Τρίτη 12 Μαΐου 2009

"Αναφορά ευαισθησιας Ανοιξιάτικου πόνου"

Η ζεστη δυναμώνει μαζι με τους πονόδοντους και τους κεφαλόπονους.Τους πιο δυνατους και απο τους δυο ,τυχαινε παντα και τους ειχα Ανοιξη.Ειδικα εναν κεφαλόπονο ,μ ειχε ριξει στο κρεβάτι ,άρρωστο κυριολεκτικά.Ένιωθα πως δε μπορουσα να αναπνεω άλλο μιας και μου χε καρφωθει η αισθηση πως ο πονος ηταν ενα συστατικο του αερα που αναπνεοντας τον υπεφερα όλο και πιο πολύ.Και αυτος ο καλοσυνάτος άνεμος,- ο υμνηθείς απο ολη τη φάρα των ποιητών απο καταβολής
κόσμου- ,για μενα ηταν ενας προβατόσχημος λύκος που έμπαινε μεσα απο τα ρουθουνια μου,και με τα κοφτερά του δοντια και νυχια μου καταξέσκιζε ολα τα τρυφερα και υπερευασθητα αισθητήρια νεύρα του πονου μεσα στο κεφάλι μου.

Εξω τα καθε λογης πουλιά του ουρανού ,ειχανε την δικιά τους eurovision -μια eurovision χωρις νικητη-γιαυτο και αδυσωπητη μεχρι τελικης πτωσεως η οποια συντόνιζε τις επιθεσεις του πονου και τους εδινε ρυθμό.Τσίουυυυυυ τισου σίουυυυυυ με δεκαδες εκαντονάδες παραλλαγες κατντρίλιας.Δεν ηθελα να ακουω τπτ.Ουτε απο τα εργα της φυσης ουτε απο τις ανθρωπινες κακοτεχνίες.Επιζητουσα
την απολυτη σιωπη.Το φως έπειτα.Αλλο μαρτύριο.Το φως τοσο εκτυφλωτικό και ζωντανό με τοση δύναμη κ ενέργεια εμένα με διέλυε.Και αυτο ενιωθα να μπαινει μεσα απο τις κογχες των ματιων μου και να καίει καθε φιλτρο προστασίας.Φωτιζε το εργο του πονου,σ εναν τοπο μυστικο,οσο μυστικος μπορει να ειναι ενας τοπος οπως το κεφαλι του καθε ανθρωπου.Επιζητουσα,εκλιπαρουσα για σκοτάδι.Οσο φως εξω αλλο τοσο σκοτάδι ζητουσα απεγνωσμενα.Ηταν σχεδον θεμα επιβιωσης.Υπηρξαν στιγμες που για να ηρεμησω σκεφτομουνα πως ειμουνα ενα ειδους νυχτεριδας,οχι battman ,να μην παρεξηγηθω-εξάλλου που ακουστηκε battman 95 κιλα με γυαλια??Αλλα ενα ειδος
νυχτεριδας,που δεν εχει καμια απολυτως αναγκη το φως.

Μια ,δυο μερες σ αυτην την κατατσαση.ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΛΥΤΡΩΣΗ.Θυμαμαι ενα Ανοιξιατικο απογευμα καλωσυνης ,απερaντης καλωσυνης.Ενιωθα οτι μου χαριστηκε το δικαιωμα να ζω ειρηνικα.Τοτε πρωτοπαιζε και το down uder,Το Africa Men at work,το do you realy want to heart me...τα θυμαμαι αυτα με μια γευση φραπε , των πρωτων τοτε τσιγαρων καθως και την γλυκια κ αδολευτη "αγαπη' της εποχης, που φυσικα δεν ειχε ιδεα για το τρομερο μου μαρτυριο ,και περνουσε κατω απο το μαλκονι μου για να παει στα Αγγλικα της...

Με καποιες μικροεξαιρεσεις,ετσι εiναι η κατσταση και σημερα.Οχι της λυτρωσης.Του πονου.Ποναει το κεφαλι μου μαζι με το δοντι μου κ εκαστα κ εγραψα αυτο το μαιλ για να του πω οτι τον εχω γραμμενο εκει που δε πιανει η μελανη.Κ ανοιγω τα ματια μου και τ αυτια μου ακομα περισσοτερο για να τον απολαυσω.Ξερω οτι ετσι ισως καθυστερω τη μερα της λυτρωσης αλλα η λυτρωση καταλαβα πλεον οτι θα ειναι η μερα που θα χιονιζει στο χωριο μου στ Αγρινιο και γω θα μαι μεσα στο σπιτι στο τζακι ,παρεα με τους "πονους" που αγαπησα και μ αγαπησαν σ ολη τη ζωη μου....

*nNoe*


Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...