Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

"Οι μάγισσες και το διψασμένο βατραχάκι"

Οι κακές μάγισσες,όλων των παραμυθιών.προσγειώθηκαν με τις ξύλινες σκούπες τους,σε μια μικρή πλατεία κάτω απο την Πλατεία Αμερικής στην Κυψέλη κ έκατσαν σ ενα σουβλατζίδικο για να φάνε.Μεσημέρι Κυριακής ,στα μέσα του Ιούλη ,σε μια Αθήνα που έβραζε σπορους απο καλαμπόκι στο καζάνι του ουρανού της , με το ξεθωριασμένο γαλάζιο λάδι της θάλασσας του Σαρωνικού κ ετοίμαζε "ποπ κορν "συννεφα .

Οι σκούπες απ τις μάγισσες ,μόλις αυτές έκατσαν στο τραπέζι,ξεπάρκαραν μονες τους,και πηγαν στα χερια μιας παρέας απο μαυρους μετανάστες που κάθονταν στη σκια ενος περιπτέρου και αυτοί τότε χωρίς κανεις να τους πει τίποτα,άρχισαν να καθαρίζουν την πλατεία απο τα σκουπιδια και τις κουτσουλιές των περιστεριών που είχαν αράξει κάτω απο συστάδα θάμνων και περίμεναν να πέσει καποιο συννεφένιο ποπ κορν απο τον ουρανό για να τσιμπήσουν κ αυτά..

Οι μάγισσες όλων των παραμυθιών ,παράγγειλαν κεφάλια απο ψητά αρνιά,σπληνάντερα,γαρδούμπες,συκωτάκια,κοκορέτσια και φυσικά τηγανητές πατάτες.Φορούσαν όλες ψηλά μαυρα καπέλα και οι μύτες τους ηταν γαμψές και μεγάλες.Τα προσωπά τους γεμάτες κρεατοελιές και τα νύχια τους κοφτερά τεράστια και βαμμένα κόκκινα ,απο το αίμα όλων των πλασμάτων που είχαν βασανίσει και σκοτώσει.Μεταξύ τους ,μιλούσαν με τσιριχτούς σιγανούς σιγμούς ,όμοιους μ αυτους των φιδιών.

Εγώ πέρασα απο εκεί ,την ώρα που όλες τους είχαν απο ενα κεφαλάκι αρνιού στο στόμα και ρουφουσαν το ψημένο μυαλό του.Σκέφτηκα οτι αυτό που βλέπουν τα μάτια μου,είναι κάτι τρομαχτικό και ανήκουστο να ειπωθεί.Μόλις το σκέφτηκα αυτό,τότε όλες μαζί γύρισαν προς τα μένα και με μια φωνή που ειπώθηκε απ όλες μαζι ,αλλά ακούστηκε σαν μία ,μου ειπαν: θες να φάς μαζί μας?Δε πρόφτασα να σκεφτώ την απαντηση μου και καθόμουν μαζί τους.Για φαί φυσικά ,ούτε λόγος,το μόνο που ήθελα ήταν να τις ρωτήσω, ήταν....

-".. γιατι δε βγαίνουν πια σήμερα παραμύθια, που να πρωταγωνιστούν ,αν το πρόβλημα δλδ ,ειναι στους παραμυθάδες ,η αν είναι δικό τους πρόβλημα και δε κάνουν τιποτα άλλο απο το να τρώνε."

Τότε ,με τον ίδιο τρόπο πάλι,δλδ όλες μαζί ,αλλα μια φωνή μόνο ,μου απάντησαν...

-"Πλάκα ,μας κάνεις ?Αυτό ειναι το δικό σου πρόβλημα εσένα ?Ανεργία?Συνθηκες διαβίωσης? Πολιτικά?Εργασιακά δικαιώματα ?Ψυχοφάραμακα?Αυτοκτονίες?Διαλυμένες προσωπικότητες ?Ψυχολογικα καταβαραθρωμενες συνειδησεις ??Μεταναστευτικό? Οικονομκή ανέχεια?Δε σου λένε τίποτα όλα αυτα ?Το προβλημά σου είναι γιατι δε βγάινουν καινούργια παραμυθια με μας?

Προσπάθησα να δικαιολογηθώ,την ίδια ώρα που οι μαυροι,ειχαν τελειωσει το σκούπισμα της πλατείας και ενας ενας ,ανεβαιναν πάνω στις σκούπες και πεταγαν ψηλά.Με την ακρη του ματιού μου ,τους έβεπα που πήγαιναν στα συννεφένια ποπ κορν και τα κατέβαζαν στην πλατεία και μ αυτα τάιζαν τα περιστέρια.


-"Εεεεε...οχι,ψέλισα,η αλήθεια ειναι πως ,δεν ειναι καρός για τέτοιες απορίες ,αλλα να ,όσο να ναι ,δε βλέπεις και καθε μερα μπροστά σου όλες τις μάγισσες των παραμυθιων να τρωνε κοκορέτσια,και κεφαλάκια αρνιών και να πίνουν μπύρες.(Σ αυτο το σημείο να πω,οτι η κάθε μια είχε παραγγείλει ενα τελάρο παγωμένες μπύρες,τις οποίες άνοιαγν με το μπροστινό τους δόντι και επιναν αβέρτα)Οποτε δεν ηξερα,τι να σας ρωτήσω,και σκέφτηκα να σας ρωτήσω κάτι σχετικό με σας,να σας αφορά δλδ.Καταλάβατε?"


-"Πούτσες μπλε".Μου απάντησε η "ολες μαζι ,μια φωνή"."Πολλά σκέφτεσαι,λαθος πράγματα σκέφτεσαι και γενικά "πάρτο αλλιώς" η "παρε τον πούλο μιας και μεζέ δε παίρνεις ".

Κ όπως το παν αυτό,ξαφνικά μεταμόρφώθηκαν σε κανονικές γκόμενες ,οι οποίες μοιάζαν όλες στη χιονάτη ,αλλα σε διαφορετικές εκδόσεις .Ολες εντυπωσιακές.Η φωνή τους κελάρυζε,το γέλιο τους ηταν σαγηνευτικό,τα στηθη τους σχεδον βγαλμένα έξω απο αβυσαλέα ντεκολτέ.Αλλες ψηλες,αλλες αδυνατες,αλλες γεματουλες,ενα χαος ,καθε τυπος γυναίκας καθόταν στο τραπέζι.Την ίδια ωρα ηρθανε και οι μαυροι και κατσανε κ αυτοί, μαζί μας,ενω οι σκούπες ,κυνηγούσαν κατι χρυσαυγίτες που πέρναγαν απο την αλλη πλευρα του δρόμου.


Θα πρεπε να μουνα καμποση ωρα μπροστα στην ιδρωμένη υπάλληλο του cafe.Θα πρεπε επισης να μοιαζα πολυ ταλαιπωρημένος.Θα πρεπε ,διοτι με κοιταζε με πολυ συμπόνοια,,

-Τελικά,θα παρετε κατι?Θελετε κάτι? με ρωτησε.

-Ε?

-Λεω θα παρετε κατι? ειστε περιπου μιση ωρα εδω και κοιτατε τους 7 νανους που πινουν εσπρεσο κ αναρωτιεμαι αν σας κανουν εντυπωση οι κοντοι ανθρωποι τοσο πολυ!!! Εντάξει,ειναι κοντοι.Ειναι νάνοι.Αλλα κ αυτοί ,εχουν δικαίωμα σ ενα καφε.Ε? Δεν εχουν?

-Ε? Ναι....ναι,σιγουρα.Εχουν.Ολοι εχουν.Εχουν...Ε...κ εγω...κ εγω,,,εναν εσπρεσο φρεντο θα ηθελα δεσποινίς Χιονάτη.

-Που ξέρατε τ ονομα μου?~!!!!!

-Δε γαμιεται δεσποινις μου..? δε γαμιεται??που το ξερα.... δε μου δινετε να πιω τον εσπρεσο φρεντο μοθ που τον εχω αναγκη? Ε ?κ εγω παλι...ενα φτωχο βατραχάκι ειμαι που με κυνηγαει ενας κορκόδειλος .

-Α....καλεεε...εσας κυνηγούσε??? Ε μα κ εσεις.....ηταν ερωτηση αυτη....?:"Νοεεεε....τι θα φαμεεεεεε σημερα????????",xaxaxaxaa
Μισο λεπτακι κ ο εσπρεσο φρεντο σας ,θα ειναι ετοιμος!!!
 


                              *nNoe*

Σελένιες

Οι Σελένιες είναι οι μικρές νεράιδες της ζέστης.Γεννιούνται στον βραδυνό ορίζοντα των καλοκαιριών, οταν ο ζεστός άνεμος φουντώνει τις φλογίτσες στα καντήλια των νεκροταφείων ,οταν ανάβει τα φωτα στα μοναχικά διαμερισματα των πολυκατοικιών, οταν γλυκαίνει το μαυρογάλαζο της θάλασσας στα μάτια των φάρων ,οταν ανατέλει η σελήνη του Ιούλη ,οταν φλεγονται στην δύση της, πόλεις ολόκληρες και γίνονται προσάναμμα σ οδοφράγματα έρωτα κ αναρχίας.

Οι Σελένιες αγαπούν τα μικρά κορίτσια και τους κύβους απο ζάχαρη βουτηγμένους σε χυμούς παγωμένου λεμονιού.......

 


((Κι είδα μακρυά τα φώτα τους, τ’ άπειρα, να χορεύουν,που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνέφουν και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι..)



                                                 *nNoe*

"Ισα που φυσάει"



Ξέρεις πως πάνε αυτά.....υποθέτω δλδ πως ξέρεις....όλοι ξέρουν πως πάνε αυτά...έτσι νομίζω,ότι όλοι ξέρουν.Ερχεται ένα βράδυ και έχουν φύγει όλοι,έχουν κλείσει όλες σου οι ανοιχτές σελίδες ,έχουν χαθεί άνθρωποι απο τη ζωή σου,έχεις χαθεί εσυ για τη ζωή τους .Ξέρεις.,.κ ο κοσμος γυρω σου συνεχίζει να ζει τη ζωη του ,τα αμάξια,οι φωνές τα βογγητά,τα γέλια ,οι βρισιές.Ξερεις ,ολα αυτα....μπλα μπλα,μπλα....

Κ είναι αυτό το "ισα που φυσάει " του Ιούλη,που το βλέπεις στα φύλα απ το νυχτολούλουδο η ανοιγμένη μπύρα και η καρδιά σου που χτυπάει κανονικά ,μετρώντας τους χαμένους της σφυγμούς,τις ταχυκαρδίες της,τις βραδυκαρδιες της όλα αυτα τα χρόνια και στα κανει σουμα και στα βγάζει ολα μαζι ,εεεε.....χμμμ...124 και στο ανακοινώνει.Και μένεις μαλάκας.Λες τι να το κάνω ?Και δεν σου απαντάει.Σα να σου χει θυμωσει που δε πονάει και δε χανει σφυγμούς πια, που δε πηγαινει σα τρελλη ,που δε φοβαται να χτυπησει....κ αναρωτιέσαι,αν τελικα φτιάχτηκε για να συμπεριφερεται σα τρελλη και αν ολες οι καρδιες ,ειναι πιθανον τρελες σα τη δικιά σου.Αλλα δεν υπαρχει κανεις να σου απαντήσει σ αυτό το ηλιθιο ερωτημα κ ετσι συνεχιζεις να κοιτας το "ίσα που φυσάει "του Ιούλη.

Και τ αγαπάς.Ετσι ξαφνικά .Αυτο το "ισα που φυσάει".Κ καρδιά σου δλδ ,ξαφνικά ,τ αγαπάει.Της είναι αδύνατο να μείνει ύσηχη.Ειναι τρελή κ απλα στο ανακοινώνει οτι τ αγαπάει.Θυμήθηκε οτι τ αγαπούσε πάντα.Οταν πέθαινες και η γιαγια σου στιψε τα λεμόνια στο στομα...ε? Ιουλης ήτανε ....17.Θυμάται τα φύλα ης λεμονιάς.Ισα που τα φύσαγε ο ζεστός άνεμος.Τα ίδια φύλα της μάνας σου της Λεμονιάς,που ίσα που τα φύσηξε και έπεσαν.Παλι Ιουλης .Πάλι 17.Και την Αγια Μαρίνα .Που θα αγαπάει τις λεμονιές και τις μανάδες των όμορφων κοριτσιών και θα φτάνει που ίσα που θα τις φυσάει κ αυτές θα γέρνουν λικνιζοντας χρόνια γεμάτα όξινα αρώματα και διαυγείς πίκρες.

Ξέρεις πως πανε αυτά...ε? Νομίζω δλδ πως ξέρεις...υποθέτω.Δε μπορώ να μαι και σίγουρος.Κανείς δεν μπορεί να ναι σίγουρος αυτην την εποχή .Ειναι μια παράξενη εποχή,πιστευω θα συμφωνείς.Κια όλοι νομίζουν πως φυσάει πολύ.Και προσπαθυουν να κρατηθούν απο κάπου.Και ίσως να φυσάει κιόλα,εδω που τα λεμε.Καθε μέρα οι δρόμοι ειναι γεμάτοι απο φυλλα "νόμιζα πως θα ηταν σταθερό,,," νόμιζα πως άξιζε"..."΄'ηθελα να αντέξει"..."πίστευα πως τ αξιζα"..."ενιωσα τόσο προσδωμένος"..."έμοιαζε σίγουρο,αλλα τελικά δεν ήταν"..."ποιος ειμαι εγω που νομιζα στ αλήθεια ότι"....."Καθε μερα οι δρόμοι ειναι γεμάτοι απο φύλα απο ζωές που ξεχάστηκαν ,θαφτηκαν,κρεμάστηκαν....Ετσι νομιζουν όλοι ,λοιπον..πως φυσάει πολύ.Αλλα η δικιά μου καρδιά,ειναι σιγουρη πως αποψε ειδικά " ισα που φυσάει"......και τ αγάπησε...... αυτο το "ισα ",τοσο τ αγαπησε , που λες πως απ αυτο κρέμεται  ολη της η ζωη...λες πως αμα σταματήσει να φυσάει θα πεθάνει το επόμενο λεπτό....







*nNoe*

Αρρωστο κρύο και ωχρός ήλιος

  Είναι ένα άρρωστο κρύο αυτό που σέρνεται μήνα και βάλε. Όταν θα λήξει θα μπούμε και στην Άνοιξη. Κ όσο δε λήγει τόσο είναι πιθανή μια νέ...