16 Mαρτη'87(αποσπασμα ημερολογιου απ τη "γαλαρία"

Κυριακη 15 Μαρτιου 1987.Βραδυ,μετα τις 10:00μμ.Επιστροφη απο Κηφισια.Στη Κηφισιας και απο το μεσο της διαδρομης,προς Αθηνα,το χιονι που επεφτε πυκνο,αρχιζει και μετατρεπεται σε βροχη.Για πρωτη φορα,μετα απο 10 μερες καθημερινης χιονοπτωσης,το χιονι εδινε τη θεση του στη γνωριμη οψη της βροχης.Ενα παρατεταμενο,σχεδον αδιανοητο πριν συμβει -ονειρο-λαμβανε τελος.Η αισθηση της σιγουριας που επι 10 μερες κυριαρχουσε σχεδον παραλογα,και κοντρα σε καθε προβλεψη,και
λογικη,οτι καθε φορα που συννεφιαζε θα χιονιζε,και θα το στρωνε μαλιστα,διαλυοταν γρηγορα σε καθε σταγονα της βροχης..Εκεινο το δεκααημερο  πανυγηριου,εκπληξης,χαρας,θαυμασμου,αποριας,στοχηματων,και απιστευτων εικονων,εκλεινε ενα ενα τα φωτα του, βυθιζοντας την μεχρι τοτε  πραγματικοτητα στο σκοταδι του αχρονου ,και εχριζε την μνημη πια,σαν ακοιμητο φρουρο της...

Ειναι παραξενο,με ποιο τροπο ,το τελος ενος πραγματος,μιας καταστασης,σηματοδοτει η και συμπαρασυρει,πολλες φορες και το τελος πολλων αλλων παραλληλων καταστασεων στη ζωη μας,χωρις να μπορεις να πεις με σιγουρια ποιο απο ολα τα γεγονοτα,συμπαρεσυρε τ αλλα,ουτε
επισης να πεις οτι αν δε συνεβαινε το ενα δε θα συνεβαινε το αλλο.Απλα,καποια στιγμη ολα μοιαζουν να κατεβαινουν σα μια τεραστια αυλαια,μια χρονικης περιοδου, και ειναι σαν να τελιωνει ενα εργο,μια
παρασταση,και συ ,απο πρωταγωνιστης,γινεσαι ταυτοχρονα και θεατης,και σηκωνεσαι απο το καθισμα,και φευγεις,αργα,μενοντας με χιλιαδες σναισθηματα νωπα ακομα μεσα σου...
Ειπα στον ταξιτζη να περιμενει,και μεσα στο ψιλοβροχο,και την κρυα υγρασια,αποχαιρετησα εναν μεγαλο ερωτα της ζωης μου.Οχι το χιονι,δεν εννοω το χιονι.Τη κοπελα που ειμουν μαζι της τοτε εννοω.Και δε την αποχαιρετησα γιατι χωριζαμε,αλλα γιατι την επομενη εφευγα να παρουσιαστω στο ΠΝ.Δεν της ειχα παρει καποιο δωρο,μονο εβγαλα μια ζωνη,που της αρεσε,και της την εδωσα..Παντα μου εμεινε μια απορια απο τοτε.Το χιονι ηταν που εκανε τη διαφορα(?),η ηλικια(?),το πρωτογνωρο
(?),πως γινοτανε και κεινο το χιονι μυριζε οπως τα μαλλια της?Πως μπλεκοταν ο ερωτας με το καιρο?Πως σημαδευε ετσι τα συναισθηματα μου,και πως αντανακλουσαν η μια κατασταση πανω στην αλλη???Ποια μαγικη κλωστη ενωνει τον καιρο, με τις αγαπες, τα μιση μας,τις λυπες
μας,τις μικρες και προσωπικες μας ιστοριες??

Ο ταξιτζης ευκαιρια ηθελε,θυμηθηκε τα δικα του,και ακουσα ολες τις περιπετειες του στο στρατο,καμμια 15 αρια χρονια πριν.Ακουγα τις ημερομηνιες που ελεγε και μου φαινοτανε μυθικες.1972-'73,δυσκολα χρονια,πολλα ,παρα πολλα χρονια θητειας.Αλλες βροχες τοτε,αλλα
χιονια,αλλα κρυα ,κ αλλες ζεστες...Το ταξι,εκεινο ηταν σα το πειραμα της Φιλαδελεφειας.Ταξιδευε μεσα απο εποχες,και καταστασεις,μεχρι να με φερει αγρυπνο στο κρεβατι μου,ξημερωτα Δευτερας..
Η επομενη μερα ,η 16 Μαρτιου,ξημερωσε με λιακαδα,και λιγα συννεφα,οι δρομοι ηταν βρεγμενοι,και το ΚΕΠΑΛ,τεραστιο.Ολα καινουργια,προσπαθουσε το μυαλο να κατανοησει τι συνεβαινε,και μονο
σαν εφτασε το απογευμα,και ο ηλιος εδυε μπροστα μας,καταλαβα οτι δε θα γυριζα σπιτι εκεινη τη μερα..Ολα ηταν μακρια,πολυ μακρια,σαν να μην ειχαν γινει καν.Βγαλαμε τα πολιτικα μας ρουχα,και μεσα στο σουρουπο,ορθιοι και παρατεταγμενοι σ ενα μεγαλο χωρο,με θεα τη θαλασσα,δοκιμαζαμε τα καινουργια μας ρουχα,προβαραμε τη καινουργια μας ζωη.Θυμαμαι τους γλαρους που πετουσαν,και το κρυο που τσιτωνε το δερμα μας,απο τους φρεσκοξυρισμενους σβερκους εως τα νυχια των
ποδιων, μεχρι να ντυθουμε με κεινα τα σκληρα γαλαζια πουκαμισα ,και τα μαυρα πουλοβερ......

Τωρα ,πολλα χρονια μετα,θυμαμαι ,εκεινες τις μερες Εκεινο το τραχυ και κοφτερο κυμα
ψυχους που εσκισε το Αιγαιο και χαραξε ανεξιτηλα τα σημαδια του στον καιρο,για χρονια μετα,χαραξε και σε μενα,προσωπικες γραμμες και ορια.Λιγες μερες μετα χωρισα και με κεινον τον μεγαλο ερωτα της ζωης μου,και κεινο το βραδυ της 15 Μαρτιου ,ηταν οντως το τελευταιο,για πολλα πραγματα.Και για το χιονι,και για τη σχεση μου,και για τη πολιτικη μου ζωη.Οταν μετα απο 2 χρονια απολυθηκα ,ολα ειχαν αλλαξει.Μεχρι κ ο κοσμος ειχε γυρισει αναποδα.Το Ανατολικο μπλοκ,δεν υπηρχε,η Σοβιετικη Ενωση ειχε καταρευσει,η πολιτικη κατασταση στην Ελλαδα ηταν χαοτικη,ο παλιος ερωτας ειχε παει στο παραδεισο,η αγορα εργασιας ειχε ανοιξει την αδηφαγα αγκαλια της ν αλεσει αναγκες
,αφελειες,και ονειρα,ενω και το χιονι ,θ αργουσε ακομα λιγο να ξαναρθει,οριοθετωντας καινουργια συνορα και καινουργιες καταστασεις στη προσωπικη μου ζωη,απο το 91 και μετα..

Παντα παραλληλα.Παντα σε καποια μυστικη σχεση,ο καιρος και γω, σα παλιοφιλοι που αλλαζουν προσωπα,μενοντας οι ιδιοι,να αλλαζουμε πασιτσες,ιδεες,και ερωτες,γελωντας με τα σοβαρα,χυπωντας προσοχες σεβασμου, στις παντος τυπου λεπτομερειες,σαν κομματακια ενος
τεραστιου παζλ,που ακομα και την ιδια ωρα που φαινεται τοσο απολυτα προσωπικο,μικρο και αδιαφορο για τους αλλους,την ιδια παντα εκεινη ωρα,δε παυει να ειναι ενα κομματακι απο το παζλ ενος ολοκληρου κοσμου.....
**nNoe**