Κυριακή 15 Μαρτίου 1998

Νοτιάς του Μάρτη

Δεύτερη μέρα,αυτής της καινούργιας θλίψης.Μεγάλη αράχνη,μεγάλοι ιστοί,κρατάει αυτή η νυχτιά,αυτή η στενάχωρη ανάσα.Ποιος παίζει με τη σάρκα του,ποιος πληγιάζει το σώμα του,ποιος ψάχνει να βρεί τη ψυχή του με σκουριασμένα κατασαβίδια και γαλλικά κλειδιά?
Νάτος ο άνεμος του Τέλους.Αργησε φέτος.Συνήθως έρχεται Φλεβάρη.Φέτος είναι Μάρτης και μόλις χτες πήρε να φυσά ένας δαιμονισμένος Νοτιάς .Ο δικός μου εφιάλτης,ο δικός μου δαίμονας , είναι αυτός ο άνεμος.Πρωτοφύσηξε στην αντιληψή μου ,το '90 κ έκτοτε πάντα τον μυρίζω,σα σκυλί που μυρίζει απο χιλιόμετρα τ αφεντικό του.Τι να ορίζει για τώρα κ είναι η θλίψη μου ,ο πόνος της αρνησής μου?Κ είναι η λύπη μου που δε θα υπακούσω ποτέ πια σ αυτόν??Κ είναι τα ονείρατα ,σημάδια και ποιος παιδεμός (?)και πόσο μεγάλος?

Εχ...εχ...αγέρα τρομερέ.Έλα!! Η εσύ ή εγώ!!!
Μόνο σαν θα με νικήσεις ,αποτελειωσέ με και μη μ αφήνεις μισακό.Βαρέθηκα πια,βαρέθηκα καρβουνιάρη άνεμε.Πολύ φασαρία κάνεις.Πολυ χαλασμό.Πάρε με ντε!!!Να μαι! Αι σιχτίρ!

Κ έχουν θλίψη πάντα οι κατάρες και οι βρισιές
κ έχουν λύπη τ αρώματα των λουλουδιών
κ έχουν τ' αβάσταχτο τα κοριτσίστικα καμώματα του Μαρτη
κ έχω την ψυχή μου μια νιφάδα,μια λευκούλα αμυγδαλιά,
ΠΕΡΗΦΑΝΗ!!
*Γιώργος*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...