Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

"Το μονοπατι της ανθισμένης Ακακίας."



Θα το προσπεράσεις χίλιες φορές και δε θα το προσέξεις.Θα το δεις τυχαία μια μόνο φορά και θα το νοιώσεις σαν το δικό σου μονοπάτι.Ηλιόλουστο,πριν το πάρεις,οσο φτάνει η ματιά σου με ξέφωτα,παχιους ισκιους,μεγάλα δέντρα,λουλούδια ,μέλισσες,ψηλο χορτάρι.Θα το πάρεις γιατί δε μπορείς να κάνεις αλλοιώς.Ειναι κάτι μέσα σου που αμολιέται στο μονοπάτι και δε το μαζεύεις
με τίποτα.Δν ξέρεις καν,αν μπαίνεις σ αυτό το μονοπατι επειδή κυνηγάς αυτό το κάτι μέσα σου,η αν εσύ ο ίδιος συνεηδητά μπαίνεις εκεί......

Είναι πιο μαγικό απ οτι φαίνεται απ εξω.Δίνεσαι σ αυτό μέρα με τη μερα όλο και πιο πολύ.Τα μάτια σου ανοιγουν και βλέπεις τις ομορφιές του σαν μοναδικές στον κόσμο,όσο και αν το μυαλό σου προσπαθει να σου πει οτι δεν ειναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Εσυ αρχίζεις και πιστεύεις το μονοπάτι.Το ταξίδι σου έχει αρχίσει ,και δεν χρειάστηκε καν εισητήριο....ηταν μια δικια σου επιλογη (?)

Παράξενα ζώα ,θα περάσουν ξαφνικά μπροστά σου.Τόσο αργά ωστε να τα δεις,τόσο γρήγορα ώστε να μη τρομάξεις.Περίεργα πουλιά θα ακούς να κελαηδούν απο ψηλά και δίπλα στους θάμνους που περνάς.Η μελωδία τους ,θα σου θυμίζει κάτι απο μια μουσική του μέλλοντος,θα νιώσεις προνομιούχος που ακουσες αυτες τις μελωδίες ,θα θες να πεις "ευχαριστώ".Θα συνεχίσεις να βαδίζεις απομονώντας το μυαλό σου όλο και πιο πολύ,για να μη σ ενοχλεί με τις επίμονες ενστάσεις του.Καταράχτες θα δείς και θα λουστείς στα παγωμένα νερά τους ,τις μέρες που θα χει καυσωνα,ζεστές καλύβες απο χοντρά ξύλα μ αναμένα τζάκια θα σε περιμένουν τις μερες που το χιονι θα πέφτει πυκνό.Τις νύχτες θα ζεις οράματα τόσο ζωντανά ,που θα σαι σιγουρος πως θα ναι αληθινά.Οι πιο κρυφές σου σκέψεις θα φανερωθούν ,θα ναι σα να νιωθουν οτι ειναι σπίτι τους.Θα ξεγυμνωθούν,θα σ αφήσουν έκθετο,θα σ αποδυναμώσει σιγα σιγα η εκεθεσή τους.Οι αισθησεις σου θα παρουν να καιγονται απο μια φωτια που θα τις τρωει απο τα μεσα...αργα βασανιστικα και ηδονικα....Οι μερες θα περνάνε και ουτε μια τους δεν θα ναι βαρετή,.Ουτε μια.....

Και μια μέρα,μια μέρα σαν όλες τις άλλες,θα ξημερώσεις και το τοπιο θα χει αλλάξει.Ολα θα εχουν εξαφανιστεί.Ερημος τόπος,γεμάτος κακοτράχαλες πέτρες,μυτερά αγκάθια,θα διαπιστώσεις οτι δε φοράς πλέον παπούτσια,δεν έχεις καν ρούχα,δε νοιάστηκες και δε προνόησες για τίποτα.Θ γεμισεις πληγές που θα τις γλειφεις με τα σάλια σου....Ο ουρανός σου θα ναι μαβύς ,΄'αγριος και τρομαχτικός.Μια απειλή θα σέρνεται σαν φίδι γύρω σου,τις νύχτες κ θ ακους τη διχαλωτη του γώσσα να σε ψάχνει.Τα οραματα σου θα γινουν σταδιακα εφιάλτες .Ολα θα σε εκδικούνται,και οι εκθετες σκέψεις σου θα βασανίζονται ολόγυμνες και συ θα τις βλεπεις και δε θα μπορείς να κάνεις τίποτα.Το μυαλό σου θα χει σχεδόν ξεχαστεί στη φυλακή που του εφτιαξες εσυ ο ίδιος,και οταν θα πας να το βρεις ,εντρομος θα τ ακουσεις να επαναλαμβανει σα κασετόφωνο αυτα που ελεγες εσυ πριν λιγες μονο μερες...Θα χει χαθει....Θα σκεφτεις να φυγεις ,αλλά θα ναι αργά.Απλά θα ναι αργά....δε θα ξερεις καν απο που να βγείς.Σημάδια δεν θα χεις βάλει,για να γυρίσεις πίσω.Απλά θα προσπαθείς να γυρίσεις πίσω σ αναν αγνωστο τελειως τόπο,μη ξέροντας αν γυρνάς οντως πισω η αν βαδιζεις ακόμα μπροστα.....

Οταν θα κουραστεις τόσο που σχεδον δε θα μιλάς απ τη κουραση κ τον φοβο,ολα θα γινουν ξαφνικά οπως στη αρχη.Ηλιολουστα.Ολα θα ξαναπαρουν την μορφη που σε μάγεψε.Δε θα το πιστεψεις στην αρχη,θ αναρωτηθείς αν ειναι ονειρο,και ποιο ειναι ονειρο και ποια η πραγματικοτητα.Τοτε το μονοπατι θα δυναμώσει την ομορφιά του και θα σου επιτεθεί ακόμα πιο λυσασασμένα ,με το πιο γοητευτικό χαμόγελο που είδες ποτε.Θα σου δειξει τη μορφή του,θα σου μιλήσει με φωνή που να καταλαβαίνεις,Θα αποκτησει προσωπο.Μιας τοσο υπεροχης μορφης,τοσο μελαγχολικης ,και τοσο χαρουμενης,τοσο ανεμελεης και τοσο σκοτεινης κατα βαθος,που θα σε καθηλωσει....θα δεις τα δακρυά της,θα νιωσεις τον πόνο της ,θα πιστεψεις την ιστορια της ,για οτι ειναι φυλακισμενη εδω...για οτι θα θελε να φυγει αλλα δε μπορει,,γιατι κατι κακο πραγματικα τη κυνηγαει και την υποχρεωνει,.... και τελικα θα σε μισήσεις που σκεφτηκες εστω να φύγεις και δεν αντεξες καν αυτη τη μικρη δοκιμασία που το ίδιο το μονοπατι σου εδωσε ,αθελά του,γιατι κ αυτό το μονοπατι,ενα σκοτεινό μυστικό το ταλαιπωρεί.Θα νιωσεις την ανάγκη να γινεις ηρωας,να το υπερασπιστεις,να σωσεις αυτη την ομορφιά,.να διωξεις για παντα οτι κακο το στειχειωνει γιατι τελικα.....τ αγαπας.Τ αγαπας τοσο βαθια και τοσο ολοκληρωτικά που τιποτα δεν εχει σημασια στη ζωη σου παρα αυτο το μονοπατι....Και θ αποφασισεις να μεινεις μεχρι τελους .Το μονοπάτι γινεται η ζωη σου και ο τροπος που αυτο γινεται ειναι μυστικος υπογειος σταθερος και καταλυτικος...Μεχρι να το συνειδητοποιησεις ,εχει γινει ηδη......Μια ζωη μεσα στη ζωη σου...μια ζωη που δε θα ναι δικια σου αλλα εσυ θα τη νοιωθεις σα δικια σου....

Η γλυκιά και παραπονιάρικη φωνή του,θα σε συνοδευει μερικές μέρες ,μέχρι να σε πεισει ,να μεινεις εκεί,μεχρι να πιστέψεις οτι η απόφαση ειναι δικιά σου κ όχι δικιά του.Θα συνεχίσεις να πορέυεσαι.Θα ρθουν μέρες που δε θα τ ακους,δε θα το βλεπεις,μερες σαν αυτες που σε τρομαξαν,αλλα πλεον θα νομιζεις οτι δε φταιει το μονοπατι ,αλλα αυτο που βασανιζει το μονοπάτι και τις νύχτες θα μιλάς μόνος σου,θα του μιλάς και θα του λες..."κανε κουράγιο οπου και αν βρίσκεσαι,εγω εδω παλευω και για σένα"...Τα ονειρα σου θ αλλαξουν.Θα ρθουν αγγελιοφοροι να σου πουν οτι το μονοπατι σε ξέχασε ,θα σου δειξουν στοιχεια ,θα το δεις να μιλαει μ αλλους,να πλανευει αλλους,να γελάει και να σκορπιεται χωρις αυτοι να νοιωθουν αυτο που εσυ νιωθεις.Και θα σφιγγεις τα δοντια.Η χαρα σου ,ειναι χαρά μου ,ακομα κ αν εγω πονάω.Αυτο θα λες.Αυτο θα λεει κ το μυαλό σου σαν κασετόφωνο.Και καπου καπου ,ολο και πιο αραιά,ολο και πιο αργά,το μονοπατι θα ρχεται σε σενα και θα σε πλυμμηριζει με "ευχαριστω" που δε το ξεχασες,που εμεινες εκει,πιστος...ο κοσμος κ τοπος γυρω σου θα ειναι ο παραδεισος,και θα σου φτανει αυτο για ν αντεξεις τα ολο πια κ μεγαλυετρα διαστηματα απουσιας του.......και ετσι η ζωη σου θα συνεχιζεται και τα χρονια θα περνανε......

Μεχρι που μια μερα ,που το μονοπάτι θα χει πολυ πολυ καιρο να φανεί,θα νομισεις οτι βρηκες ενα σημειο στο δομο ,που σε βγαζει εξω απο αυτο το μονοπάτι κ απο κει θα μπορουσες να δεις αλλα μονοπάτια.Και θα χεις κουραστει τοσο απο την απουσια του,που θα σκεφτείς οτι ..ναι....να βγω...να παω αλλου...να μαγευτω απ αλλου....αυτο θα κανω..το λες ,.,το ξαναλες...το λες το ξαναλες και μια μερα το κανεις .Βγαινεις απο το μονοπατι σ εκεινο το αφυλαχτο περασμα και βουτας στο πρωτο μονοπατι που θα βρεις μπροστα σου.Και θα λες μεσα σου,,θεε μου τι εζησα...θεε μου ,,,εχασα το μυαλο μου....αυτο το μονοπατι ειναι ηρεμο...δεν εχει καμια επκληξη,ηρεμει το μυαλο και η ψυχη μου....δενε χει θαυματα δενε χει οραματα,δεν εχει τπτ μαγικο,αλλα ειναι βαλσαμο...

Θα περασει καιρος μεχρι τ ονειρα σου ν αρχισουν να γεμιζουν με τις θυμησες του παλιου μονοπατιου.Μια αορατη δυναμη θα νοιωθεις οτι σε καλει.Στην αρχη δε θα δωσεις σημασια,μετα σιγα σιγα ομως ,η φωνη θα δυναμωσει,μ εναν τροπο σιγουρο,αποφασιστικο...θα αναστατωσει τα μελη σου,τη σκεψη σου,θα σε τραβαει θα σ ελκει.θα σου λειπει ξανα ,θα τουμπαρεις ολες σου τις σκεψεις και θα βρεις τον ευατο σου να το ζηταει απεγνωσμενα.....

Μεσα σε μια νυχτα μονο,θα βρεθεις στο δρομο του.Θα ζησεις τη μαγεια του ξανα για λιγο,για πολυ λιγο....αλλα θα χεις το νου σου πια δυνατο...Αλλα θα σαι δυνατος οπλισμενος,θα του πεις ηρθα να σε βαδισω αλλα θελω να σε γνωρισω.Θελω να δω το προσωπο σου,θελω να βλεπω συνεχεια το προσωπο σου....δε θελω να ξαναπερασω οτι περασα πριν.Και το μονοπατι τοτε θα γινει αγριο,θα τρελλαθει,θα μιλαει ασυναρτητα ,θα σε κατηγορει για τα παντα,θ αρνηθει τα παντα γιαυτο,δε θα καταλαβαινει ,για πιο προσωπο μιλας.δε θα παραδεχτει ποτε την υπαρξη αυτης της μορφης ..Εσυ θα φταιες,εσυ μπηκες και το περπατησες,τπτ δε θα υπαρχει σα στοιχειο για να το κατηγορησεις .....Αλλα εσυ θα μενεις εκει,θ αντεχεις ,και θα μενεις εκει.Βραχος μ ολα σου τα οπλα σε χρηση ,με καθε ικμαδα σου να δηλωει "ετοιμος για ολα".Το μονοπατι θα σιωπησει τοτε,και θα παραμερισει τις μυτερες πετρες ,τα εμποδια ,θα αποσυρει τον βαρυ ουρανο,θα γεμισουν ολα με μια αδιαφορη κανονοτητα και ηρεμια.Θα βαδισεις μονος μεχρι να φτασεις σ ενα ξεφωτο ποου δε μοιαζει με κανενα αλλο.Εκει θα την δεις .Μια ανθσιμενη Ακακια.Κ ενα σμηνος μέλισσες να ρουφανε ενα κοκκινο νεκταρ .Θα προχωρησεις και θα σηκωσεις τα ματια πανω της.Κ οταν θα τολμησεις να το κανεις ....την αλλα ακριβως στιγμη.....θα βρεθεις για παντα εκτος του μονοπατιου.Θα βρεθεις σ εκεινο το σημειο,που μια μερα τυχαια ,ειδες το μονοπατι.Θα λες "τι εγινε τωρα"...?θα ρωτας τους περαστικους...."αυτο το μονοπατι εδω το ξερετε? ΚΑΝΕΙΣ μα κανεις δε θα θυμαται ποτε ενα μονοπατι εκει.Αν επιμεινεις θα σαι τρελος,Αν επιμεινεις πολυ θα σε κλεισουν μεσα.Εισαι τρελος η λογικος τελικα?Θα μεινεις ολομοναχος στα δικα σου σκοταδια.Εκτος μονοπατιων.Στη δημοσιά καθισμενος κατω σα ζητιάνος.Με κρυο με ζεστη με χιονι παγο και καυσωνα.Και καποιες νυχτες θ ακους στο ονειρο σου τη φωνη της....

"γεια σου γλυκε μου.εσυ ξεχασε με ,εγω δε θα σε ξεχασω,ζω εξ αιτιας σου...εσυ.....απλα ...ζησε και ξεχασε με ..."..Και θα ζησεις ετσι.Ο αγωνας για να ξεχασεις ,θα ναι ο αγωνας για να βρεις παλι το μυαλο σου κ τη δυναμη σου....και μεχρι τοτε θα σαι ολομοναχος...σα ζητιανος σαν επαιτης,γραφικος φορτωμενος με χιλιαδες ταμπελες,εκθετος ,διαφανος ,γυμνος.Ποια ηταν αυτη η ακακια ,ποιο το σμηνος με τις μελλισες?Τι ηταν το νεκταρ αυτο?Γιατι το χρωμα ηταν κοκκινο??Ποιος στοιχεωσε ποιον?Ποσα χρονια κραταει αυτη η καταρα?Που οδηγει ?

Ενας γερος πολεμιστης μεσα σου θα σηκωθει και θα σου πει...δως μου το προσταγμα να πεθανω στη μαχη.Και συ θα του πεις....οχι φιλε.Οχι.ΕΔΩ ΜΕΙΝΕ.Μαζι μου.Εδω.Σ εχω αναγκη πιο πολυ απ οτιδηποτε αλλο.Θα ζησεις με την ηττα σου ,σα νικητης.Αυτο θα κανεις.Σα νικητης.Ελα να γινουμε αδερφοποιτοι,σφαξε με εδω με το ξιφος σου.Σφαξε με ,μη με λυπασαι,λιγο αιμα θα τρεξει μονο,λιγο αιμα δικο σου κ δικο μου να το σμιξουμε.Μαζι για παντα.Και θα δεις τοτε...δε θα χεις αιμα...τιιποτα δε θα τρεξει απ τις φλεβες σου...και θα θυμηθεις πολλα...θα θυμηθεις την Ακακια και το σμηνος με τις μελλισες....αλλα θα ναι αργα....Πολυ αργα.......το αιμα σου θα ζωντανευει τη μορφη της ,θα της δινει παραταση ζωης,μεχρι αλλοι ατυχοι- τυχεροι,,δουν μια μερα ξαφνικα αυτο το μονοπατι και θ απορησουν που δε το χαν ξαναδει ποτε,τοσο μπροστα στα ματια τους.....

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...