Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

Η σύντομη και θλιβερή ιστορία του Κου Μούτι

 Ο κος Μούτις αγόρασε ένα φυτό παράξενο και από το φυτό αυτό ,ξεκίνησαν όλα τα προβληματά του.Το φυτό του  δε είχε καν όνομα.Ο πωλητής ,έλεγε οτι δε το θυμότανε,έκανε πως το χει εκεί "στη γλώσσα του",αλλά δεν μπορούσε να το θυμηθεί. Κανείς φίλος του και κανείς γνωστός του δεν ήξερε πως το λένε .
Ήταν αλήθεια ,ένα παράξενο φυτό.Πρώτα απ όλα ,είχε ένα πλούσιο πράσινο χρώμα στα φύλα του, τα οποία είχαν ένα παράξενο σχήμα.Ούτε καμπυλωτά ήτανε, ούτε στρογγυλά,ούτε μακρόστενα,ήταν πολύ αλλιώτικα φύλα.Ήταν όλα μαζί.Το ίδιο το φυτό έβγαζε μια φοβερή μυρουδιά χωρίς να έχει ανθίσει. Μύριζε κάθε μέρα κ άλλα πράγματα Ακαθόριστα.
Η μύτη του Κου Μούτι,οσφριζόταν θάλασσες,χώματα,ελιές,άλλα λουλούδια άλλων φυτών.Ήταν παλαβομάρα σκέτη, όταν πλησίαζε το φυτό εκείνο.
Αλλά δεν άνθιζε. Όσο και αν περίμενε ο Κος Μούτις το φυτό του δεν άνθιζε.Περίμενε την Άνοιξη,τίποτα,τον χειμώνα τίποτα ,το καλοκαίρι πάλι τίποτα.
Ο Κος Μούτις ήθελε ν ανθίσει το φυτό του.Αλλά αυτό δεν άνθιζε. Έτσι, σιγά -σιγά ,άρχισε να μελαγχολεί και να πέφτει σε κατάθλιψη.Είχε σχεδόν παρανοήσει.Τόσο που έπιασε τον ευατό του να μιλάει στο φυτό κ ήταν σίγουρος πως  εκείνο ,τον άκουγε.
 Και  έτσι περνούσε ο καιρός,άλλαζα οι εποχές ,πέρασαν κάποια χρόνια.Μέχρι που μια μέρα ΄Ανοιξη ήτανε και Μάης ,το φυτό άνθισε!!! Ο Κος Μούτις τρελάθηκε από τη χαρά του!! Το άνθος του ήταν ότι πιο περίεργο είχε δει ποτέ σ άνθος.
Είχε όλα τα χρώματα ,αλλά ανάλογα τη θέση που το χτυπούσε ο ήλιος ή την νύχτα άλλαζε και χρώμα.Τα πεταλά του ήταν σκληρά και βελούδινα ,ώρες ώρες πλημμύριζαν τον τόπο μ αρώματα, που ούτε είχε  φανταστεί  ότι υπάρχουν στην ουράνια αποθήκη των αρωμάτων .Όλο αυτό κράτησε μερικούς μήνες. Επί μήνες ολόκληρους,το άνθος του φυτού του Κου Μούτι ,έμενε εκεί λες και ήταν αιώνιο,λες και θα κρατούσε η υπαρξή του για πάντα.   Η χαρά του δε περιγράφοταν.έγινε ο ίδιος καλύετρος άνθρωπος.Χαμογελούσε σ όλους,εγινε πολύ ευγενικός,οι κινήσεις του έγιναν αέρινες ,ακτινοβολούσε αγάπη και ευτυχία.Εβαλε τάξη στη ζωή του,όλες του οι κινήσεις και οι σκέψεις πλέον αποκτούσαν νόημα ,η ιδια του η ζωή αποκτούσε νόημα!!Το φυτό εκείνο είχε μια τεράστια επίδραση επάνω του.Μαγική σχεδόν....                                                                 

Μέχρι που μια μέρα...το φυτό του,άρχισε να μαραίνεται....στην αρχή σιγά σιγά σιγά έπειτα πιο γρήγορα,η μυρουδιά του τώρα γινότανε  δύσοσμη ,η ομορφιά του μαραίνονταν μέρα με τη μερα.
Κ ένα πρωί ,Απρίλης ήταν, κοντά δυο χρόνια μετά αφ'οτου άνθισε ,το φυτό έχασε τ' άνθη του.Κ έμεινε βουβό στη πρότερη κατάσταση του,ίσως λίγο χειρότερα .Μάλλον ,πολύ χειρότερα....

Δε μύριζε καν και τα φύλα του ειχαν αρχίσει κ αυτά να κιτρινίζουν και να μαραίνονται.
Δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει την θλίψη που ένιωθε ο Κος Μούτις.Καμμιά.Ίσως μόνο η κατάρευση.Μαράζωνε κ ο ίδιος με το φυτό του ,μέρα με τη μέρα.Τόσο που σταμάτησε να τρώει,
να πίνει νερό, σταμάτησε να βγαίνει έξω ,τα σταμάτησε όλα.Έμεινε δίπλα του κοιταζοντάς το μ απόγνωση  που αργοπέθαινε.

Ο Κος Μούτις πέθανε το επόμενο καλοκαίρι δίπλα στο φυτό του.Τον βρήκαν μέρες μετά από τη μυρουδιά, που ανέδυε η σήψη ..Δίπλα του το φυτο .Μ ενα μόλις καταπρασινο φυλαράκι να έχει σκασει ξανά στο κατά τ' 'αλλα αδύναμο ,κατακίτρινο σχεδόν ξεραμένο κορμό του.....Δίπλα του ενα χαρτί με γράμματα παράξενα στο χρώμα του φύλου ,έλεγε τα εξής:

"Για σένα άνθισα ,καιρό πολύ μετά
μύριζα χειμώνες σκληρούς γαλάζιους ,εχθρό τους είχαν την φωτιά,
μύριζα θάλασσες και καλοκαίρια μισερά.
Άνοιξες γυναίκες που δε τους ρίχνεις δεύτερη ματιά,
μύριζα και φθινόπωρα ,ελιές και χώμα και νοτιά...
για σένα άνθισα καιρό πολύ μετά...
Πέρασε ο χρόνος πανωθέ μου,
μαράζωσα ξεράθηκα χαθήκαν οι ομορφιές μου
με πέταξες πέρα μακριά  ,είναι λες  το χτες 

λες, θα με θυμάσαι... ξαναλες... 
Ψάχνει ο αγέρας το σπόρο μου να βρει
γη γιανά βρει κάπου να καρπίσει...

Ισως υπάρχει ξανά να ζήσω ακόμα μια φορά
Ισως τελειώσαν όλα κ έρωτας -ζωή ξανά δε μ ακουμπά... "




ΜΕΡΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ 8 Απρίλη ( Βίντεο)

Ο καιρός έφτιαξε .Ο άνεμος κόπασε σιγά σιγά.Άρχισε να ζεσταίνει κάπως. 
ΒΙΝΤΕΟ


Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...