Στην Μπενάκη,στα Εξαρχεια ,ένα απόγευμα του Γενάρη.
Με φίλους ,και τσίπουρα.Κάτω απο μια σόμπα που στέλνει μια μικρή πολύ μικρή ζέστη
Με τα χέρια παρά τα τσίπουρα,να κρυωνουν σε καθε φυσημα του βορια οπως κατεβαινει απο τον λόφο του Στρεφη..
Με τον ήλιο να στέλνει τις τελευταίες του αχτίδες σ ολο το μήκος του δρόμου χρυσαφίζοντας τα πάντα,κάνοντας τον δρόμο ίσως το πιο πλουσιο δρομου του κόσμου...
Με τη κουβέντα να φτάνει γρήγορα σ ερωτήματα αιώνια,φιλοσοφικά,βαθιά υπαρξιακά και να συναντά το ιδιο εκεινο τοίχος της άγνοιας και των δεκάδων πιθανών απαντήσεων
,μιας αλήθειας που παιζει κρυφτό με τους ανθρώπους αιωνες τωρα...
Και ξάφνου αυτη η αλήθεια,η αληθεια όλου του κόσμου,περνά μπροστά μας,μέσα σ ενα κατακίτρινο σχολικό λεωφορειάκι,λουσμένου μέσα στο χρυσο φως κατά μήκος του δρόμου.
Ειναι η αλήθεια όλου του΄κόσμου μεσα σ αυτο το λεωφορειακι και περνά μπροστά στα μάτια μας..ειμαστε ολοι τοσο σιγουροι γιαυτο,εχουμε μια γνώση που δε ξερουμε απο που ηρθε και δε ξερουμε καν γιατι ηρθε...μια γνωση που μιλαει στη καρδιά μας αλλα που δε ξερουμε τι να κάνουμε γιαυτο!!!
.Κ αμέσως μετα,περνωντας το λεωφορειάκι,το φως σβήνει,ο ουρανος γινεται μαυρογαλαζιος , τα χρυσάφια διαλύονται,και το κρυο ολου του Γενάρη καθεται στα ποτήρια με το τσίπουρο.....
