"Oι ζέστες μου"

....Ραδιοφωνικος σταθμος Μεσολογγιου.Ιουλιος 1976. Κατω απο τον παχυ ισκιο των μουριων,σ ενα τσιμεντενιο κρασπεδο,αδειαζουν οι καλαθες με τον καπνο.Πατικωμενα σε ποστες ,τα φυλλα εχουν σχεδον το ιδιο μεγεθος,πατοφυλλο,2,3,χερι,η κορφοφυλλο.. ..."Δημητρουλα μου γεια σου..παρτα ολα δικα σου..κ ολα εγω τα σπασμενα τα πληρωνω για σενα.."

Ειναι το μεσημερι του καλοκαιριου εδω,κ αχνιζει ο καμπος λαβρα,κ οι συκιες φαγουριζουν παιδικα και γυναικεια χερια,καρπους και μπρατσα.Ειναι η ωρα των ερωτευμενων τζιτζικιων,των κρυμμενων
σκορπιων,των αδικημενων φιδιων..Το καταμεσημερο ,με πρωτο τον παππου,μεσα σε μια μυρουδια που κλεινει μεσα της:ουζο,τη δροσια της πετρινης αποθηκης ,και των δεκαδων μαυρων στρογγυλων
καρπουζιων...ολοι και ολα μπαινουνε στο ρυθμο της σιεστας...

θΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΕΣΤΗ........

Λιμνισιοι ογκοι,στο κορμι της θαλασσας,γλυκιζουν αξαφνα ονειρα,που πλαθει ο νους.Καμαρωνουν οι μουριες τον ισκιο τους,ενας γεροντας αποκαμε και εγειρε σ ενα παναρχαιο ξυλινο κρεβατι με δυο κοκκινα στρωσιδια...Οι μυγες που λογαριαζουν τα κουκουτσια απ το καρπουζι για μακρινα τους ξαδερφια,οι σφηγκες που ζουλεουν τις μελισσες,οι σερσιγκες ,κ οι χρυσομυγες ,τ αγουρα σταφυλια οπως τα βαζει κανεις αναμεσα στα δοντια και του μενει εκεινη η ξυνιλα,και μοιαζει οπως τη
φτυνει ,σαν να φτυνει μια απαντηση σε μια ερωτηση που εκανε,αλλα επειδη δε του αρεσε...τη φτυνει..

Η ΖΕΣΤΗ........

Την νιωθεις στις πατουσες,τη νοιωθεις στα σπλαχνα,τη νιωθεις στις ριζες απο τα κοντοκουρεμενα με τη ψιλη ,μαλλια σου.Φωλιαζει στο μαυρο λαστιχο καποιου τρικυκλου παρατημενου χρονια κατω απο τη μεγαλη διχαλωτη ελια.Η ζεστη ειναι μεσα στις λιαστρες ,που κιτρινιζει και ξεραινει τον καπνο,μεσα στις τοματες,στις πρασινες πιπεριες,μεσα στα αγραπιδια που φουσκωνουν τη τσεπη του παππου...

Η ΖΕΣΤΗ......

Επαιρνε τα μυαλα μας και τα μυουσε στον ερωτα της,και μεις -μικρα παιδια-παραδινομασταν ανυποψιαστα,και ας φωναζαν οι μεγαλοι..και ας ηταν η θαλασσα τοσο μα τοσο μακρια μας...εμεις φτιαχναμε ισκιους σε κατι τεραστιες πετρες στα ριζα του Αρακυνθου,και εκει κρυπωναμε,και
εκει ηταν το δικο μας βασιλειο,το απολυτο κρυσφηγετο,ολη μας η ζωη ηταν να φτιαχνουμε ισκιους στις πετρες..κ οσο η ωρα περνουσε οι ισκιοι μεγαλωναν ,κ η χαρα μας μικραινε..κ ο ερωτας μας γεμιζε με πατατες τηγανητες,ψωμι ζυμωτο,αλειμενο με λαδι κ απο πανω πασπαλισμενη ζαχαρη..η καφε..

Μ ΑΓΑΠΑΣ ΑΚΟΜΑ??

.....Η τηλεοραση λοιωνει,και μαζι της λοιωνουν παγωτα,αυτοκινητα,σηριαλ,ταινιες,ατακες πετυχημενων δημοσιογραφων,το αγωνιωδες υφος των ιδιωτικων δελτιων,και το μονιμα καθυσηχαστικο των κρατικων..,ολα αυτα και αλλα πολλα ολα τραβιουνται σε μια τεραστια
κοχλαστη δινη απο ιδρωτα και μαυρα σκατα... Αυριο-λεει-θα κανει ζεστη,και ολοι οι δρομοι οδηγουν στις παραλιες,αλλα ακομα και αν δεν οδηγουν εκει,οδηγουν στα aircondition,ΠΑΝΤΩΣ οδηγουν καπου αναμεσα απο χιλιομετρα καιομενης ασφαλτου,παιρνω την ασφαλτο και περπαταω,,τρεχω,σερνομαι...τωρα οι βραχοι μου γινηκαν πολυκατοικιες και μια τεραστια σκια ειναι ολη μου η ζωη.....
Το τοπιο μου τωρα ,ειααι ενας γυρος φοινικες,με μια βρωμικη λιμνουλα αναμεσα τους,διαλεγω το μεγαλυτερο με το χοντροτερο κορμο,και καπνιζω το ενα τσιγαρο πανω στ αλλο...μπαινω και βγαινω απο οραματα και ονειρα,οπως μπαινοβγαινω στο ντους...αφηνομαι με τη πιο τρανταχτη
αναιδεια και θρασυτητα σε φαντασιωσεις,χορευω ολονυχτις τον χορο των ζητιανων,ενα αδιακοπο πριαπικο χορο...Σερνομαι σαν τον σκορπιο κατω απο πετρες,σε δαχτυλιδια αγνωστων θεων,φοριεμαι σαν χαλκας στη μυτη τους,σφαζω κοκορια στην σκοτεινοπρασινη ζουγκλα της Πατησιων...και
ξεπουλαω τα παντα οσο οσο για ενα φτηνο ανεμιστηρα...σαν ταμα ανεκπληρωτο μια εικονα θα με κανει να συγκινουμαι παντα..:
..."ενα μεγαλο οικογενειακο τραπεζι συγχωρημενων αμαρτιων..""
*********************************************************************
...Nαι...σ αγαπαω ακομα....

Γιωργος