Σαν φιλι αποχαιρετισμου.Με σημαδι απο κοκκινο κραγιον,και μπερδεμενο αρωμα παγωμενου λεμονανθου και ζεστης γαζιας..Στη τεντωμενη γραμμη των οριζοντων,μια γυναικα-χρονος ισσοροπει γερνωντας λυπες και μεγαλωνοντας χαρες. Λιγο πριν παραπατησει στο παγωμενο αλουμινενιο φως του φεγγαριου.Να μετρησει αδειες αγκαλιες,νιφαδες απο γιασεμι,να χαμογελασει στα ομορφα που αρνηθηκαμε και σημερα,να κλαψει και να προσευχηθει για τις χαμενες ψυχες, που ομορφα νυχτωνουν στην αγνοια...
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου