Ο ΠΥΡΓΟΣ

 

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ

Ο ήλιος έχει σηκωθεί ψηλά.Έχει ένα αεράκι,δροσερο απ εξω του,ζεστό μέσα του.Ανοίγω τα μάτια.Είμαι ξαπλωμένος στο χώμα,γύρω μου τόπος άγνωστος.

Και αναρωτιέμαι.Που βρίσκομαι?Πως βρέθηκα εδω?Και η μνήμη μου δε με βοηθάει.Δεν θυμάμαι.Μόνο νιώθω.Κούραση.Πολύ κούραση.Και συνεχίζω ν αναρωτιέμαι.

Απο ποτε ειμαι εδω,πως βρεθηκα,τι δουλεια εχω εδω,ποσο μακρια ειμαι απο τον πύργο μου.Και η μνήμη μου δεν με βοηθάει.Μόνο εικόνες μου παρουσιάζει.

Εικόνες ασύνδετες .Εχει ξανασυμβει.Αυτο ειναι το πρωτο που θυμηθηκα.Εχει ξανασυμβεί.Θέλω καφέ.Σηκώνομαι .Ψαχνω το αλογό μου,την φοράδα μου,την Αδηκια.εδω γυρω

θα είναι.Και περπατω να τη βρω.Θέλω να γυρίσω στον πύργο μου.Οι ερωτησεις μου ισως απαντηθούν αργοτερα.Ισως.

Η "ΑΔΗΚΙΑ"

Ετσι λένε τη φοράδα μου.Γέρικη,με γκρίζα χαιτη,κουρασμένα και θολά μάτια.Αλλοτε ξηρά,αλλοτε υγρα.Τη βρίσκω λιγες δεκάδες μέτρα πιο κάτω.Ξαπλωμενη κάτω απο μια μεγάλη καστανιά.Καπνίζει στριφτά τσιγάρα και πινει φρέντο.Με βλεπει που έρχομαι,κ απλωνει με το μπροστινο της πόδι ,ενα παγωμενο φρεντο μπροστά μου.Δε μιλαμε.Θέλω τον καφέ. Στριβω κ εγω τσιγαρο.Η πρωτη γουλια του παγωμενου καφε,πάει κατευθειαν στη καρδια μου.Της δινει ενα ρυθμό.Κάποιοι νευρωνες ξυπνανε ,κάποια κύτταρα πιάνουν δουλεια,ολα τα υπολοιπα ,κυταρρα και νερυρωνες κοιμουνται.Ισως πολλοι και πολλα απο αυτα εχουν ηδη πεθάνει.Η ωρα περνάει."Που βρισκόμαστε?",την ρωτάω.Δεν απανταει."Ποσο καιρό ειμαστε εδω?" συνεχιζώ΄"Γιατι ηρθαμε εδω?" Ποσο μακριά είμαστε απο τον πύργο? Με κοιταζει βαριεστημένα.Στριβει κ αλλο τσιγάρο.Και δεν απανταει.Αυτη ειναι η Αδηκια.Τη ξέρω χρονια.Όλα μου φαίνονται φυσιολογικα σ αυτη.Μονο μια απορία εχω για κατι που παλι δεν θυμαμαι,αλα δε τη ρωτησα ποτε γιαυτο.Υπηρξε ποτε νέα?Ηταν κάποτε μια νεαρή φοράδα γεμάτη Χυμούς νευρα και φλεβες?Ζευγάρωσε ποτε ?Απο ποτε την ξέρω?Ηταν πάντα έτσι? Πως ειμαστε μαζι?Εγω τη βρήκα η αυτή?Πίνω τον καφε."Παμε στον πυργο "γυρνάμε¨,της λεω."Ενα τσιγαρο ακομα και φύγαμε "μου λεει.Και ξαπλωσε καλυτερα.Κ εγω μαζι της.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Μερικα τοπία νομίζω οτι τα θυμάμαι.Κάποια άλλα όχι.Στο μυαλό,οι εικόνες πυκνώνουν,μπορω να θυμηθώ κάποιες λεπτομέρειες ,αλλα καμμια απ αυτές δε ειναι κομβική.Καμμια απ αυτες δεν με βοηθάει να απαντησω στα ερωτηματα μου.Μου κάνουν εντύπωση οι πιθηκοι που συναντάμε.Κρεμασμενοι μοναχικα,σε δέντρα,ασχολουνται με το κινητό τους.Κάποιοι ακουνε μουσική,καποιοι μιλάνε με βίντεο και ήχο μ αλλους.Ολοι απαοροφημένοι στα κινητα τους.Κ όλοι μόνοι τους.Ειναι μεσημέρι .Η Αδηκια σέρνει τα βηματά της .Στην εκπνοή της μπορω ν ακουω το συριγμό απ τα πνευμόνια της .Ειναι αμέτρητες οι ποσότητες των τσιγαρων που έχει καπνίσει αυτη η φοράδα.Σταματαέι μπροστα σε θάμνους απο σκίνα.Της αρέσουν τα σκίνα.Μασουλάει με λαμαργία.Τα ούλα της ματώνουν και τα αιματα ανακατευονται με τους μικρους πρασινους χυμους.Κατεβαινω.Τα σκίνα εχουν σπόρια.Κόβω μερικά και τα βάζω στη τσέπη.Ισως φυτέψω στο πύργο.Τα σκίνα μου θυμίζουν τη θάλασσα.Λατρευω τη θάλασσα,αλλα ο πύργος μου ειναι μακρία απ αυτη..Κ ειναι και μια παραλία που βλέπω στ ονειρά μου.Ειναι η παραλία της λύτρωσης.Ετσι την λεω.Δεν την εχω δει ποτε στη πραγματικότητα.Υπάρχει ,μονο στα όνειρα μου.Ουτε το δρομο για να παω ξερω.Καθε φορα στ ονειρο ,ενας αλλος δρομος εμφανιζεται για να παω εκει.Αλλα ειμαι για κατι σιγουρος.Αν μπορουσε καποιος ποτε να με οδηγησει σ αυτη τη μυστική παραλία αυτη θα ταν η Αδηκία."Θελω να φτασουμε " μου λεει."Ξεκινάμε". Δεν της μιλαω για την παραλία.Κατι μου λεει πως το ξέρει.Παντως ξεκινάμε.θέλω κ εγω να φτασουμε στο πύργο μου.Αναθεμα με....γιατι έφυγα ?γιατι ξαναεφυγα?Τι εψαχνα?Και τι βρήκα ?Πόσο έλειπα?

Ο ΠΥΡΓΟΣ

Ξεπροβάλει μετά τη στροφή,έπειτα απο μια μεγάλη ανηφόρα,τώρα πλεον αναγνωρίζω τον τόπο.Οσο πλησιάζουμε ,ακούγεται μουσική.Δεν θα μου φαινόταν παράξενο αν είχα ξεχάσει τη μουσική απ τα μεγάλα ηχεία να παίζει.Το "nothing else matters" βρισκόταν στην εισαγωγή του.Κάποτε ο πυργος εσφυζε απο ζωη.Ολα ηταν περιποιημενα,οι χωροι καθαρισμένοι,τα ψηλα παράθυρα καθαρά,οι πετρες ακμαίες και γυαλιστερές,οι σημαιες ανέμιζαν σε κάθε πυργισκο.Χιλιάδες λουλουδια και δεντρα σκορπούαν τη ζωη τους χαρισμα στα ματια ,στις αισθήσεις,στη ζωη μας .Ολα αυτα τα θυμαμαι οχι επειδη τα θυμάμαι απο μόνος μου.Τα θυμάμαι επειδη κάποτε τα ειχα καταγραψει.Ειναι γραμμένα και ετσι τα θυμαμαι.Αν δε το ειχα κάνει ,δε θα θυμόμουνα πως ηταν παλια.Θα νόμιζα πως παντα ηταν έτσι οπως ειναι τώρα.Σπασμένες πολεμίστρες,γκρεμισμένες πέτρες,παράθυρα χαλασμενα κ ανοιχτα στον ανεμο τη βροχη το κρυο.Αιθουσες αδειες λεηλατημένες,ελάχιστα καθίσματα ελαχιστα σκευη και ποτήρια ,ολα ελλατωματικα,όλα παλιά πολύ παλια ,σχεδον αρχαια.Φυτα και δεντρα αναρχα μπερδεμενα μεταξυ τους,μια ζουγκλα απο αγριοχορτα που αλλοτε πρασινιζουν κ θεριευουν αλλοτε κιτρινιζουν και ξεραινονται.Φίδια,σκορπιοι,παράξενα μικρά ζωα ,αλλοκοτα πουλιά μεσα κ εξω απο τον πυργο.Χιλιαδες κουκουβαγιες,μπουφοι γκιωνηδες...αλλα και γεράκια και ορνια.Μόλις κατβηκα ,η Αδηκια συρθηκε μεχρι το παχνί της και αναψε τσιγάρο.Ουτε πρόλαβε να το καπνισει.Κοιμήθηκε μ αυτο στα ρυτιδιασμενα χιλη της.Τα κιτρινα δοντια της φαινονται οσο ροχαλιζει.Τοσο γρήγορα ολα αυτα.Και τοτε ακριβως τοτε θυμηθηκα.Θυμηθηκα γιατι εφυγα,θυμηθηκα που πηγαινα,θυμηθηκα τι γυρευα να βρω ,θυμηθηκα ποσες μερες ελειπα,τα θυμηθηκα όλα..Κανεις δεν ξερει που μενω.Κανείς δε με ψαχνει εδω.Εγω ψαχνω να τους βρω.Εγω ταξιδευω.Σε μερη που θυμαμαι πως υπηρξαν.Να βρω προσωπα που θυμαμαι πως με γνωριζανε.Κ καθε φορα οταν φτανω ,ολα εχουν αλλαξει.Ουτε οι τοποι εχουν μεινει ιδιοι,ουτε τα προσωπα.Μονο μνημες.Μονο φαντασματα.Και οταν το νιωσω πολυ βαθια μεσα μου τοτε κοιμαμαι.Και ξυπναω καποτε και δεν θυμαμαι για πολυ ωρα μετα .Και θελω να ξαναγυρισω στον Πυργο μου. Και μονο ενα με νοιαζε πια.Να πεσει γρηγορα η νύχτα.Να τα σκεπασει ολα τουτα γυρω μου.Να μη βλεπω τιποτα...