17 Νοέμβρη

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Μια μέρα μαύρος καφές ,με λίγη ζάχαρη στη μύτη της πρωινής βροχής,με αίμα στα παλιά της παπούτσια  ,με λάσπες στο μυαλό της και με τα πόδια της ανοιγμενα σε ουράνο τοξο...

08:30 
Πουτάνα μέρα με κλωνάρια λεμονιάς γεμάτα αγκάθια,στα χέρια της ,μπάσταρδη κόρη ενός αντάρτη  Νοέμβρη,που δε παραδώθηκε ποτέ της.Ψάχνει και ψάχνεται στα σκοτάδια του ήλιου ,ζεσταίνεται στις φωτιές των δρόμων,κλέινει  ξεδιάντροπα το μάτι της σε κάθε αρσενικό σύννεφο.Ζηλεύει τη ζωή που της στέρησαν ,μισεί τον θάνατο και τσαλαβουτάει στις μνήμες του νερού που κουβαλάνε οι λακούβες των λεωφόρων,για να τις ανακατέψει  καλά προτού τις ρουφήξει  λαίμαργα.Βοριάδες σθεναροί και ήρεμοι την φλερτάρουν συνεχώς μα θα μείνουν στο τέλος ,μόνοι τους με παρέα της φαντασιωσή της.Μόνη της και απέναντι όλες οι αλλες μέρες ,αλήτισα,απ αυτες που κλέβουν τις καρδιές και τις κάνουν να γράφουν   τ ονομά της στους τοιχους με μπογιά....να την ψάχνουν για μια ζωή και να μη τη βρίσκουν πουθενά...... 

*nNoe*

Στο φως των εκρήξεων

Το Πολυτεχνείο ήταν ένα λάθος ,ένα κατά λάθος ατύχημα,μια κατά λάθος έκρηξη στο σκοτάδι,ενας κατά λάθος σύντομος εφιάλτης στον ύπνο της Ιστορίας.Μετα απ αυτό,διαλύθηκαν όλα όσα είχαν χτιστεί μέχρι τότε.Η μέρα που ξημέρωσε μετα τις 17,έμοιαζε με νύχτα,πιο βαθιά απο την κανονική νύχτα.Πιο απόκοσμη.Ξημέρωσε μια μέρα που θα κρατούσε για πολλά χρόνια ,με το φως που τη φώτιζε να ηταν ότι είχε απομείνει από τη λάμψη της κατά λάθος έκρηξης.

Αυτό το φώς ,αυτό το λίγο και απόκοσμο φως ,που ήταν απόρροια της έκρηξης του Πολυτεχνείου,ηρθε με τη σειρά του να προστεθεί στην μόνιμη  νύχτα που ακολούθησε το το φως μιας άλλης έκρηξης,το  40-44.Και αυτό με τη σειρά του,να προστεθέι στη νύχτα που ακολούθησε στο φως μιας άλλης έκρηξης πολύ πιο πριν.Και ενδιάμεσα άλλες μικρότερες εκρήξεις...

Με τα απόκοσμα φώτα των εκρήξεων βλεπουμε. .Με τους απόηχους των εκρήξεων σ τ αυτιά ακούμε και  βαδίζουμε,άλλοτε σιωπηλοί κ άλλοτε τραγουδώντας ,στην πορεία μας μέσα σε μια διαρκή νύχτα.Βαδιζουμε ή τρέχουμε,κοιμόμαστε ,ερωτευόμαστε,δουλευουμε ,ζούμε και πεθαίνουμε.Μ ένα όνειρο ,που πια δε λέμε καν,κάποτε να ξημερώσει και να μην έχουμε αναγκη τα φώτα των εκρήξεων,να μη βαδίζουμε στα τυφλά περιμενοντας τον ήχο μιας άλλης έκρηξης.Με μια αδυσώπητη πραγματικότητα συμπορευόμαστε που η συμβίωση μαζί της εναι αβάσταχτη στα σκοτάδια.Που κάνουμε τα πάντα για να την αγνοήσουμε,που υποφέρουμε τα πάντα για να μην την αντιμετωπίσουμε.Ισως γιατί μέσα μας ξέρουμε,οτι κάθε φορά που το φως μια εκρηξης λάμπει,αυτό συμβαίνει διότι καίγεται κάποιος απο εμας.Καιγονται και φλογίζονται καποιος η κάποιοι τρελοί,που μπαίνουν μπροστα και γίνονται μπουρλότο να φωτίσουν όλους εμάς...Ισως η θυμησή τους μας γεμίζει ενοχές γιατί δεν ακολουθήσαμε τον δρόμο τους.Ισως οι ενοχές μας είναι πιο χειρότερος εφιάλτης και απο τα σκοτάδια μας...

Τωρα πάλι τα σκοτάδια θέριεψαν.Το φως της έκρηξης του Πολυτεχνείου έγινε μνήμη φωτός και μεσα στα πλούσια σκοτάδια γονόμαστε όλο και φτωχότεροι,βλέπουμε όλο και λιγότερο,ακούμε όλο και δυσκολότερα τον διπλανό μας ,είναι στιγμές που δεν ακόυμε ουτε καν τον ευατό μας.Βαδιζουμε στα τυφλά πέφτοντας σε χιλιάδες παγίδες,ανίκανοι να ξεχωρίσουμε ακόμα και αυτο το παλιό μας όνειρο για μια ζωή γεμάτη φώς.Ακόμα και αυτό το όνειρο γίνεται μέχρι και μισητό.Όλα εχουν βαφτεί στα χρώματα της άγνοιας,του πανικού ,του θανάτου.Ακόμα και τα όνειρα.Και όταν αυτά συμβαίνουν,τότε πλησιάζει ακόμα μια φορά το φως μιας άλλης επικείμενης  έκρηξης.Μιας έκρηξης που αν μη τι άλλο θα μας κρατήσει ζωντανούς στη ζωή και θα οξυγονώσει τη μνήμη και τους δεσμούς με το παρελθόν μας.Δεν υπάρχει τιποτα χειρότερο απο το να ξεχάσουμε μέσα στα σκοτάδια μας,ποιοι είμαστε,δεν υπαρχει τίποτα χειρότερο μέα στην τρομοκρατία αυτόυ του βασανιστηρίου απο το να χάσουμε τους συνδετικούς μας κρίκους με το παρελθόν μας.Στη την ατέιωτη πορεία μεσα στα σκοτάδια αλλοίμονο αν χασουμε τον μίτο της Αριάδνης.Το νήμα της μνήμης.

*nNoe*