Ένα σμήνος βαριεστημένα χελιδόνια πίνουν μπύρες στα σύρματα .Όλα κάποιας ηλικίας. Τα νεώτερα βγάζουν κάτι στριγγλιές και σκίζουν τον ουρανό .Ποιος χέστηκε. Περπάτησε ο ηρωάς μας με ντάλα ήλιο στις λεωφόρους φορώντας τετραπλή μάσκα και με όλα τα εμβόλια που ήταν διαθέσιμα( πέντε –έξι) καρφωμένα στα μπράτσα του. Το Κινέζικο το χε καρφωμένο στον κώλο. Φιλαράκι σου περισσεύει μια σύριγγα ,τον ρώτησαν στη Σίνα , ‘Οχι απάντησε ,έχω μόνο δέκα ευρώ να δίνω στους ζητιάνους, καλά είναι κ αυτά ,του είπαν ,φέρτα, τα ’δωσε και βρέθηκε μερικά εκατοστά ακόμα πιο κοντά στον παράδεισο.
Κάποτε έφτασε στο μαγαζί υποδημάτων και ρώτησε αν έχουν 3 νούμερα μεγαλύτερα και είχαν και τα πήρε ,διότι όταν βρέχει, τα sneakers γίνονται μούσκεμα, οπότε τρία νούμερα πιο μεγάλα εύκολα γίνονται βάρκα και επιπλέεις όσο οι άλλοι βουλιάζουνε στην ένδεια της φτώχειας ,την αρνητικότητα της εποχής , την τοξικότητα της φτώχειας και τον αφορισμό της Αριστεράς και του γενικόλογου ουμανισμού...Αφού η μόδα είναι εμβόλια και τρύπια παπούτσια, ο ηρωάς μας ,ο συμπαθής Κύριος Πιτσφυτίλης την ακολουθούσε .Έβαλε όμως και ένα ζευγάρι μάσκες στις τρυπίτσες των παπουτσιών ,διότι αυτός ο νέος ιός είναι πουτάνας γιος και τρυπώνει όπου βρει, σε κάθε τρύπα , όσο μικρή και αν είναι .Εδώ τρυπώνει στη μουσική ο καριόλης ,τι συζητάμε τώρα. Δεν θα έπαιζε ποτέ μ αυτά ο Κύριος Πιτσφυτιλης. Ποτέ όμως.
Τώρα ο θάνατος του ,ήταν ένα τυχαίο γεγονός μικρό κ ασήμαντο που δεν έχει μεγάλη σημασία. Είτε κάποιο από τα εμβόλια μάλλον, ήταν χαλασμένο και κάπως συνδυάστηκε με μια μπουγάτσα με τυρί τελεμέ που είχε φάει, είτε κάποια βελόνα σκούριασε διότι τις είχε καρφωμένες ένα μήνα και βάλε .Η ουσία είναι ότι του προκλήθηκε τάση εμέτου.
Ξέρναγε και ξαναξέρναγε.Παντού.Πανω στα sneakers. Πανω στις μασκες ,πάνω σ έναν security.Σώσε με του λεγε, δως μου αριθμό ταυτότητας του ΄λεγε ο security,δε μπορώ πεθαίνω ,έλεγε αυτός, αν θέλετε να πεθάνετε ,σας παρακαλώ πεθάνετε ένα τετράγωνο πιο μακριά, ούτε εγω ούτε η εταιρεία μας θέλουμε μπελάδες στο κεφάλι μας,ποια εταρεία είστε εσείς τον ρωτούσε ο Πιστςφυτίλης,’ « του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ ΑΕ» έλεγε ο security.Αηδίες πράγματα δλδ...Ξέρναγε και τελειωμό δεν είχε. Ξέρασε συκώτια, έντερα, χολές, στομάχια ,κοιλιές, όλα γύρω στο δρόμο..έτοιμα για πατσά
Ε, κάτι μπερδεμένα πράγματα μετά, μια γιαγιά κάλεσε ένα ασθενοφόρο, ήρθε ένα ασθενοφόρο, αλλά δε πρόσεξε ,του πάτησε το κεφάλι, σκόρπισαν τα μυαλά παντού ,ε δε θέλει πολύ ο άνθρωπος.
Κρίμα πάντως. Ήταν στενάχωρο όλο αυτό διότι ο Κος Πιτσφυτίλης , την επόμενη θα πήγαινε για δουλειά κ αυτό διότι ήθελε να πάει το χειμώνα να μαζέψει ελιές. Αυτά τα δυο συνδέονται να ξέρετε, με ένα κάποιο τρόπο ,μη με ρωτάτε πως. Αλλά συνδέονται. Στις μέρες μας ζητάς δουλειά για δύο λόγους. Ένα διότι θες εμπειρία, έτσι γενικά κ αόριστα.Και ένα δεύτερο ,επειδή το χειμώνα θα μαζέψεις ελιές. Χρήματα, ώρες εργασίας ,ρεπό, συνθήκες, όλα αδιάφορα. Τέσπα τι να λέμε όμως.Στ αρχίδια του Κου Πιστφυτιλη πλέον όλα αυτά.. Σκάει μύτη στον παράδεισο, Τετάρτη απόγευμα ,τέλη Μάη,με τα καινούργια sneakers και ποιος τον πιάνει.......
(αν έχω νέα του από τον παράδεισο, θα σας τα γράψω.)
