"Βγαίνοντας.."

Βγαινοντας εξω απο τον μικροκοσμο και την απατηλη αισθηση σιγουριας που δινει,κοιτωντας εναν ουρανο που σπαει σαν καρυδια τα συννεφα,και εξαφανιζει λαιμαργα την ψιχα,αφηνοντας τα τσοφλια για τους πεινασμενους,μυριζοντας τον ανεμο που μεταφερει την λιπαρη μυρουδια των σκουπιδιων κ των υπονομων παντου.....
Εμενα ειχε φωναξει,με μια φωνη σα μουγκρισμα,με συσπασεις του λαιμου και τιναγματα του κεφαλιου,καθισμενη φωνη σε αναπηρικη καρεκλα,με δεμενα τα ποδια,μονη της αυτη η φωνη ,εμενα ειχε φωναξει,να την παω λεει ,στη Φωκιωνος Νεγρη,να κατσει στη καφετερια,να πιει καφε ,να χαζεψει τα κοριτσακια...(!!) Βγαινοντας εξω απο το μικροκοσμο και την απατηλη αισθηση ασφαλειας που δινει,προσπαθωντας να περασω το καροτσακι αναμεσα απο τα σκουπιδια που ειχαν κλεισει τις εξοδους απ τον πεζοδρομο, ψαχνοντας να βρω τις κυλιομενες καταληξεις απ οπου το καροτσακι θα
μπορουσε να τσουλησει,ματαια καθως ιδρωνα και ξειδρωνα ,αποφευγοντας με κοπο,εναν ακατασχετο εσωτερικο μονολογο μουρμουρας και κατσιαδισαματος.
Βγαινοντας εξω απο τον μικροκοσμο και την απατηλη αισθηση που δινει,για λιγο,για πολυ λιγο,για μιση ωρα περιπου,φτανοντας και σταματωντας εξω απο τη στυλατη καφετερια,κατω απο τα βλεμματα
των θαμωνων της,κοιταζοντας αμηχανα και χαμογελωντας ηλιθιωδως ,ψαχνοντας τους τροπους που θα κατσει,και ζητωντας βοηθεια απο την σερβιτορα με το κολητο πανταλονι,το μικρο στηθος,και την
ανυσηχια κατω απο το φρυδι της σα φιδακι tatoo να σφυριζει ενοχλημενο,αμα τη αφιξη μας...
Βγαινοντας εξω απο τον μικροκοσμο ,και την απατηλη αισθηση ασφαλειας που δινει,νιωθωντας πως εξετελεσα την καλη μου πραξη,και φευγοντας γρηγορα απο κει,σαν να προσπαθουσα να ξεφυγω απο μια ερωτηση που ακομα δεν ειχε τεθει και ερχοταν απο πισω μου με μια ενοχλητικη σιγουρια,αναπνεοντας και εισπνεοντας ματαια προσπαθωντας ν ανχιχνευσω κατι απο την αγαπη μου για τον καιρο,κατι απο την παιδικη μου χαρα,κατι απο μια ζεστη καλοβολη σκεψη γεματη ξαφνικη χαρα και χιονατη αχνη..
Βγαινοντας εξω απο το μικροκοσμο και την αισθηση ασφαλειας που δινει,με τρομο ανακαλυψα μεσα απο ενα τοσο μικρο ζιγκ ζαγκ της τυχης ,και μια τοσο ασημαντη καραμπολα της καθημερινοτητας που
συνυπαρχει μαζι μου,ανακαλυψα κ ενιωσα...τους τονους ατσαλιου που ο θωρακας μου σε στρωματα εχει απλωσει,το ενα πανω απο τ αλλο,μποδιζοντας με να περπατησω,ν αναπνευσω,να γευτω,να αφεθω,να νικηθω,και να νικησω,προσφεροντας μου μια εκδοχη εφιαλτικη για το ποιος ηταν ο αναπηρος και ποιος ο υγιης,και κανοντας με να ψαξω για τα χαπια μου,τα τσιγαρα μου,τις μουσικες μου,τις "καμενες" κρυψωνες μου,και να μη βρισκω τιποτα..
Παλια κατι τετοιες ωρες ερχοταν η βροχη,και καθαριζε για παρτη μου,και επαιρνα αδεια απο τη σημαια,και τιναζομουνα και ελεγα"παλι καλα που δε παθαμε και τιποτα". Τωρα η βροχη αργει,πολυ και βασανιστικα,η ψυχη μου εχει γινει ενα απατο πηγαδι που δε χορταινει με τιποτα,και απο τη σημαια μου εχει απομεινει ενα μυαλινο κονταρι με μια χαιουσα πληγη στη βαση της..και οτι υγρο συναισθημα συμπονιας κ ανθρωπιας και αλλυλεγυης τραβιεται απο μια καταραμενη συριγγα ενος παροντα δαιμονα,που τρεφεται απο το φοβο,και την αδυναμια μου. Ακομα -κ οσο χιονι και να πεσει δε ξερω τι θα εξαγνισει και τι θα μεταλαβει απο μια φλεγομενη καταδικη που ψαχνει τα δικα της δακρυα
στα ματια ενος αφηρημενου ουρανου,εντελως αφηρημενων βαρομετρικων χαμηλων,που ψαχνει να βρει δανεικες λεξεις για να εκφρασει την δικη της  υπαρξη,μουγκη..αφωνη..ακρωτηριασμενη,πληγωμενη αλλα ακομα ζωντανη,ζωντας ενα αργο και βασανιστικο θανατο,και δε υποψιαζεσαι αν ζηταει τη λυτρωση στο θανατο η την επιστροφη στο πονο της ζωης...
..Πολυ παγωνια ,εκει εξω απο το μικροκοσμο .....παρα πολυ παγωνια.....Σκεπαστειτε...ενας αλλος χειμωνας ειναι ηδη εδω..ηταν παντα εδω..!!!
*nNoe*