Ραθυμος και βαριεστημενος ο απογευματινος Νοεμβριατικος ήλιος κρεμεται απ τις γριλιες του παραθυρου σε μια απελπιδα προσπαθεια να μη δυσει.Θολωμενη ημερα με ζεστα αιματα στα ποδαρια της και τη κοιλια της θυμιατισε τις λιγες αμαρτιες της και γυρψε καταφυγιο σε μια μεγαλη κουπα ζεστο καφε.Απορημενα νερα γερακια εποπτεουν στα ψηλα της Κυψελης για ποντικα και μικροτερα πουλια.Κιτρινα φυλα παντου ριχνουν και γυμνωνονται τα κλαδια των δεντρων,ο σιωπηλος τους κοσμος ζει παραλληλα με την υστερια της εποχης .Πολλα λογια ομως...να περιγραψει κανεις την αιωνια αμηχανια της Κυριακατικης μελαγχολιας....
