"Ρωσίδες"

Το πρωι με το χαραμα κανένα θαύμα δε είχε συμβεί.Τα αίματα ήταν ακόμα στο νεροχύτη,στα πλακάκια,ακολουθούσες τις κόκκινες κηλίδες για να φτάσεις στο μπάνιο.Εξω έβρεχε.Ο Αυτόλυκος έμοιαζε τόσο οικείος αλλά κ τόσο μακρινός.Παγωμένος θάφτηκε στη γλάστρα με το γιασεμί.Θα πρεπε να καθαρίσω αν θα θελα να μπορω να μπαινοβγάινω στο σπίτι πια.Σωροί απο σκουπίδια,απο μπάζα,απο σπασμένα γυαλιά.Εβαλα τα πλεον αταιριαστα μεταξύ τους ρούχα κα σιχτίρισα τη στιγμη που δε κουρευτηκα γουλί.Δεν ειχα πιο πολλά μαλιά απο εναν νεοσύλεκτο αλλά και πάλι δε τ αντεχα.Βγηκα στο δρομο κ αντι να παω στη δουλειά πήγα στην Ακρόπολη.Με τη μηχανη στον ωμο φωτογράφιζα τα πλακάκια στο πλακοστρωτο..Ενας γέρος αλοιθωρος με πλησίασε.

-greco,greco?no?

-Ti θες?

-Τι κανεις αυτού?Τι φωτογραφίζεις ?Τι κοιτάς?

-Τα πλακάκια.

-Το δρόμο?φωτογραφιζεις το δρόμο?Εκει κατ κοιτάς?

-Ναι.

Με πλησίασε και βρώμαγε.Κοιταξε αριστερα και δεξιά.Συνομωτικά.Μου θυμισε εναν γερο
ανάλογο μ αυτον πριν 25 χρονια στην Ομονοια,οταν με σταμάτησε σαν ναυτης που ειμουνα και γυρνουσα σπιτι .Μου ειχε ζητησει να του τον παιξω.Υποσχεθηκε οτι μονο θα του τον επαιζα.Και θα μου δινε 10,000 δραχμές.

-Να σου πω...μηπως θες ενα μπαρ με ρωσίδες?

Ηθελα ενα μπαρ με ρωσίδες?Στις 8 :15 Το πρωι?Ηθελα ?Νομίζω ήθελα.Αλλά είπα οχι.Ειπα δε μ ενδιαφέρει.Δε μ ενδιέφερε?Δε μ ενδιέφερε....ετσι ειπα...
Ισα που προλαβα το συρμό του μετρό για να ρθω στη δουλεια.
Η βροχή έπεφτε σα τα μακρόσυρτα και ατελειωτα λογια μιας κατάρας που θα πρεπε να ειπωθουν όλα μεχρι τελευταιας λέξης ,για να πιάσει.Ο λευκός σκύλος κουλουριασμένος στα βρεγμενα χόρτα ,εμοιζε παραδωμένος.Τον πλησίασα .Τον χαιδεψα.Βρωμαγε κ ηταν βρεγμενος.

-Παμε μεεσα ρε.Παμε..παμε να ζεσταθείς.

-Σε ευχαριστω κ αντε γαμήσου ,ηταν η ματιά του..

Παρακαλώ και πάω ηταν η αισθηση μου.Μπήκα στο παγωμενο μπουρδελο.Δε με περιμενε καμια ρωσίδα.....

*nNoe*

H φυγή του Αυτόλυκου

"Εφυγε" γρήγορα ο Αυτόλυκος και αναπάντεχα.Οταν γύρισα σπιτι σήμερα μετα τη δουλειά ο ήλιος κόντευε να δύσει.Τον έκλαψα.Αλλα δε ξέρω τι γίνεται.Ολα τρεχουν με μια ασυληπτη ταχύτητα.Εκει που που μοιάζουν σταθερά κάπως,εκεί που ελπιζω οτι κάτι στεριώνει,την επόμενη δεν υπάρχει τίποτα.Εχω λουφάξει και δε βγάζω άχνα.Μη τυχει και πεθυμήσω κάτι,μη τύχει και θελήσω κάτι.Χμ....κ ελεγα οτι η ηρωιδα μου εκανε τα σενάρια ιμαμ μπαιλντί.Μου αρεσε να το πιστεύω.Δεν ειναι οτι δε μου τα κανε.Μου τα κανε και με το παραπανω.Αλλα τελικα το πιο δυσκολο δεν ηταν τα ανακατεμενα σενάρια .Γιατι αυτα ειχαν τη παρουσια της.Τωρα ομως διαχειριζομαι την απουσια της.Αυτο ειναι το πιο δυσκολο..Και που πρεπει επισης ν αγαπαησω αυτα τα σενάρια μου διπλά μιας κ αυτη λείπει.Μα κανενα τους απ αυτα, δε γουσταρει να γινει ιμαμ μπαιλντι.Δε γουσταρει να γίνει τιποτα.Κα αυτο ειναι που πρεπει ν αγαπησω.Το τιποτα.Ισως γαυτο αποψε εκλαψα τοσο τον Αυτολυκο που εφυγε τοσο γρηγορα υπακουοντας σε καποιον αγραφο νομο που ακομα μου εναι αγωστος....Καλο ταξιδι φιλε....αυτο το τσιγαρο θα το πιω για σενα.....

*nNoe*