλιό,με τα δωματιά του γεμάτα καθρέπτες και βαριά ξύλινα έπιπλα ,σκεπασμένα με λευκά σεντόνια.......
Και γω στεκόμουν εκεί και κοίταζα,τον κόσμο ,για ωρα απαγορευτικά πολύ,τόσο πολυ, που ξεχάστηκα να κοιτάζω...ξεχασα ποιος ειμουν,ξέχασα το γιατι και το διοτι,ξεχασα την ερωτηση ,ξεχασα και την απαντηση....με αποσυνθεσε η γνωση και εγινα χωρις να το καταλαβω μερος του,εγινα κ εγω αυτο το παράθυρο....
Και περιμενα-λέει- καποιον να ρθει,να κοιτάξει μέσα απο μένα ....
(Χαζή κουβέντα και σενάριο
που παίρνει Όσκαρ στην οδύνη
πολλά που υπόσχεται το αύριο
μα τίποτε ποτέ δε δίνει.
Εμένα ρώτα με, που είδα
τι θέμα μου 'βαλε ο Θεός μου
να γράφω χρόνια στη σελίδα
«κάθε στιγμή να ζεις του Κόσμου».)
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου