O ζεστός βοριάς λυγίζει τα ξεραμένα αγριόχορτα. 'Ενας κρύος μαύρος καφές
μουσκεύει τη μουδιασμένη γλώσσα και κατρακυλάει στον γδαρμένο λαιμό. Στην
αντανάκλαση του ήλιου στο βάθος του δρόμου χορεύουν έννοιες λέξεων που δραπέτευσαν απ το πλυντήριο της
μετάλλαξης. Γυμνές στην αλήθεια τους, απλησίστες σαν οθφαλμαπάτη. Δεκάδες
πινακίδες ΕΧΙΤ oδηγούν όλο και πιο
βαθιά σ έναν λαβύρινθο χωρίς σκιερά
μέρη και χωρίς καβάντζες.Η καρδιά
του καλοκαιριού χτυπάει δυνατά μέσα στον τάφο ενός χρόνου βρυκόλακα
περιμένοντας κάποιον ,κάτι να την ξεριζώσει. Η
νύχτα αγαπάει τη θάλασσα ,γεμίζει
το σάλιο της αλάτι ,και το
φτύνει σε σφηνάκια με τεκίλα. Το ξημέρωμα τις βρίσκει και τις
δυο στα μάτια των γλάρων που συχνάζουν στα λιμάνια των ποιητών. Αυτά που όνειρα
μένουν σε μια ζωή τόσο πραγματική ,όσο και ο χειμώνας μέσα στη
λάβρα του καλοκαιριού….
*nNoe*
