Η νικοτίνη πικρίζει περισσότερο το σπέρμα μου κ η σελήνη ,μου χει γυρίσει τον κώλο της.Εντός μου είναι ο θάνατος κ η κόκκινη σημαία ,ενα κουρέλι ξεφτισμένο.Τους φίλους μου τους πήραν οι ζωές τους,μα η δική μου ειναι κουτσή.Αλαφροπατώ στις ράχες μυρμηγκιών , κ έφτιαξα μέσα μου κυψέλη.Οι μέλισσες μου τρων τα σωθικά και μέλι κυλάει στις φλέβες μου αντί για αίμα...
Σβουρίζω τα λόγια που μου΄μειναν πέρίσευμα στα ντουβάρια του καινούργιου μου σπιτιού.Καινούργια λόγια δε έχω,-ξαναλέω -μόνο μέλι στις φλέβες μου και σπέρμα πικρό στ' αρχίδια μου.Βουρτσίζω τα δόντια μου με γύψο γιατί η αδαμαντίνη τους θρυψάλιασε και σκόρπισε.Ο δαίμονας μου τσαντίστηκε μαζί μου κ ούτε που με κοροιδεύει πια,ο καλός μου Αγγελος παραστράτησε και έγινε αδερφή στα μπουρδέλα της Αχαρνών.Μ αρέσουν οι ΠΥΞ ΛΑΞ και ειδικά ο στίχος που λέει :" αφού σε τρόμαξε ο λόγος της σιωπής ,να ξέρεις θα πηδιέσαι μ οτιδήποτε σε φτύνει"
Μου σηκώνεται και αρχίζω να γαμάω τη σελήνη απο τον κώλο.Ξέφρενα ,αλύπητα ,χωρίς οίκτο,κλαιγοντας πότε-πότε,ανάμεσα στα λαχανιάσματα που κόβουν την ανάσα,χωρίς τον λόγο να γνωρίζω ,ουτε αυτός να με γνωρίζει.Εκσπερματώνω χιονισμένα κατάλευκα πρωινά του Μάρτη,πλατείες που καίγονται,κλούβες που αναποδογυρίζουν ,αγκυρες σκουριασμένες ,τεράστιες ποσότητες παχύρευστες ποσότητες μελιού....
Κ ύστερα πάυω να μαι πλέον παιδι....
*Γιώργος*
Σβουρίζω τα λόγια που μου΄μειναν πέρίσευμα στα ντουβάρια του καινούργιου μου σπιτιού.Καινούργια λόγια δε έχω,-ξαναλέω -μόνο μέλι στις φλέβες μου και σπέρμα πικρό στ' αρχίδια μου.Βουρτσίζω τα δόντια μου με γύψο γιατί η αδαμαντίνη τους θρυψάλιασε και σκόρπισε.Ο δαίμονας μου τσαντίστηκε μαζί μου κ ούτε που με κοροιδεύει πια,ο καλός μου Αγγελος παραστράτησε και έγινε αδερφή στα μπουρδέλα της Αχαρνών.Μ αρέσουν οι ΠΥΞ ΛΑΞ και ειδικά ο στίχος που λέει :" αφού σε τρόμαξε ο λόγος της σιωπής ,να ξέρεις θα πηδιέσαι μ οτιδήποτε σε φτύνει"
Μου σηκώνεται και αρχίζω να γαμάω τη σελήνη απο τον κώλο.Ξέφρενα ,αλύπητα ,χωρίς οίκτο,κλαιγοντας πότε-πότε,ανάμεσα στα λαχανιάσματα που κόβουν την ανάσα,χωρίς τον λόγο να γνωρίζω ,ουτε αυτός να με γνωρίζει.Εκσπερματώνω χιονισμένα κατάλευκα πρωινά του Μάρτη,πλατείες που καίγονται,κλούβες που αναποδογυρίζουν ,αγκυρες σκουριασμένες ,τεράστιες ποσότητες παχύρευστες ποσότητες μελιού....
Κ ύστερα πάυω να μαι πλέον παιδι....
*Γιώργος*
