Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Καταγεγραμμένη μνημη για το Πολυτεχνείο το 1973

To παρακάτω κείμενο,βρήκα ,σε σκόρπιες σημειώσεις της μητέρας μου,στο πατρικό μου σπίτι.
Γραμμένο από την ίδια ,μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973.Έκανα εκείνες μόνο τις διορθώσεις που θα επέτρεπαν να διαβαστεί το κείμενο αυτό,και το παραθέτω και σαν ιστορική μαρτυρία,αλλά και  σαν φόρος τιμής στην μνήμη της μητέρας μου.

Πολυτεχνείο,το ΄73.Δικτατορία.
Νοέμβριος 15-16-17.
'Ολοι οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο,ήτανε ξεσηκωμένοι, λες και μόνο αυτούς "έκαιγε" η δικτατορία.Ένα περίεργο πράγμα ,να υπάρχει ένα ολόκληρο κράτος πιεσμένο,φυλακισμένο με πολύ αυστηρά μέτρα και αυστηρούς νόμους και να μη μιλάει κανένας για ξεσηκωμό * και πήρανε την απόφαση τα παιδιά που ήτανε πολύ "μικρά" (εν.απέναντι)στους πολύ "μεγάλους " και είπανε "δεν πάει άλλο."Η προετοιμασία γίνονταν από πολύ καιρό ,ενώ πιστεύω ότι και τα ίδια τα παιδιά δεν πιστεύανε ότι είχανε τόση δύναμη.

Εγώ είχα την τύχη να μένω στα Εξάρχεια ,στην Βαλτετσίου 43-45,θυρωρός*έτσι λοιπόν παρακολουθούσα τα γεγονότα από κοντά.Πριν μια βδομάδα λοιπόν ήτανε κλεισμένα μέσα στο Πολυτεχνείο* η οργάνωση που είχανε ήτανε τέτοια και τα συνθήματα τους,που κάθε περαστικός ένοιωθε τόσο καλά,που δεν ήθελε να φύγει από κοντά από τα παιδιά .Έτσι λοιπόν,μέρα παρά μέρα ,ο κόσμος συγκεντρωνόταν και τα παιδιά που συνήθως ήτανε ανεβασμένα στα κάγκελα παίρνανε δύναμη και οργανώνονταν όλο και  περισσότερο .'Ομως εκείνο που θυμάμαι ,(εν,ήταν,ότι) αρχίσανε και τελειώνανε τ αποθέματά τους,γενικά φαγητό και τσιγάρα προπάντων και ζητάγανε* Πολλοί άνθρωποι τους πηγαίνανε ,αλλά ήτανε φοβισμένοι,δεν τολμούσε κανείς να το πεί φανερά.

Οι γονείς ,από την μια θέλανε να απελευθερωθούν από την δικτατορία,από την άλλη πιάνανε και τα κρεβατάκια τους και όταν τους δίνονταν η ευκαιρία κάνανε και τη κριτική τους στα παιδιά (εν,τους λέγανε δλδ)γιατί να πάνε μέσα στο Πολυτεχνείο???

Όμως αυτά τα παιδιά,-θεέ μου,πόσο δυνατά ήτανε-,τι λαχτάρα,τι θάρρος,τι λεβεντιά*για μένα η γιορτή αυτή που γίνεται (εν,τις εκδηλώσεις επετείου) ,είναι τίποτα μπροστά στη λεβεντιά τους.Όπως έγραψα πιο πάνω,ότι ο κόσμος πήγαινε με χαρά ,αλλά έφευγαν στεναχωρημένοι,
και προπάντων αυτοί οι άνθρωποι που είχανε μέσα στο Πολυτεχνείο τα παιδιά τους.

Φαίνονταν τα πράγματα ότι κάτι θα γίνει,αγωνία όλη μέρα,ήμουνα στη πόρτα που είχα τη δουλειά μου(εν,το θυρωρείο στην είσοδο της Πολυκατοικίας) και έβλεπα ένα κυνηγητό αδερφών-γιατί ήμασταν όλοι Έλληνες-.Οι βραδιές περνούσαν ο κλοιός έσφιγγε,εγώ θυμάμαι την Παρασκευή,
στις 5 η ώρα πήρα το καροτσάκι έβαλα μέσα τον Βασιλάκη και ο Γιωργάκης πατούσε στο πίσω μέρος στο καρότσι και τα πήγα βόλτα  στο Πολυτεχνείο  από την Τοσίτσα.Μου λέει ένας καστανάς "που τα πας τα παιδιά σου Κυρία μου?Πήγαινε σπίτι σου ,ξέρεις τι μπορεί να γίνει απόψε? "



Φοβήθηκα και γύρισα στην γκαρσονιέρα στο υπόγειο,αλλά δεν με χωρούσε να καθίσω μέσα.Όταν νύχτωσε ,ακουγότανε πυροβολισμοί μέσα στα στενά των Εξαρχείων.Ανέβηκα στην ταράτσα ,φωνάζει ο Γρηγόρης(εν,ο άντρας της) :"Φύγε ,θα σε πάρει καμιά αδέσποτη σφαίρα."Έτρεμα στον φόβο,το ραδιόφωνο έλεγε τα συνθήματα των παιδιών μας,καλούσαν να μην τα  εγκαταλείψουμε .Είχανε πει,ότι θα τους βγάζανε από μέσα  το βράδυ στις 17 Νοέμβρη,πως όμως δεν γνωρίζαμε.Τα παιδιά όμως που ήτανε αστυνομικοί δεν μιλιόνταν ,ήτανε αγριεμένοι..Μετά τις 10 η ώρα ο τόπος βρομούσε δακρυγόνα και λέγανε τα παιδιά :"φέρτε λεμόνια".Θυμάμαι,είχα πολλά λεμόνια και βγήκα στην πόρτα και όποτε από εκεί περνάγανε παιδιά,τους τα έδινα.Νόμισα ότι βοήθησα κ εγώ.Όσο πέρναγε η ώρα δεν μπορώ να περιγράψω αυτά που άκουγα ,η φωνή των παιδιών είχε αλλάξει,δεν έβγαινε,ήτανε βραχνιασμένα.

Ξέρεις τι είναι,να σου ζητάει το παιδί σου βοήθεια,και να μη μπορείς να βοηθήσεις ,να ξέρεις ότι μπορεί να το σκοτώσουν,και αυτό να δείχνει το μεγαλείο του για την λευτεριά,για να ελευθερωθούμε όλοι??.Δεν μπορώ να γράψω τι έπρεπε άραγε,τι άξιζαν αυτά τα παιδιά,σκέφτηκε ποτέ κανείς από τους Μεγάλους ,ποιοι πραγματικά αγωνίστηκαν για την Δημοκρατία ,ποιος την έφερε και αυτοί περπατάνε με το κεφάλι ψηλά?Πόσο άραγε μετράνε σ αυτόν τον τόπο αυτά τα παιδιά??

Λοιπόν ,το '73 ,την ώρα που το βράδυ εκείνο,το κράτος πήρε την απόφαση να τα λιώσει αυτά τα παιδιά με τα τανκς,από την Βαλτετσίου ακούγονταν πραγματικές ντουφεκιές μέσα στα στα στενά.Ο κόσμος φοβήθηκε και μπήκε μέσα στα σπίτια του.Χτυπάει το κουδούνι μας (εν,το κουδούνι που έγραφε ΘΥΡΩΡΌΣ") και ανοίξαμε χωρίς να ρωτήσουμε,ξέραμε ότι ήτανε κυνηγημένα παιδιά και θέλανε να κρυφτούνε,γιατί αν τα πιάνανε,δεν υπήρχε σωτηρία,ένας Θεός ξέρει τι θα τραβούσαν*και γιατί??? Επειδή θέλανε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία' αν είναι δυνατόν!!!Την άλλη μέρα έμαθα
πως η κυρα Ρένα ,τα κοίμισε μέσα στο σπίτι της,δεν τολμούσε να το 'μολογήσει.Το ραδιόφωνο έλεγε "Βοήθεια,μη μας εγκαταλείπετε,εδώ πολυτεχνείο εδώ πολυτεχνείο",κάνανε έκκληση για ασθενοφόρα.Είχε πιαστεί η ψυχή τους από τον φόβο,μιλούσαν για πολλούς τραυματίες...

Λεμονιά Γκουρνέλου-Μπαλτά

(Κάπου εδώ το κείμενο διακόπτεται,μοιάζει σαν να υπάρχει και συνέχεια,αλλά δε κατάφερα να την βρω.Αν αυτό συμβεί στο μέλλον,θα την επισυνάψω)

(στη φωτογραφία ,η μητέρα μου ,με μένα κ τον αδερφό μου,στη γκαρσονιέρα στο υπόγειο της Βαλτετσίου ,το 1973)



Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

"Καλοκαιρινά κλικ_3"

Και κάνει μέρα ,και ζέστη,και πρέπει να παω στη δουλειά και αλλοίμονο αν δεν πάω και μπαίνω στ αμάξι και ειμαι εγω που βιάζομαι και όλοι οι άλλοι δεν έχω ιδέα που πάνε,ίσως να σηκώθηκαν όλοι την ίδια ωρα με μένα για να πάνε για μπάνιο η να ξεκινάνε τις διακοπές τους και βιάζονται να ταξιδέψουν.Λυπάμαι που δεν εχω τ αμάξι του μπάτμαν με εκτοξευτήρεες ρουκετών στα πλαινά και κάνες οπλοπολυβόλων περιμετρικά και βάση εκτόξευσης χειροβομβίδων απ την οροφή.Θα βομβάρδιζα τα λεωφορεία και τα φορτηγά που πάνε στη μεσαία λωρίδα ,τους βιαστικότερους απο μένα που πάνε στη δεξια λωρίδα και ξαναμπαίνουν στη μεσαία όταν βρίσκονται μπροστά στο διάζωμα που τους πετάει έξω απο την Εθνική,τις μηχανές που προσπερνάνε σύμφωνα με τον δικό τους ΚΟΚ,το μόνο που δε έχουν κάνει ακόμα είναι να ανοιξουν τις πορτες μου να περάσουν μέσα απο τ αμάξι.Να τρέχω να προφτάσω και πίσω μου να αφήνω φωτιές εκρήξεις και καπνό και γω τα τρέχω να βγώ πρώτος.Να φτάσω γρήγορα.Και είμαι εγώ και κανείς άλλος κ όποιος έχει αντίρηση ,να τραβηξω χειρόφρενο να κατέβω στη μέση του δρόμου και σαν τον μπάτμαν να σταματήσω με το ενα χερι μου το αυτοκινητάκι του και με τη σιδερένια γροθιά μου να τον κάνω να ψηφίσει ότι του πω και να  φτύσει το γάλα της μάνας του ο πούστης .Να προλάβω να μπω στο γραφείο και ν ανοίξω το ac να φτιάξω καφέ να στρίψω τσιγάρο και ν αναλογιστώ πόσο χάλια πρέπει να μαι και να φταίνε όλοι εκτός απο μένα.Να δω τις ειδήσεις ,να ρουφήξω τζούρα παράνοιας και ν αυξήσω τη δόση αίματος και τρόμου,να καθορίσω με την σκέψη μου ,τη στροφή στην παγκόσμια οικονομία,να δικάσω ,να εκτελέσω ,να φυλακίσω ,και να δέιξω έλεος κατά περίπτωση.Να προσπαθήσω να ανοίξω μια πόρτα κλειστή για χρόνια που απο πίσω της ακούγονται παράξενοι θόρυβοι και θα ορκιζόμουν πως ένα βράδυ που τυχαία βρέθηκα εδώ ,άκουσα και μουσική απο αυτό το παράξενο κλειστό γραφείο.Να χω το νού μου στη ζέστη που καραδοκεί να μου λοιώσει τ ασήμαντα της ζωής μου και να ποτίσει με τον πολύτιμο ιδρώτα μου ,τα όσα σημαντικά της.Να ψηλώσω το τείχος της αμυνάς μου,να θωρακίσω την πανοπλία μου,να ξύσω τα βέλη μου και να βουτήζω τις άκρες τους σε δηλητήριο και να τρέξω ξανά σε μουσικούς διαδρόμους να χάσω λίγο ακόμα  ορθολογιστικό λίπος.Να κλέισω τον ισολογισμό της ημέρας αφήνοντας όμως ανοιχτούς όλους τους λαγαριασμούς προχωρωντας στην εδραίωση ενος τελείως μεταμοντέρνου λογιστικού σχεδίου.Κουφάλες.Εχω δουλειές εγώ.Τι νομιζετε?Σαν εσάς είμαι?Γαμημένη ζέστη.Πουτάνα.

*nNoe*

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

"καλοκαιρινά κλικ_2"

Καφές.Μια καφε μαυρη απόλαυση που μπλέκεται στις συνήθειες των εποχών και αποκτά τα χαρακτηριστικά τους,μεταλλάσοντας την γεύση του σε νόημα και την ουσία του ,τωρα το καλοκαιρι,σε τετριμμένο πάγο.Καφες σε ξερά χορτάρια  και σε πεζούλια πολυκατοικιών.Καφες σε βεράντες και σε αυλές.Καφές στη δουλειά ,καφες στα νοσοκομεία ,καφές στα στρατοπεδα,καφες στην Εθνική ,και στα καράβια ,καφες να σε βλέπουν ,καφες να μη βλέπεις κανέναν.Καφές στον ίσκιο του καλοκαιριού κάτω απο τα ζεστά  αρχίδια του απογεύματος.Ζεστός και κρύος,φρέσκος και μπαγιάτικος,να θυμίζει και να μην θυμάται.Με μυρουδιά και αοσμος.Με φουσκάλες και αφρό ,χωρις φουσκάλες αλλα με κρέμα.Να τον φυσάει η αυρα ,ο μπατης αλλα και ο λίβας.Να τον φυσας και να μη κρυώνει.Να τον πινεις και να τον χυνεις.Στο τραπεζι με τα χαρτια,μεσα στο πληκτρολογιο,κατευθειαν στην μάπα του οποιου απέναντι.Να σου πει το μελλον σου,κοιτωντας σε μεσα απο τα ματοτσινορα που σταζουν καφεινη,και να του πεις τη μοιρα του ,αν συνεχίζει να σε κοτάει έτσι.Με τσιγάρο η τσιμπουκι.Με πιπα η με το δαχτυλο στο στομα ελείψη νικοτινης.Καφες δικαιολογιας ,καφες νοσταλγίας ,καφες του τιποτα και καφες του όλα η τιποτα.Να στον σερβιρουν η να τον φτιαχνεις .Για σενα η για τους αλλους.Με ευχαριστω η με λεφτά.Με φιλια η με γαμοσταυρίδια.Δίπλα σε βασιλικούς και σε αποτιστες γλαστρες .Αντι για νερό  και σαν δηλητηριο.Για φάρμακο η για αστείο.Σε κηδειες με προστυχα ανεκδοτα ,και σε γάμους με πουρνάρια.Σε ακριβα φλιτζανια,σε κολονάτα ποτήρια σε κρασοποτηρα αλλα και χυμα στο στομα ,με το σαλιο αντι για νερό.Σαν βρισιά που λεει σ αγαπω και σαν θυμηση που μπέδεψε το παρελθον με το μέλλον.Σαν υγρο που κυλαει και σχηματιζει προσκαιρα συνορα αναμεσα στο χτες το σημερα και το αυριο.Αναμεσα σε εποχες και ανθρωπους.Αναμεσα σε φιλους και εχθρους.Αναμεσα στην μνημη και την ληθη.Καφες .Ενα "Αι γαμησου" στη τελικη του μορφη,την υγρή του μορφή.....

*nNoe*

"καλοκαιρινά κλικ_1"

Αρχισε παραξενα εκεινο το καλοκαιρι.Ενα απομεσημερο απ τα πρωτα πολυ ζεστά,ξαπλωσε για λιγάκι,ετσι να κλεισει τα μάτια λιγο και να χαλαρωσει.Μολις ο υπνος κατάφερε και τον παρέσυρε,δε θα χαν περασει 5 η 10 λεπτά απ την ωρα που ειχε κλεισει τα μάτια του,αρχισε να χτυπάει επίμονα ο συναγερμός ενος μακρινου αυτοκινήτου.Ενα οξυς διαπεραστικός ήχος,που διαλαλούσε τον πληγωμένο του και απειλουμενο του εγωισμό ,με όλη τη δυναμη της μηχανικής ψυχής του.Ενοιωσε οτι του ανοιξαν με τη βια τα ματια και τον έφτυσαν στη μάπα.Ετσι ενοιωσε.Σηκωθηκε μες τη μαστουρα ,πηρε το ρόπαλο,ενα ποδι ενος τραπεζιού που στις ακρες του ειχε κομμενο παχυ γυαλί και ηταν δεμενο με ταινία.Κατέβηκε στο δρομο,με το φερμουαρ ανοχιτό,τη μαστουρα και το φτυσιμο στη μαπα,ψαχνοντας να βρει τ αμαξι,ακολουθωντας τον διαπεραστικο ήχο του συναγερμου.Το βρηκε 5 στενα παρακάτω.Ηταν ενα 4χ4 volvo,Σηκωσε το ροπαλο και αρχισε να σπαει τ αμαξι,Αρχισε να το βαράει με λύσσα.Με μισος .Με οργη.Χτυπηματα το ενα πανω στο αλλο,στα φαναρια,στο καπω στο παρμπριζ.Θρυψαλα ολα.Γειτονοι βγηκαν στα παραθυρα,καποιοι φωναζαν καποιες γναικες τσιριζαν.Αυτος στ αρχιδια του.Του γαμησε τη μανα τ αμαξιου.Μπηκε απ το σπασμενο παραθυρο μεσα και συνεχισε να το σπαει απο μεσα.ΟΤΙ ΕΒΡΙΣΚΕ.Δεν αφησε τπτ.Καποτε ο γαμοσυναγερμος σταματησε.Σταματησε κ αυτος να κανει οτι εκανε.Βγηκε εξω απο το σπασμενο αμαξι,την εβγαλε εξω κ το κατουρησε.Μετα ηρθα οι μπατσοι,και ειχε μαζευτει και κοσμος .Ηρθε και ο διοκτητης του αμαξιου.Κατι πηγε να πει.Προλαβε και του ρξε μια ροχαλα τιγκα στη νικοτινη και τη χλεμπα.Αρχιδι.Ψοφα γαμημενε.Μετα τον συνελαβαν οπι μπατσοι.Αλλα οκ...στ αρχιδια του ολα...Λιγο αργοτερα δυο κοριτσια περνουσαν απο το σημειο γλειφοντας παγωτα και χαζευοντας το διαλυμενο αμαξι....

*nNoe*


Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...