ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ "ΠΟΙΗΤΙΚΗ"

 

Τετάρτη, 8 Απριλίου 2020

Για σένα άνθισα ,καιρό πολύ μετά
μύριζα χειμώνες σκληρούς γαλάζιους' εχθρό τους είχαν την φωτιά,
μύριζα θάλασσες και καλοκαίρια μισερά,Άνοιξες γυναίκες που δε τους ρίχνεις δεύτερη ματιά,
μύριζα και φθινόπωρα ,ελιές και χώμα και νοτιά...
για σένα άνθισα καιρό πολύ μετά...

Πέρασε ο χρόνος πανωθέ μου,
μαράζωσα ξεράθηκα χαθήκαν οι ομορφιές μου
με πέταξες πέρα μακριά  ,είναι λες  το χτες 
λες, θα με θυμάσαι... ξαναλες... 

Ψάχνει ο αγέρας το σπόρο μου να βρει
γη γιανά βρει κάπου να καρπίσει...
Ισως υπάρχει ξανά να ζήσω ακόμα μια φορά
Ισως τελειώσαν όλα κ έρωτας -ζωή ξανά δε μ ακουμπά... "

*********************************************************************************

 

Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου 2019

Η ΛΑΚΟΥΒΑ

Ειναι μια λακουβα στη μέση του Δρόμου.

Κράτησε τα νερά και τα χιόνια όλων των χειμώνων.

Δεν στεγνωσε με τις λιακάδες ,ουτε με το φύσημα των ζεστων κ παγερων ανέμων.

Ποιος ξέρει όλες τις λακουβες των δρόμων?

Ποιος ξέρει τη λακουβα αυτου του Δρόμου?

 

Πάτησε μεσα της,μερα μεσημερι ,ανθρωπος γυρω δε υπηρχε

και τα μπαλκόνια κλειστα,και τ αδέσποτα αλήτευαν αλλου.

Και χάθηκε .Ολόκληρος ανθρωπος χάθηκε μεσα στη λάκουβα.

Δεν βρέθηκε ποτε.Ουτε τα νερά στέγνωσαν ποτε.

 

Καταμεσής του Δρόμου,μια λακουβα με τα νερά ολων των χειμωνων.

Ποιος ξέρει όλες τις λακουβες των δρόμων?

Ποιος ξέρει τη λακουβα αυτου του Δρόμου?

*********************************************************************************

 

Κυριακή, 10 Ιανουαρίου 2016

"Και...."

Και βρέχει και χιονίζει και έχει συννεφιά και λιακάδα
και φυσάει και μένει ακίνητος ο καιρός και μου γελάει..

Και έχει κύμα και μπουνάτσα και κρυώνω και λιάζομαι
και τρέχω και δε φτάνω ποτέ και μένω και ξεχνιέμαι...

Και φεύγω και γυρίζω και σκάβω και ανασταίνω και η μέρα περνάει
και γελάω και φοβάμαι.Πολύ.Όλα πολύ και τα χρόνια περνούν..

Και είναι όλα ίδια κ αλλάζουν και θυμάμαι κ ελπίζω και θέλω
και μένω εδώ και μένω εκεί και αλλού και είναι πάντα η ίδια μέσα μου ξενιτιά .

Κ όλα μου λεν για μια πατρίδα,όλα μου λεν για ένα σκοπό ,όλα μου λένε
και μου γελάνε σαν μωρό και κλαίνε μέσα μου, σαν άλλοι και όχι εγώ....

********************************************************************************** 

Πέμπτη, 17 Δεκεμβρίου 2015

Κάστανο

Ψάχνοντας  τον ήλιο σαν ανάποδος βρυκόλακας ν απλώσω τα χέρια και την φάτσα μου να ζεσταθεί

.θα θελα να μουν κάστανο να με βάλουν στα κάρβουνα...

Με κρυώνουν οι γερασμένες  και κρύες πολυκατοικίες με τα κλειστά παντζούρια. 

Με κρυώνουν τα κλειστά μαγαζιά .

Τα ενοικιαστήρια και τα πωλητήρια.

 Με παγώνουν τα νεκροταφεία και τα κάθε λογής μάρμαρα .

Με παγώνουν οι αυταπάτες.

Η προοπτική της ανυπαρξίας και οι μαύρες τρύπες των πάσης φύσεων λογαριασμών.

Με κρυώνουν τα τραίνα που δεν γυρνάνε πίσω και τα καράβια που δεν σαλπαρουν ποτέ.

Με κρυώνουν οι ξεκολημένες ταμπέλες που τραμπαλίζονται στον βοριά.

Τα μικρά πράσινα αναρχικά φυτά  που φυτρώνουν σε απειροελάχιστα κενά ανάμεσα στις σπασμένες πλάκες των πεζοδρομίων.

Τα πλαστικά που παρασέρνει ο αέρας.

Ο θόρυβος απ τις κεραίες.

Με παγώνει η εικόνα της Βαβέλ των ειδήσεων για την ζωή μου ,τα ακατάληπτα λόγια και οι στερεότυπες εκφράσεις .

Οι αναγκαστικές παρέες και οι επαναλήψεις. 

Με κρυώνει ο επί μιάμιση ώρα αθλητικός αυνανισμός του γυμναστηρίου υπό τους ήχους μιας ηλίθιας μουσικής με τις τηλεοράσεις plasma να παίζουν από το fashion channel ανορεξικα μοντέλα.

Είμαι αυτό.Είμαι Κάστανο.

Ψάχνω να βρω θράκα και κάρβουνα.

 Υπόσχομαι θα γίνω ένα ωραιότατο ροδοκόκκινο κάστανο .

Υπόσχομαι.

 Παίρνω τους δρόμους,ψάχνω τις λαϊκές και τα μανάβικα,μην και κατά τύχη ψωνιστώ.

Ψάχνω καστανάδες με άδεια όμως ,μη και τους συλλάβουν και δε προκάμουν να με πουλήσουν.

Ψάχνω γέρους γριές νιους και νιες.

Να με ρίξουν στη σχάρα στη φωτιά και στα κάρβουνα αφού πρώτα μου χαρακώσουν την πλάτη.

Και αν δεν είναι κάρβουνα και φωτιά  ας ειναι μια κατσαρόλα με ζεστό νερό

.Μπραφφ,,πλαφ....δεν έχω ιδέα πως θα κάνω....αλλά μπορώ να φανταστώ ένα καυτό "τέλος".

 Και μετά μια ζεστή απόκοσμη γαλήνη....

*********************************************************************************

 

Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου 2015

"Ποιος"

 Ποιος συγυρίζει στον Άδη,
ποιος φροντίζει το σκοτάδι
ποιος την ανυπαρξία περιθάλπει,
ποιος την μοναξιά βάζει στο κρεββάτι.

Ποιος θυμάται και δεν λυπάται
ποιος κοιτάζει και κοιμάται
ποιος ξαγρυπνα πάνω στο βουνό
ποιο άστρο δεν έμεινε ορφανό

Τις μάγισσες τις άσχημες ποιος αγαπά
 τις σκελετωμένες οδούς και τ ανήλιαγα στενά
τις οικογένειες που ζουν απ τα σκουπίδια
τα φώτα τα ωχρά  στα πλουμιστά στολίδια...

Ποια απάντηση δε βρήκε την ερώτησή της
και ποια κατάφαση την άρνησή της
Πόσα σπίτια κ απόψε δεν έμειναν κλειστά
πόσες ψυχές   ξεχασανε τον δρόμο που πίσω τις  γυρνά.

*********************************************************************************** 

Πέμπτη, 1 Οκτωβρίου 2015

"Ομολογία"

Πόσο θα θελα να σ αγαπώ.
Πόσο μου λείπει ,να μου λείπεις.
τον έρωτα τραγούδησαν πολλοί
στην απουσία του , μόνο μαρμάρινοι φρουροί...

Φυσάει τώρα ο βοριάς με τα χέρια του στην τσέπη
Με τα φώτα σβηστά η πόλη ταξιδεύει
σε δυο πολυθρόνες πεταμένες
μια πτήση, με καύσιμα χαμένες μέρες

Ταμένος στη σιωπή μ όρκο ψυχρό
Πρόσωπο κουρασμένο αποκρουστικό
χίλια αρώματα από άνθη λευκά
Φλόγες μακρινές ,σώματα νεκρά...

***********************************************************************************

 

Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2015

"Παραδίνομαι"

Ποιο τραγούδι θα σε "σώσει" απόψε?
της Κυριακής οι ώρες μοιάζουν με θηλιές
Οι σκέψεις σου γίναν μετανάστες
κ όλες οι πατρίδες βρεθήκανε λειψές.

Βάλθηκες μεσάνυχτα να ψάχνεις πέτρες
Ανάγκη σου γινε, να χτίσεις οχυρό
στους ίσκιους του να πολεμάς τις νύχτες
τους ήλιους ,που σου μαθαν για εχθρό..

Μια καταιγίδα σ αγάπησε κρυφά
μια νύχτα του Σεπτέμβρη,με τα παράθυρα ανοιχτά
φύσηξε αγέρι απ την θάλασσα ,μικρή νοτιά
σαν νότα που δεν χώρεσε σε στίχους
και έγινε ένα μόνο "γεια χαρά"...

Σε ραντεβού στημένο ,από πριν καθορισμένο
μάταια ένας θεός σε περιμένει να φανείς
άνεργες αστραπές τώρα σε ψάχνουν
κρότοι , ερήμην καταδίκες βγάζουν ..

Μια προσευχή που δεν είναι προσευχή
μια λέξη που δεν έχει γράμματα
μια φωνή που δεν έχει ήχο
ένα τραγούδι που δεν έχει μελωδία
ένα κάτι ,που είναι τα πάντα
"παραδίνομαι"

*********************************************************************************

 

Σάββατο, 29 Αυγούστου 2015

"ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ"

Μπορώ να διακρίνω,/
τις σκοτεινές φιγούρες στο πανσέληνο φως/
να γεμίζουν τις ταράτσες /
να στέκονται ακίνητες δίπλα στις κεραίες/
με τους μανδύες τους ν ανεμίζουν αργά,/
στο νυχτερινό ρόγχο του μελτεμιού./
Μπορώ να δω και να μη ρωτώ ,/
απορίες να μην έχω ,απλά να δω,μπορώ/
και γω μια σκοτεινή φιγούρα από αίμα και νερό/
,αγγελιοφόρους έκπτωτους σε ασημένια τραίνα/
γραμμές των οριζόντων που τέμνουνε τον χώρο/
άγνωστα πουλιά να τρώνε τις καρδιές των άστρων./
Μπορώ και μένω στην υπόλευκη σιωπή τους /
ανασαίνω την αιώνια οδύνη τους/
πέφτω μαζί τους και σκορπίζομαι σ άγνωστα μαυρογάλαζα πελάγη ..

***********************************************************************************

 

Σάββατο, 29 Αυγούστου 2015

"Συνωμοσία των προσώπων"

Διαλέξαμε τις μάσκες μας,χαρήκαμε.
Μας είπαν θα ναι για μια ζωή,
μ αν θέλουμε μπορούμε να τις αλλάξουμε ,
"κάθε βοήθειά θα είναι δυνατή".

Τις αγαπήσαμε παράφορα πολύ ,
περάσαν χρόνια ,
ξεχάσαμε πως μοιάζουμε χωρίς αυτές.
Τα καλοκαίρια μας τώρα γεμίσανε θανάτους
και μάσκες αδειανές..

 
Η μάσκα μας ήταν μαγική ,
περάσαν χρόνια μέχρι αυτό να μας τρομάξει,
μα ήταν αργά..
Κάθε βοήθειά αλλαγής, ήταν όντως δυνατή,
όμως αδύνατο θα ήταν μια ζωή χωρίς αυτή.

Κ έτσι ο θάνατος μοιάζει να ναι ο μόνος που να τη βγάλει,μπορεί .
Εκτός και αν κάναμε τον θάνατο Ζωή ,
είναι αυτό μια πιθανότητα ακόμα δυνατή.
Εκτός και αν απάντηση δεν έχουμε καμία
έχει αυτό την δικιά του μοναδική αξία..

***********************************************************************************

 

Σάββατο, 8 Αυγούστου 2015

Ο Άνεμος

Ο άνεμος λέει,"όλα είναι μέσα στο χώμα και το νερό" και ανάβει πυρκαγιές και χορεύει με την στάχτη ...

Ο ανεμος λέει "η δροσιά μου καίει,η κάψα μου εξαγνίζει" και γεννάει κεραυνούς σε σπηλιές θαλασσινές.

Ο ανεμος λέει" ποιος είναι έτοιμος? κανένας..ποιος θα γλυτώσει? κανένας...ποιος θα θυμάται?το νερο..." και τρώει ενα κοπάδι ασημένια ψάρια με το σημάδι του θανάτου στα βραγχια...

Ο άνεμος λέει" έρχεται,εσεις το λετε πολεμο,εγω το λεω ζωη,έρχεται,ερχεται..."και βουτάει σε γκρεμνους φρικτούς γαλάζιους και μαύρους...

***********************************************************************************

 

Πέμπτη, 8 Ιανουαρίου 2015

Αγκάθια κερασιάς

Αγκάθια κερασιάς σκεπασμενα με κρυσταλα του χιονιου..
Απο χειμωνα σε χειμωνα
Με την ανοιξη χαμένη
Με τα νησια χαμενα
Με τα ταξιδια τ αργεμένα
και μ οτι έμεινε ζωη για να σημαινει
ο πονος να το φυλάει
σαν του κοσμου το τελευταιο μυστικο

**********************************************************************************

 

Τρίτη, 9 Δεκεμβρίου 2014

Xειμώνας είναι..

Χειμώνας είναι αυτό ,που τα σύννεφα χαμηλώνουν και καταπίνουν τους ανθρώπους και αυτοί  εκεί που ήταν ,μετά δεν είναι και εξαφανίζονται.

 

Κ ένα καράβι είναι χειμώνας,που πλέει στον ωκεανό ενός παγωμένου ήλιου με κρυστάλινες ακτίνες και ναυαγεί κάτω απο συνθήκες αδιευκρίνιστες 

 

.Ενας δρόμος ακόμα,που ζουν δολοφόνοι και μια πόλη που δε ζει κανείς.

 

Τα γεμάτα ελιές χωράφια με το μαύρο υγρό χώμα ειναι χειμώνας και δυο χέρια που ψάχνουν τσέπες να ζεσταθούν.

 

Οι φυλακές είναι το σπίτι του χειμώνα ,οι σαπισμένες υδροροές και τα δωρεάν χαμόγελα των εταιρειών.

 

Ο Χειμώνας αγαπάει τα άνθη με τις βαριές μυρουδιές  ,τις αντικατασταλτικές πορείες ,και  τα κενά που συμπληρώνουν όλα τα χαμένα .

 

Είναι κάποιες φορές που απουσιάζει και δεν έχει αφήσει κανέναν και τίποτα στο πόδι του ο Χειμώνας.

 

Είναι τότε σαν να λείπει η ψυχή του κόσμου,σαν να πήγε να βρεί ξανά τον ευατό της και δε δίνει δεκάρα για το τι συμβαίνει κατα την απουσία της.

 

Τότε οι μέρες γεμίζουν με τρόμο και σιωπή. 

 

Οι άνθρωποι μιλάνε πολύ για να μη πουν τίποτα και ότι λένε φανερώνει τον τρόμο τους και τίποτα αλλο. 

 

Γιαυτό μιλάνε όλοι μαζι

 

.Για να μη θυμάται κανείς τι είχε πει ο άλλος και ο άλλος να μη θυμάται τι είχε πει αυτός.

 

Μια φωτιά είναι χειμώνας.

 

Και τίποτα άλλο δεν είναι.

 

 Μια φωτιά που ζεσταίνει αλλά και καταστρέφει.

 

Μια φωτιά που δεν αντέχεται απο κανέναν να λέιπει.

***********************************************************************************

 

Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 2014

"Οι "ένοικοι" 

 "..Eιμαστε οι ένοικοι που κανουν φασαρια,
οι ταξιδιωτες που ηρθανε απο το σκοταδι
Εχουν τα φωτα τους ανοιχτα πρωι και βραδυ
Μενουνε μονοι τους μα παντα ζητανε μια καποια υσηχια.
Εξω απ τα σπιτια μας ,απλωνεται μια νυχτα
αυτη που καποιοι ,ονομασαν τη μονη μας πατριδα....
Ειμαστε οι ενοικοι που συντομα θα φυγουν
Βιαστες και κλεφτες μιας απαντησης προσωπικης
Καθολου τυχαιοι γραφουμε του κοσμου καθε φορα
την πιο σημαντικη απ όλες, ιστορια....."

**********************************************************************

 

Κυριακή, 14 Ιουλίου 2013

Σελένιες

  Σελένιες,μκρές νεραιδες της ζέστης

  γεννήματα του  βραδυνού οριζοντα 

  οταν ο ανεμος ζεστος και σιγανος

 φουντωνει τις φλογες στα καντηλια των κοιμητηριων

 ανάβει τα φώτα στα μονανχικα των πόλυκατοικιων διαμερίσματα

 όταν γλυκαίνει το μαυρογάλαζο της θάλασσας στα μάτια των φάρων,

 όταν ανατέλει η σελήνη του Ιούλη,

 κ οταν στη δυση της φλέγονται απο έρωτα ,οι άναρχες πόλεις...

 

 Κ είδα μακριά τα φώτα τους,τ απειρα,να χορεουν μεθυσμένα

 που 'ηταν σαν να μου φώναζαν ,

που ήταν σαν να μου εγνεφαν,

και που το πλοίο προσπέρασε ,

πλέοντας στο σκοτάδι.....

 *********************************************************************************

 

Σάββατο, 3 Νοεμβρίου 2012

"H φυλακισμένη"

Άκουσε που τη φωναξες 
απ τη φυλακή του χρόνου,
το άχρονο μπουντρουμι του,
τη σκοτεινιά του τίποτα
ντύθηκε στολιστηκε το φως σα συλλογίστηκε,
στη πορτα του κελιου της σταθηκε
σιωπηλά τους χτύπους της καρδιάς της αφουγκράστηκε...

Μα πέρασε ο καιρός και δεν κατείχε ,πως την εξέχασες
τον λόγο του δεν τον άκουσε ποτέ ,
τα μάτια της γεμίσανε σκοτάδι
εσένα σε κρατά μια λύπη αφηρημένη
μα αυτή για πάντα έμεινε εκεί φυλακισμένη...

******************************************************************************

 

Τρίτη, 2 Οκτωβρίου 2012

"Aφιχθέντες"

Αφιχθέντες εξορισμένοι και δραπέτες
μετανάστες απο τη χώρα των ονείρων
σιωπηλοί και πολύβουοι αντάμα
έτοιμοι για όλα κ ανίδεοι για τα πάντα.

********************************************************************************

 

 

Τρίτη, 14 Αυγούστου 2012

"Τα κόκκινα νύχια"

Ότι μπόρεσε να βγεί και να εκφραστεί,απο μια εικόνα στα επειγοντα περιστατικά του Δημοτικου Νοσοκομειου του Αγρινιου τον Αυγουστο του 2012.Μια ηλικιιωμενη εισάγεται σ άθλια κατάσταση με δύσπνοια.Το σωμα της σκελετωμένο και ισχνό,φαινονται τα κοκκαλά της .Το χρωμα της λευκό,ωχρό του θανάτου.Μόνο τα νύχια των ποδιων της ,είναι κατακόκκινα.....



Τελευταία γραμμή άμυνας,
της ζωής που υποχωρεί παλεύοντας ως το τέλος
στα κόκκινα νύχια των ποδιών ,
της γριάς γυναίκας με το ξέπνοο βλέμμα
και το άσπρο νυχτικο με τα λουλούδια.

Κόκκινα νύχια να τα βλέπει ο παντοτινός κ αδικημένος εραστής της
-ο θάνατος- ,
να βουρλίζεται μ οτι δεν χάρηκε χρόνια τόσα
να μη λυπάται τώρα στα στερνά,
να την κάνει δική του μ όρεξη ερωτική κ αδιάφορη καθόλου

 **********************************************************************************

 

Τετάρτη, 3 Δεκεμβρίου 2003

Μνήμες χιονιού(ζητείται .....μουσική)

Ιδρώνεις στης πόλης, την γκρίζα τη ζέστη
Μια 'Aνοιξη - ενοχή,εσένα που τρέχει
Πένα να γράφει ,ξύστρα να ξύνει
σα μολύβι μυρίζει και σα σπίρτο που σβήνει..
***
Eραστής του ονείρου,εμπρηστής του απείρου
στο κυνήγι μιας κρυμμένης χαράς..
Στην λάμπα την κίτρινη του έρημου δρόμου
σημάδι μιας άλλης ζωής ..καρτεράς.
***
Ασφάλεια και ζέστη,ένα γράμμα κενό,
ίδιες φιγούρες ,καλοκαίρι στεγνό
στ αντίθετα ψάχνεις ,ένα νόημα κρυφό
στου χάους την ψυχρα ,λευκό δειλινό
**
Σκορπίσαν οι φίλοι,βαρέθηκαν πια
τα ίδια και τα 'ιδια, ανοίξαν φτερά
μένεις εδώ , φυλάς μυστικά και αξίες νεκρές
χειμώνιασε πια ,δεν αξίζει να κλαίς..
****
Μια φίλη μου είπε,σ όνειρο σ είδε
νιφάδα γελούσες,παιδιά χαιρετούσες
γιορτή ξημερώνει,το χιόνι πυκνώνει
σα ξύλο που καίει,μυρουδιά που πληγώνει...
**
Δυο λέξεις,μια νότα,και τ όνειρο ζει
ακόμα σ ακούω ,τρελή μου ψυχή..
γιορτή ξημερώνει ,το χιόνι παγώνει
κ εσένα να λες,"ξύπνα ..το στρώνει.."

******************************************************************

 

Σάββατο, 5 Ιουλίου 2003

"..λογω ζέστης'

Ειχε ενα συννεφο για προσωπο
και πισω ο ηλιος του ελιωνε το μυαλο
εστριβε νυχτες ,σ ενα τσιγαρο προσφορο
ομιχλες τον εκρυβαν σε τοπο μυστικο..
****
Τις νυχτες ζουσε στα ονειρα των αλλων
αναβε τις λαμπες ξεχασμενων φαρων
μαζευε τα αστερια που επεσαν χωρις ευχη
τις νυχτες ελαμπε στου κοσμου τη ψυχη
****
κανεις δε τον θυμαται,κανεις δεν τον ξερει
ενα σκυλι ουρλιαξε τ ονομα του
ενα παιδι τον εδειξε με το μικρο του χερι
ενας νεκρος του αφησε.. τη κληρονομια του..

********************************************************************************

 

Παρασκευή, 28 Μαρτίου 2003

"Αν..." (για αποψε)

Αν υπαρχει θεος,
αν υπαρχει καιρος
μια στιγμη μοναχα ..
να προλαβει..
να κλεισει τα ματια
ενος μικρου παιδιου...
**
Αν υπαρχει δικαιοσυνη της φυσης
αν υπαρχει η ψυχη του κοσμου
μια στιγμη μοναχα
να προλαβει..
να μιλησει με το στομα
ενος μικρου παιδιου...
***
Αν ο ουρανος εχει συνορα
κ αν τα συννεφα εχουνε πατριδες,
αν ακομα η βροχη εχει εθνικοτητα
και αν το χιονι σκεπαζει μια σημαια...

******************************************************************************

 

Τρίτη, 26 Φεβρουαρίου 2002

"Λεμονίζουν τ απογεύματα" 

Λεμονιζουν τ απογευματα

με τον φρεσκο βορια πανω απο το νησι...

Δυο μαυρα βομβαρδιστικα συμφωνησαν,

δυο γλαροι λευκοι κρωζουν δυνατα....

Κοιμηθηκε η αποφαση

σαν ατελεια που σ ομορφαινει

βλεφαριδες μελλοντων χειμωνων

στα ματια εκπτωτων Αγγελων

                                            

Πληρης ημερων σε λευκο σιδερενιο κρεβατι

μικρα αριστουργηματα, επιχρυσα μικρα καντηλια

μια γευση λαδιου,ενα κοκκινο ρουμπινί

δυο κλωναρια βασιλικο                                                   

ετσι απλα,τελειως απερριτα..

Γκυκα επωδυνα χτυπηματα                                                

σε μιας επιθυμιας το υπογαστριο

ενα τοσο αδικαιολογητο χαμογελο

ειναι η ομορφια του δικου μου κοσμου..

Ουτε η ζωη που ζουμε,

ουτε ο θανατος που νομιζουμε...

********************************************************************************

 

Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου 1997

"Oτι για μας.."

Οτι για εμας είναι γραφτό
σαν αστραπή σε βράδυ βροχερό
φέγγει για λίγο ,μια στιγμή,ένα κρυμμένο μυστικό:
όλα πως είναι ένα
και το ένα χίλια κομμάτια δυό....

--------************************************************************************* 

Παρασκευή, 4 Αυγούστου 1995

Ο ύμνος του "σωματείου" 

 Όλο κ΄ολοένα

ένα και κανένα

'Ηταν και δεν είναι

γιατί ποτέ δεν ήταν...

****

Και ξανά...ξανά

και ποτέ ξανά,

χαμένοι σαν τις μύγες 

σένα πιάτο τραχανά..

********

Και χαρά και γέλιο

ευτυχία και δόξα

και λεφτά πολλά,

τόσα πολλά λεφτά..

*******

Δοξάρι μακρύ,βιολί

βιολί και μουσική

Κυμα ,θάλασσα κ αέρας

το κόμμα της σημαίας.

*********

Κόμμα κ ακόμα κώμα

Κώμα ,λέω κ είμαι

μέρες,μήνες,χρόνια

σ ένα φως φευγάτο

σένα δάσος...Νάτο!

**********

Γεμάτο είναι γάτους

γάτους κ αλεπούδες

πούντες...πούντες 

οι αλεπούδες??

*************

Πούντες,πούντοι,πούντο

πούντο-πούντο το δαχτυλίδι

Νάτο νάτο το δαχτυλίδι

ψάξε -ψάξε δεν θα το βρεις...

*********

Γιατί,είσαι νεκρός,νεκρός

άταφος νεκρός,

πτώμα ζωντανό,

καιρούς και χρόνια  και ζαμάνια

χωρίς ή και με φουστάνια.

***************

Μωρό μου,σαπίζεις κ εσύ

κάθε μέρα πιο πολύ.

Το προσωπό σου φριχτό

σαν ταινία τρόμου φριχτό

το προσωπό σου

της ψυχής..

***********************

Συμβιβασμοί,χιλιάδες συμβιβασμοί

κραυγές,αλλαλαγμοί,

σε πήραν νερά και ποταμοί,

στου διαόλου την άκρη μωρό μου,

σε βρήκαν κυνηγοί...

****************

Κ είσουνα μόνη σου,

ολομοναχη είσουνα

σ ένα τσιγκέλι κρεμασμένη έισουνα

της Αθηνάς τσιγκέλι.

*******************

Και μ άρεσες..πόσο μ άρεσες...

Αχ..μ άρεσες πολύ...

Και πείναγα ,θεέ μου πόσο πείναγα

διόλου δε το σκέφτηκα..

..πείναγα πολύ!

************

Κ ύστερα κ ύστερα 

μετά από χρόνια Κυριακές,

μεσημέρια Κυριακές,

μωρό μου σ έφαγα ,σέφαγα

μ όρεξη τρανή!

******************

Κ είσουν γλυκιά μου εσύ,

σκύλα περιωπής,

σκύλα -το΄χα φανταστεί...

Αλήθεια σου λεω'

ποιος δούλευει ποιόν?

Για ποιόν δουλεύαμε κ οι δυό?

Ποιος μας δούλευε τα δυό?

*************

Τώρα κλαίω μοναχός

μοναχός και πάλι,σα το μαύρο το σκυλί,

στον τάφο σου άναψα καντήλι

Χρυσό καντήλι-Μαύρο σκυλί.

**************

Μα ,απ όλα πιο πολύ

απ όλα μου χει κάτσει η πιο στραβή

πως βρέθηκε,γιατί,το πως,,το που,το ήδη

στην κοιλιά σου την ανοιγμένη 

το γαμημένο δαχτυλίδι!!

******

Ολο κ ολένα

.ένα και κανένα

Ηταν και δεν είναι

γιατί ποτε δε ήταν!!

***********************************************************************************