Παρασκευή 4 Αυγούστου 1995

Ο ύμνος του "σωματείου"



 Όλο κ΄ολοένα
ένα και κανένα
'Ηταν και δεν είναι
γιατί ποτέ δεν ήταν...
****
Και ξανά...ξανά
και ποτέ ξανά,
χαμένοι σαν τις μύγες 
σένα πιάτο τραχανά..
********
Και χαρά και γέλιο
ευτυχία και δόξα
και λεφτά πολλά,
τόσα πολλά λεφτά..
*******
Δοξάρι μακρύ,βιολί
βιολί και μουσική
Κυμα ,θάλασσα κ αέρας
το κόμμα της σημαίας.
*********
Κόμμα κ ακόμα κώμα
Κώμα ,λέω κ είμαι
μέρες,μήνες,χρόνια
σ ένα φως φευγάτο
σένα δάσος...Νάτο!
**********
Γεμάτο είναι γάτους
γάτους κ αλεπούδες
πούντες...πούντες 
οι αλεπούδες??
*************
Πούντες,πούντοι,πούντο
πούντο-πούντο το δαχτυλίδι
Νάτο νάτο το δαχτυλίδι
ψάξε -ψάξε δεν θα το βρεις...
*********
Γιατί,είσαι νεκρός,νεκρός
άταφος νεκρός,
πτώμα ζωντανό,
καιρούς και χρόνια  και ζαμάνια
χωρίς ή και με φουστάνια.
***************
Μωρό μου,σαπίζεις κ εσύ
κάθε μέρα πιο πολύ.
Το προσωπό σου φριχτό
σαν ταινία τρόμου φριχτό
το προσωπό σου
της ψυχής..
***********************
Συμβιβασμοί,χιλιάδες συμβιβασμοί
κραυγές,αλλαλαγμοί,
σε πήραν νερά και ποταμοί,
στου διαόλου την άκρη μωρό μου,
σε βρήκαν κυνηγοί...
****************
Κ είσουνα μόνη σου,
ολομοναχη είσουνα
σ ένα τσιγκέλι κρεμασμένη έισουνα
της Αθηνάς τσιγκέλι.
*******************
Και μ άρεσες..πόσο μ άρεσες...
Αχ..μ άρεσες πολύ...
Και πείναγα ,θεέ μου πόσο πείναγα
διόλου δε το σκέφτηκα..
..πείναγα πολύ!
************
Κ ύστερα κ ύστερα 
μετά από χρόνια Κυριακές,
μεσημέρια Κυριακές,
μωρό μου σ έφαγα ,σέφαγα
μ όρεξη τρανή!
******************
Κ είσουν γλυκιά μου εσύ,
σκύλα περιωπής,
σκύλα -το΄χα φανταστεί...
Αλήθεια σου λεω'
ποιος δούλευει ποιόν?
Για ποιόν δουλεύαμε κ οι δυό?
Ποιος μας δούλευε τα δυό?
*************
Τώρα κλαίω μοναχός
μοναχός και πάλι,σα το μαύρο το σκυλί,
στον τάφο σου άναψα καντήλι
Χρυσό καντήλι-Μαύρο σκυλί.
**************
Μα ,απ όλα πιο πολύ
απ όλα μου χει κάτσει η πιο στραβή
πως βρέθηκε,γιατί,το πως,,το που,το ήδη
στην κοιλιά σου την ανοιγμένη 
το γαμημένο δαχτυλίδι!!
******
Ολο κ ολένα
.ένα και κανένα
Ηταν και δεν είναι
γιατί ποτε δε ήταν!!
*******


Ο "ύμνος του σωματείου"(Ε.Ι.1984),γράφτηκε όταν το "σωματείο" είχε ένα (1) μέλος,ή μάλλον δυο(2)..'η μάλλον καλύτερα 1/2(ενάμιση ) μέλος,μετά απο δέκα χρόνια.Εν πάσει περιπτώσει,"κάλλιο αργά,παρα ποτέ" .Εξάλλου η πραγματικότητα ποτέ δεν έφτασε για να καλύψει αυτά που αισθανόμαστε ,ετσι κλέβουμε απο τη φαντασία.Οση ακόμα έχουμε καβαντζάρει.... 


Ο ύμνος αφιερώνεται :
Στις παρέες που σπάσανε ,διαλύθηκαν και σκόρπισαν,,
Στις σχέσεις πού έγιναν αντιθέσεις,αγεφύρωτα χάσματα που χάσκουν σαν χαράδρες πίσω απο τα νεκροταφεία και που και που,ουρλιάζουν σαν απο τ τραγούδι των Deep Purple, "child in t;ime" ...
Στις χαρές και στις γιορτές,
Σε μίση κ αγανάκτηση βαριά,
Σε παιδεμούς μεγάλους και χαλασμούς τρομερούς στους πάνω μαχαλάδες..
Σε φίλους που.."μα που είναι επιτέλους?"
Σε γνωστούς  με φιλιά και χαιρετίσματα
Σ όλα αυτά που καποτε μας ένωναν και τώρα μας χωρίζουν,
Σε κείνα που θα ρθουν -το βλέπω-τελικά,και φοβάμαι -ακόμα- πως θα μαι μόνος,"χωρίς καβάντζα καμμιά..."


Γιώργος
04.08.1995



Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...