Σάββατο 12 Δεκέμβρη.
Σήμερα προσπαθούσα όλη μέρα να εξαφανιστώ ,χωρίς επιτυχία.Παρόλο που δεν υπήρχα πουθενά,να εξαφανιστώ δεν κατάφερα. Ο στόχος αυτός είναι ανέφικτος.Το καράβι δεν σάλπαρε ούτε σήμερα,κανείς δεν ξέρει να πει μ ακρίβεια πότε θα φτιαχτεί αυτή η βλάβη στη μηχανή.Οι μέρες περνάνε άσκοπα ,κάνονας μικρές βόλτες στο λιμάνι ,κάποιες φορές μέχρι και την πόλη,ή στο κατάστρωμα καπνίζοντας έναν άθλιο ντόπιο καπνό. Όρεξη για διάβασμα δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο,ούτε καν πριν κοιμηθώ ,ίσα ίσα για να νυστάξω κάπως. Όπως πέφτω για ύπνο ,έτσι και αποκοιμιέμαι.Αν δεν σαλπάρουμε σύντομα νομίζω θα τρελαθώ.Το ταξίδι είναι λύτρωση .Πολλοί μπαρκάρουν για τα λεφτά. Εγώ ,όχι ότι δεν με νοιάζουν τα λεφτά,αλλά σίγουρα δεν είναι αυτός ο λόγος που δουλεύω στα καράβια.
Ο λόγος είναι ,εννοώ ο πραγματικός λόγος,διότι υπάρχουν πολλοί λόγοι τους οποίους παρουσιάζω ,ανάλογα την περίσταση,είναι ότι στην στεριά αρρωσταίνω.Ότι ασθένεια μπορεί να υπάρξει, με φλερτάρει κ όλες τους είναι από ενοχλητικές μέχρι επώδυνες.Ευγενικά το είπα. Άθλιες είναι. Σιχαίνομαι ν αρρωσταίνω.Θα μου πείς ,και ποιος δεν σιχαίνεται. Και ποιος θέλει ν αρρωσταίνει. Δεν ξέρω. Έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλά για το πως βλέπουν οι άνθρωποι τις ασθένειες.Από φιλοσοφική,από θρησκευτική,από ψυχολογική πλευρά.Όλα κουραστικά.Ίσως κάποια σωστά ,αλλά ,πως να το πω,νιώθω πως τίποτα δεν μου ταιριάζει. ΄Οταν ταξιδεύω με το καράβι ,οι ασθένειες εξαφανίζονται.Είναι απλό. Γιαυτό ταξιδεύω λοιπόν.
Και τώρα που έχουμε κολλήσει σ αυτό το λιμάνι ,οι αρρώστιες έκανα ξανά την εμφάνισή τους.Και ειδικά μία. Στα δόντια.Η χειρότερή μου.Τίποτα πιο ενοχλητικό,σπαστικό και επώδυνο από τον πονόδοντο.Πάνε μέρες τώρα που από μια κουφάλα βγάζω πύον .Πύον πηχτό και κρεμώδες.Σαν κρέμα γάλακτος χτυπημένης στο μίξερ.Γεμίζει το στόμα μια στυφόγλυκη γεύση..μπλιάχ....αηδία. Τότε ξεθυμαίνει ο πόνος. Μετά ξαναμαζευει πύον και πονάει. Μέχρι την επόμενη μέρα που θα ξαναχυθεί από την κουφάλα το κρεμώδες υγρό..Αρκετά μ αυτό όμως.
Σαββατόβραδο απόψε.Το κρύο έχει δυναμώσει. Η υγρασία περονιάζει τα κόκαλα .Λέω να κατέβω στη πόλη απόψε.Έχουν στολιστεί όλα τα μαγαζιά και οι δρόμοι,έρχονται τα Χριστούγεννα σε λίγες μέρες.Κάπου θα βρώ να τρυπώσω ,ίσα ίσα να πιω ένα ποτό,να ακούσω ίσως λίγο καλή μουσική.να περάσει η βραδιά.Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω λες? Μη νομίζεις. Καταλαβαίνω και μάλιστα πολύ καλά.Αυτό δεν είναι ζωή.Αλλά δεν το σκέφτομαι παραπάνω.Για μένα η "λύση" είναι να σαλπάρει και πάλι το καράβι...
(συνεχιζεται)
Σήμερα προσπαθούσα όλη μέρα να εξαφανιστώ ,χωρίς επιτυχία.Παρόλο που δεν υπήρχα πουθενά,να εξαφανιστώ δεν κατάφερα. Ο στόχος αυτός είναι ανέφικτος.Το καράβι δεν σάλπαρε ούτε σήμερα,κανείς δεν ξέρει να πει μ ακρίβεια πότε θα φτιαχτεί αυτή η βλάβη στη μηχανή.Οι μέρες περνάνε άσκοπα ,κάνονας μικρές βόλτες στο λιμάνι ,κάποιες φορές μέχρι και την πόλη,ή στο κατάστρωμα καπνίζοντας έναν άθλιο ντόπιο καπνό. Όρεξη για διάβασμα δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο,ούτε καν πριν κοιμηθώ ,ίσα ίσα για να νυστάξω κάπως. Όπως πέφτω για ύπνο ,έτσι και αποκοιμιέμαι.Αν δεν σαλπάρουμε σύντομα νομίζω θα τρελαθώ.Το ταξίδι είναι λύτρωση .Πολλοί μπαρκάρουν για τα λεφτά. Εγώ ,όχι ότι δεν με νοιάζουν τα λεφτά,αλλά σίγουρα δεν είναι αυτός ο λόγος που δουλεύω στα καράβια.
Ο λόγος είναι ,εννοώ ο πραγματικός λόγος,διότι υπάρχουν πολλοί λόγοι τους οποίους παρουσιάζω ,ανάλογα την περίσταση,είναι ότι στην στεριά αρρωσταίνω.Ότι ασθένεια μπορεί να υπάρξει, με φλερτάρει κ όλες τους είναι από ενοχλητικές μέχρι επώδυνες.Ευγενικά το είπα. Άθλιες είναι. Σιχαίνομαι ν αρρωσταίνω.Θα μου πείς ,και ποιος δεν σιχαίνεται. Και ποιος θέλει ν αρρωσταίνει. Δεν ξέρω. Έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλά για το πως βλέπουν οι άνθρωποι τις ασθένειες.Από φιλοσοφική,από θρησκευτική,από ψυχολογική πλευρά.Όλα κουραστικά.Ίσως κάποια σωστά ,αλλά ,πως να το πω,νιώθω πως τίποτα δεν μου ταιριάζει. ΄Οταν ταξιδεύω με το καράβι ,οι ασθένειες εξαφανίζονται.Είναι απλό. Γιαυτό ταξιδεύω λοιπόν.
Και τώρα που έχουμε κολλήσει σ αυτό το λιμάνι ,οι αρρώστιες έκανα ξανά την εμφάνισή τους.Και ειδικά μία. Στα δόντια.Η χειρότερή μου.Τίποτα πιο ενοχλητικό,σπαστικό και επώδυνο από τον πονόδοντο.Πάνε μέρες τώρα που από μια κουφάλα βγάζω πύον .Πύον πηχτό και κρεμώδες.Σαν κρέμα γάλακτος χτυπημένης στο μίξερ.Γεμίζει το στόμα μια στυφόγλυκη γεύση..μπλιάχ....αηδία. Τότε ξεθυμαίνει ο πόνος. Μετά ξαναμαζευει πύον και πονάει. Μέχρι την επόμενη μέρα που θα ξαναχυθεί από την κουφάλα το κρεμώδες υγρό..Αρκετά μ αυτό όμως.
Σαββατόβραδο απόψε.Το κρύο έχει δυναμώσει. Η υγρασία περονιάζει τα κόκαλα .Λέω να κατέβω στη πόλη απόψε.Έχουν στολιστεί όλα τα μαγαζιά και οι δρόμοι,έρχονται τα Χριστούγεννα σε λίγες μέρες.Κάπου θα βρώ να τρυπώσω ,ίσα ίσα να πιω ένα ποτό,να ακούσω ίσως λίγο καλή μουσική.να περάσει η βραδιά.Κάνω ότι δεν καταλαβαίνω λες? Μη νομίζεις. Καταλαβαίνω και μάλιστα πολύ καλά.Αυτό δεν είναι ζωή.Αλλά δεν το σκέφτομαι παραπάνω.Για μένα η "λύση" είναι να σαλπάρει και πάλι το καράβι...
(συνεχιζεται)
