Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

"Ηταν καποτε ενα τραγουδι..."

Πάνε χρόνια που ένα τραγούδι με παραμύθιαζε γλυκά.Μ έκανε να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά.Μ έκανε να να νιώθω το λίκνισμα του καραβιού στα μαύρα νερά του Αιγαίου.Μ έκανε να νιώθω τον θαλασσινό αγέρα στα μαλλιά και στο πρόσωπο,την αλατισμένη υγρασία στο στομάχι και στη κοιλιά μου.Μ έκανε να σε σκέφτομαι πως υπάρχεις κάπου κ ήταν αυτή σου η σκέψη ,που με κρατούσε ζωντανό .

Μια νύχτα ,άνοιξα τα μάτια μου και δεν ήταν τίποτα το ίδιο με τα ονειρά μου.Το ίδιο τραγούδι έπαιζε δίπλα μου ,μα η θάλασσα ήταν τα νερά ενός βρώμικου λιμανιού,το καράβι μου,ένα παροπλισμένο γέρικο σκαρί,γεμάτο σκουριά ,γεμάτο εγκατάλειψη απο καιρό.Πως ξεχάστηκα εδώ και απο πότε δε θυμάμαι καν.Κανείς δε με χαιρέτησε,κανείς δε με ρώτησε αν θα φύγω,κανέναν δε θυμάμαι να φεύγει,κανέναν δε θυμάμαι να έρχεται.Όσο και αν προσπαθήσω.Κ εγω ο ίδιος δεν είμαι πια ο ίδιος ,γέρασα με το σκαρί αυτό εδώ,ξεχάστηκα σ ενα λιμάνι και τώρα είναι αργά.Αργά για να ρωτήσω,αργά για να παω οπουδήποτε ,αργά για να με περιμένει κανείς.Και συ...εσυ λείπεις στ αλήθεια .Και η σκέψη σου χάθηκε απο το μαυλό μου.Το εγκατέλειψε και κάπου θα πνίγηκε μονάχη ,πολυ μακριά μου.Oυτε καν ακουσα τις καρυγές της...

Οι νύχτες αυτού του καλοκαιριού,τρίζουν σαν τους γέρικους και παλιοκαιρισμένους κάβους που κρατάνε το σαπιοκάραβο στο ντόκο.Πάνω τους πανε κ έρχονται αρουραίοι που μεταφέρουν μυνήματα απο έναν άγνωστό μου κόσμο.Ακατανόητα σινιάλα μέσα απο τη στεριά ,ψιλόλιγνες φωτιές στροβιλίζονται βαθιά μέσα στο πέλαγο.Δεν καταλαβαίνω τίποτα απ όλα αυτά ,λέω κ εγω δε θα μαι πραγματικός,κάποιον εφιάλτη ξένο θα λογαριαζω για δικό μου.Μα ...τι έχω πια δικό μου ? Μετράω και δεν αθροίζω...προσθέτω υποθέσεις ,αφαιρώ ελπιδες,διαιρώ υπομονές,και ψάχνω για ακόμα ένα τσιγάρο.Θα με κεράσει ένα δελφίνι με κεφάλι λιονταριού ,θα μου φτύσει ταμπάκο στο στόμα ,θα μου ανάψει με βενζίνη και στουπί απ τη μηχανή κ εγω δε θα ρωτήσω,ουτε θα σκεφτώ τίποτα ....


Πονάω παντού.Κόκκαλα και μυαλό.Καμμιά τους δεν ηταν κοινή.Ουτε η θάλασσα,ουτε η λογική ,ουτε η φαντασία.Ολες πανάκριβες ,μοναδικές και πολυτιμες.Χαμένες για πάντα.Κ εγω,πιο γέρος απο ποτέ.Ποιο αμίλητος απο ποτέ.Μείνανε μονο τα βρωμικα νερά βαμμένα απο το πορτοκαΛι φως του ντοκ.Με κοιταξα στον καθρέπτη τους.ΚαΙ δεν ειμουν εγω.Και δεν ήξερα καν ποιος ειμουν...Και συ,δεν υπαρχεις πια ,στ αλήθεια πουθενα...και κανεις άλλος δε φαίνεται πουθενά....και δε ξέρω αν ξημερώνει ποτέ καν σ αυτό τον τόπο....




                                                    *nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...