Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

"Εφάπαξ, Edika"

"...Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω.."

Αυτοί οι στίχοι,συμπυκνώνουν αυτό που γίνεται εδω και πολύ καιρό στο κεφάλι μου και νομίζω και στο κεφάλι μιας κοινωνίας.Ουτε οι φιλοι ,ειναι καλά  ,ουτε και οι λογαριασμοί.Ο ήρωας του τραγουδιού δεν μπήκε στον κόπο καν ,να αναλύσει τι σημαίνει  η φράση " να μη χρειαστει να τα σκαλίσω".Αφησε στις δικές μας μύτες να οσμιστούν ,την απειλή που κρύβει η φράση.Που να ξερε και την πιθανότητα,να μη τα σκαλίσει αυτός απο μόνος του,αλλα να να τον υποχρεώσουν άλλοι να τα σκαλίσει.Οταν σε υποχρεώνουν οι άλλοι να σκαλίσεις το δικό σου το χωράφι,το μόνο σίγουρο ειναι ,οτι εσυ νομίζεις οτι το σκαλίζεις.Στην ουσία κάνεις οτι ακριβώς σου λένε οι άλλοι και στις περισσότερες περιπτώσεις καταστρέφεις το χωρά-φι σου αντί να το σκαλίσεις για να γίνει πιο γόνιμο και πιο υγιές.

Λοιπόν,προσωπικά πάντα συμπαθούσα και αγαπούσα περισσότερο,τις χαμηλές πτήσεις.Αυτές που ξέφευγαν απο τα ραντάρ,απο τα μπλόκα,τα ιπτάμενα βλήματα,και τους αερόμπατσους μιας σάπιας ηθικής και μιας λογικής αισθητικής.,επιπέδου "πειραικής-πατραικής".Κ αυτό που βλέπω στις μοναχικές χαμηλές  πτήσεις μου,είναι ενας κόσμος-στάνη προβάτων που δέχεται επίθεση απο λύκους ακριβως την ώρα που τραγουδούσε "να μη χρειαστει να σκαλίσω τίποτα"..."να κάνω ότι μου έμαθαν να κάνω και να περάσω μια ζωή στα μουλωχτά και στον φόβο που μου  προκαλούν τα μάτια μιας δευτερης ζωης που μ ακολουθεί παντού..." Η επίθεση γίνεται τη χειρότερη στιγμή.Την στιγμή που ο εθισμός στη ρουφιανιά,στη καταναλωση,στην ματαιοδοξία,είχε γίνει τρόπος ζωής.Την στιγμή που το όνειρο για μια άλλη ζωή,μια άλλη αισθητική,έναν άλλο προσδιορισμό των εννοιών,είχε ξεφτίσει και είχε θαφτεί τόσο βαθιά ,που αντε στο τσακίρ κέφι ,το τραγουδάκι καμιά φορά σιγοψυθύριζε..."..να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω "προκειμένου να τα ξεθάψω ολα αυτά.Οχι ότι ήταν καλά αυτα που ζούσα,αλλά είχα συνηθίσει.......

Εχει "πλάκα" απο δω που το βλέπω .Μαύρη "πλάκα".Οι λυκοι μ ενα σχέδιο προετοιμασμένο λες επί χρόνια,δουλεμένο και τσεκαρισμένο άρτια,επιτίθενται χωρίς έλεος.Με κάθε μέσο ,με κάθε τρόπο,σε κάθε πρόβατο προσωπικά αλλά και σ όλα μαζί.Και αυτά,το καθένα μόνο του,αλλα κ ομάδες ομάδες ,αρχίζουν να κανουν ταυτόχρονα όλα τα πράγματα μαζί.Να σκαλίζουν,να τρέχουν,να γυρνάνε πισω,να τρέχουν μπροστά,να συζητάνε με τους λύκους,να πετάνε χόρτα στους λύκους,να τους καλούν για φαί,η ακόμα να συνεχίζουν να βοσκάνε ,η να παρακαλάνε τους λύκους να τους δωσουν λίγο χορτάρι προτού τα φάνε,να πλακώνονται μεταξύ τους άλλες φορές  για το πιο θα φαγωθει πρώτο,άλλες φορές για το πως θα διώξουνε τους λύκους,άλλες φορές για το πως θα την κοπανήσουν τελείως απο τη στάνη,μερικά αυτοκτονούν ,μερικά αυτοκτονούν δευτερη φορά αφου τα φαει ο λύκος(ναι ,ναι,ανασταινονται χωρις ποδια χωρις χέρια και αυτοκτονούν μόνα τους ξανά...)  ,ενω πολλα προβατα ζητάνε να γίνουν εκλογές,προκειμένου να το διαπραγματευτούν με τους λύκους το όλο θέμα που προέκυψε "ξαφνικα"....

Βλέπω και τον ευατό μου εκεί κάτω ,στο μεγάλο "πάρτυ".Ναι αμέ.Είμαι παντού.Είμαι η κάθε αντίδραση,το κάθε πανικοβλημένο πρόβατο,είμαι αυτό που δεν ήθελα να είμαι ,είμαι αυτό που δεν ήθελα ποτέ να σκαλίσω για να βρώ ειμαι αυτό που απεφευγα μια ζωή και τώρα μ εκδικείται σιγά-σιγά...

Πως θα θελα να γραψω εναν επίλογο σ αυτο το κείμενο,άρτιο.Εναν επίλογο που να δίνει λυσεις .Που να δίνει προοπτική.Που να λέει ποιο ειναι το σωστό.Ηδη το δεξι μου χέρι ,ετοιμάζεται να τον γράψει,μα τ αριστερό μου σκαλίζει οτι δεν ηθελα να σκαλίσω,το ενα πόδι μου τρέχει μόνο του,το αλλο μένει εδω και βοσκάει,το ενα μάτι μου κοιτάζει τους λύκους ,το άλλο τους φίλους που δεν είναι καλά....Ποιος ητανε μωρε αυτος ο σχεδιαστής κόμικ που είχε πάντα ένα πρόβλημα στο πως να τελειωνει τις ιστορίες του?Νομιζω ο Edika.....










*nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...