Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

summer in the city

Ειμαστε οι πιο τσουρουφλισμένοι.Εμείς ειμαστε οι πιο αδικημένοι.Εμεις ειμαστε οι πιο βρεγμενοι.Eμείς είμαστε οι πιο στεγνοί.Και εμείς είμαστε οι highlanders.Α κ εμείς επίσης , τα φαντασματάκια με αρχηγό τον casper.

Σ έναν Πύργο της Βαβέλ ανεβασμένοι,ανάποδα διαβάζουμε καιρούς και ολόισια βαδίζουμε στον στραβό γυαλό.Πουλάμε ότι έχει ο καθένας,για τα "προς το ζειν" και τα βράδυα πάντα φευγουμε με τα καράβια που σαλπάρουνε απο το Λιμάνι για νησιά και τόπους μακρινούς.Μ ένα ευρώ για σημαία και μια πεπονόφλουδα για αιώρα ,μαυρίζουμε απο το κακό μας και κοκκινίζουμε σαν τους ερυθρόδερμους επιδεικνύοντας τις νέου τυπου δερματιτιδες σαν κόσμημα ,όπως οι αλλοι μοστράρουν τα νεα τους τατουαζ στον εγκέφαλο .Οταν βρέχει ,βρέχει μίζες και όταν χιονίζει κοιτάμε το δάχτυλο και όχι το χιόνι.Κάτι μας χάλασε και δεν ήταν τα σουβλάκια .....Κάτι μας έφτιαχνε ,και δεν ηταν το δελτιο ειδήσεων.

Τα λόγια μας φουντώνουν τις σιωπές ,οι σιωπες γινονται πυρκαγιες που καίνε τα δάση,τα δαση γίνονται μπετόν,και το μπετόν γίνεται η η ζωή μας ,διαγραφοντας έναν αέναο κύκλο μέσα στον οποίο παίζουμε τ αγαπημένα μας παιχνίδια ,αυτά της αισθησιακής απομόνωσης,και της παλινδρομικής επιτάχυνσης!Μονο οι ουρανοί θυμίζουνε κάτι από έρωτα αλλά ευτυχώς είναι τόσο μακρια μας,που μπορούμε ακόμα και αμαρτάνουμε ελεύθερα.Δεν ειναι οτι δεν ειμαστε της θρησκείας.Ειμαστε
και πολύ μάλιστα.Κάθε μέρα γονυκλυσίες στους ναούς των τραπεζών μας δωσανε ευχές συγχωρετικές και λαδάκι να βράζουμε και να λιωνουμε σαν φυτίλια.Στον πύργο της Βαβέλ κάθε όροφος έχει και δικό του καιρό και όλοι μαζί έχουμε τον κακό μας τον καιρό.Οι "Αγιες καταιγίδες" ειναι κρατημενες απο τα πνευματα του αέρα,τους πεπτωκότες δαίμονες που κυριαρχουν στην ατμόσφαιρα πίνοντας ελαφρά καλοκαιρινά κοκτέιλ με δυνατα fixakia μικροσωματίδiων ,κάτι σαν "Mohito" μιας επίγειας κόλασης.

Τρώμε παγωτά και αδυνατιζουμε,τρώμε γαιούρτια και παχάινουμε,τρώμε τα νύχια μας κ ανεβοκατεβαινουμε ακόμα καταμεσήμερο κατακαλόκαιρο την Πατησιων 30 χρόνια μετα την μεταπολίτευση.Στις πράσινες ταράτσες μας βοσκάνε πράσινα άλογα με φτερά Του Πήγασου,και αγαπάμε να τα καβαλικευουμε και να κάνουμε κόντρες στα φανάρια.Παλιότερα κάναμε
και σαίτες και τις πετάγαμε στην οθόνη απο τα πισω καθίσματα των θερινών,τώρα η οθόνη αντεπιτιθεται και μας σβουρίζει ρακέτες εδάφους εδάφους και αερος -εδάφους.Παλιά παιζαμε με τα φυσοκάλαμα που παίρναμε απο τις οικοδομές ,τώρα οι οικοδομές μας ζητάνε ατνίτιμο
πίσω για τα κλεμμενα φυσοκάλαμα, την ιδια τη ζωή μας.

Κατι μας χάλασε και δεν ήτανε τα σουβλάκια ,κατι μας εφτιαχνε και  δεν ήταν το δελτιο ειδήσεων..... Μεγαλώνoυμε όπως και η θεμροκρασία .Τα καλοκαιρια γινομαστε "ενήλικοι" και το χειμώνα ,'παιδιά" .Μόνο που "τελευαταία" τα καλοκαίρια μακρύνανε πολύ και η ζωή μας μικρυνε απότομα....

*nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...