Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Καταγεγραμμένη μνημη για το Πολυτεχνείο το 1973

To παρακάτω κείμενο,βρήκα ,σε σκόρπιες σημειώσεις της μητέρας μου,στο πατρικό μου σπίτι.
Γραμμένο από την ίδια ,μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973.Έκανα εκείνες μόνο τις διορθώσεις που θα επέτρεπαν να διαβαστεί το κείμενο αυτό,και το παραθέτω και σαν ιστορική μαρτυρία,αλλά και  σαν φόρος τιμής στην μνήμη της μητέρας μου.

Πολυτεχνείο,το ΄73.Δικτατορία.
Νοέμβριος 15-16-17.
'Ολοι οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο,ήτανε ξεσηκωμένοι, λες και μόνο αυτούς "έκαιγε" η δικτατορία.Ένα περίεργο πράγμα ,να υπάρχει ένα ολόκληρο κράτος πιεσμένο,φυλακισμένο με πολύ αυστηρά μέτρα και αυστηρούς νόμους και να μη μιλάει κανένας για ξεσηκωμό * και πήρανε την απόφαση τα παιδιά που ήτανε πολύ "μικρά" (εν.απέναντι)στους πολύ "μεγάλους " και είπανε "δεν πάει άλλο."Η προετοιμασία γίνονταν από πολύ καιρό ,ενώ πιστεύω ότι και τα ίδια τα παιδιά δεν πιστεύανε ότι είχανε τόση δύναμη.

Εγώ είχα την τύχη να μένω στα Εξάρχεια ,στην Βαλτετσίου 43-45,θυρωρός*έτσι λοιπόν παρακολουθούσα τα γεγονότα από κοντά.Πριν μια βδομάδα λοιπόν ήτανε κλεισμένα μέσα στο Πολυτεχνείο* η οργάνωση που είχανε ήτανε τέτοια και τα συνθήματα τους,που κάθε περαστικός ένοιωθε τόσο καλά,που δεν ήθελε να φύγει από κοντά από τα παιδιά .Έτσι λοιπόν,μέρα παρά μέρα ,ο κόσμος συγκεντρωνόταν και τα παιδιά που συνήθως ήτανε ανεβασμένα στα κάγκελα παίρνανε δύναμη και οργανώνονταν όλο και  περισσότερο .'Ομως εκείνο που θυμάμαι ,(εν,ήταν,ότι) αρχίσανε και τελειώνανε τ αποθέματά τους,γενικά φαγητό και τσιγάρα προπάντων και ζητάγανε* Πολλοί άνθρωποι τους πηγαίνανε ,αλλά ήτανε φοβισμένοι,δεν τολμούσε κανείς να το πεί φανερά.

Οι γονείς ,από την μια θέλανε να απελευθερωθούν από την δικτατορία,από την άλλη πιάνανε και τα κρεβατάκια τους και όταν τους δίνονταν η ευκαιρία κάνανε και τη κριτική τους στα παιδιά (εν,τους λέγανε δλδ)γιατί να πάνε μέσα στο Πολυτεχνείο???

Όμως αυτά τα παιδιά,-θεέ μου,πόσο δυνατά ήτανε-,τι λαχτάρα,τι θάρρος,τι λεβεντιά*για μένα η γιορτή αυτή που γίνεται (εν,τις εκδηλώσεις επετείου) ,είναι τίποτα μπροστά στη λεβεντιά τους.Όπως έγραψα πιο πάνω,ότι ο κόσμος πήγαινε με χαρά ,αλλά έφευγαν στεναχωρημένοι,
και προπάντων αυτοί οι άνθρωποι που είχανε μέσα στο Πολυτεχνείο τα παιδιά τους.

Φαίνονταν τα πράγματα ότι κάτι θα γίνει,αγωνία όλη μέρα,ήμουνα στη πόρτα που είχα τη δουλειά μου(εν,το θυρωρείο στην είσοδο της Πολυκατοικίας) και έβλεπα ένα κυνηγητό αδερφών-γιατί ήμασταν όλοι Έλληνες-.Οι βραδιές περνούσαν ο κλοιός έσφιγγε,εγώ θυμάμαι την Παρασκευή,
στις 5 η ώρα πήρα το καροτσάκι έβαλα μέσα τον Βασιλάκη και ο Γιωργάκης πατούσε στο πίσω μέρος στο καρότσι και τα πήγα βόλτα  στο Πολυτεχνείο  από την Τοσίτσα.Μου λέει ένας καστανάς "που τα πας τα παιδιά σου Κυρία μου?Πήγαινε σπίτι σου ,ξέρεις τι μπορεί να γίνει απόψε? "



Φοβήθηκα και γύρισα στην γκαρσονιέρα στο υπόγειο,αλλά δεν με χωρούσε να καθίσω μέσα.Όταν νύχτωσε ,ακουγότανε πυροβολισμοί μέσα στα στενά των Εξαρχείων.Ανέβηκα στην ταράτσα ,φωνάζει ο Γρηγόρης(εν,ο άντρας της) :"Φύγε ,θα σε πάρει καμιά αδέσποτη σφαίρα."Έτρεμα στον φόβο,το ραδιόφωνο έλεγε τα συνθήματα των παιδιών μας,καλούσαν να μην τα  εγκαταλείψουμε .Είχανε πει,ότι θα τους βγάζανε από μέσα  το βράδυ στις 17 Νοέμβρη,πως όμως δεν γνωρίζαμε.Τα παιδιά όμως που ήτανε αστυνομικοί δεν μιλιόνταν ,ήτανε αγριεμένοι..Μετά τις 10 η ώρα ο τόπος βρομούσε δακρυγόνα και λέγανε τα παιδιά :"φέρτε λεμόνια".Θυμάμαι,είχα πολλά λεμόνια και βγήκα στην πόρτα και όποτε από εκεί περνάγανε παιδιά,τους τα έδινα.Νόμισα ότι βοήθησα κ εγώ.Όσο πέρναγε η ώρα δεν μπορώ να περιγράψω αυτά που άκουγα ,η φωνή των παιδιών είχε αλλάξει,δεν έβγαινε,ήτανε βραχνιασμένα.

Ξέρεις τι είναι,να σου ζητάει το παιδί σου βοήθεια,και να μη μπορείς να βοηθήσεις ,να ξέρεις ότι μπορεί να το σκοτώσουν,και αυτό να δείχνει το μεγαλείο του για την λευτεριά,για να ελευθερωθούμε όλοι??.Δεν μπορώ να γράψω τι έπρεπε άραγε,τι άξιζαν αυτά τα παιδιά,σκέφτηκε ποτέ κανείς από τους Μεγάλους ,ποιοι πραγματικά αγωνίστηκαν για την Δημοκρατία ,ποιος την έφερε και αυτοί περπατάνε με το κεφάλι ψηλά?Πόσο άραγε μετράνε σ αυτόν τον τόπο αυτά τα παιδιά??

Λοιπόν ,το '73 ,την ώρα που το βράδυ εκείνο,το κράτος πήρε την απόφαση να τα λιώσει αυτά τα παιδιά με τα τανκς,από την Βαλτετσίου ακούγονταν πραγματικές ντουφεκιές μέσα στα στα στενά.Ο κόσμος φοβήθηκε και μπήκε μέσα στα σπίτια του.Χτυπάει το κουδούνι μας (εν,το κουδούνι που έγραφε ΘΥΡΩΡΌΣ") και ανοίξαμε χωρίς να ρωτήσουμε,ξέραμε ότι ήτανε κυνηγημένα παιδιά και θέλανε να κρυφτούνε,γιατί αν τα πιάνανε,δεν υπήρχε σωτηρία,ένας Θεός ξέρει τι θα τραβούσαν*και γιατί??? Επειδή θέλανε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία' αν είναι δυνατόν!!!Την άλλη μέρα έμαθα
πως η κυρα Ρένα ,τα κοίμισε μέσα στο σπίτι της,δεν τολμούσε να το 'μολογήσει.Το ραδιόφωνο έλεγε "Βοήθεια,μη μας εγκαταλείπετε,εδώ πολυτεχνείο εδώ πολυτεχνείο",κάνανε έκκληση για ασθενοφόρα.Είχε πιαστεί η ψυχή τους από τον φόβο,μιλούσαν για πολλούς τραυματίες...

Λεμονιά Γκουρνέλου-Μπαλτά

(Κάπου εδώ το κείμενο διακόπτεται,μοιάζει σαν να υπάρχει και συνέχεια,αλλά δε κατάφερα να την βρω.Αν αυτό συμβεί στο μέλλον,θα την επισυνάψω)

(στη φωτογραφία ,η μητέρα μου ,με μένα κ τον αδερφό μου,στη γκαρσονιέρα στο υπόγειο της Βαλτετσίου ,το 1973)



Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...