Θυμηθηκα ,το 95 θαρρω,μια νυχτα,που ειχα συνδεσει την καμερα με την τηλεοραση,και το φακο να ζουμαρει στη λαμπα του δημου.Ξαπλωμενος κοιτουσα ωρες τη λαμπα στη οθονη της τηλεορασης.Η μανα μου η συγχωρεμενη,κοιτουσε και κουνουσε το κεφαλι και ελεγε.."ενα παιδι ειχα..το χασα .."Μολις το ματι μου συνελαβε την 1 νιφαδα πλαγιαστη και αερινη πεταχτηκα απανω,αγρια νυχτα,και κατεβηκα κατω στο δρομο.Εριξε χιονι για καμμια ωρα και μετα το γυρισε σε χιονονερο.ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ σπασιμο,χαλια στομαχι με εμετους,και αγρυπνια ,κατι σαν προσωπικη Μ/ΠΑρασκευη.Αnyway,Η λαμπα ειναι ενα σχεδον απολυτο φετιχ,και οπως ολα τα φετιχ,εχουν το τιμημα τους.Αγαπημενο ομως,και κυριως δε φαινεται να πτοειται απο την ηλικια..;-))
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου