Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 1996

Κ ύστερα πάλι.....

Κ ύστερα πάλι ,σιωπαίνω.Μήτε άνεμος ,μήτε κύμα,μήτε φεγγάρια ,μήτε τους λόγους και τις αισθήσεις που αφωμειώθηκαν στα ρήγματα του χρόνου ,αντέχω να σκεφτώ πια.

Χρυσαφίζουν ,στ' απογευματα του Νοέμβρη,τα μαύρα δαχτυλίδια στους λαιμούς των πουλιών.Η άναρχη κοινωνία των Αγίων,πορεύεται στον πόλεμο των κολασμένων. Η κερκόπορτα  της πόλης μου σπάζει.Σκόρπισαν αλαφιασμένοι δαίμονες,στις πρωινές ομίχλες των ημερών.Αρχαίες φωτιές ξεσπούν,ζώνουν και κατακαίνε τα οχυρά των νεφών.Κάτω απ΄την πόλη θαλασαίνει τα μαύρα του νερά ο Αχέροντας .Στα μέρη  που κάστανα και ρόδα θα καρπίσουν,οι ωχρές επιθυμίες της άλλοτε μαλακιάς σάρκας ,γεννούν σπέρματα χωρίς ζωή.Μπουλούκια ηττημένων στρατιωτών μπήγουν τα υπερμεγέθη πέη τους σε ζαρωμένους κόλπους μαυροφορεμένων γυναικών.......

*Γιώργος*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...