"αναφορά ψυχής"

Υπαρχουν κ αυτες.Κ ας μην ειναι δυνατες,εντυπωσιακες,συχνα καταστροφικες,ας μην εχουν τους ηχους των πολεμων,και τις εικονες της αγνης αγριοτητας.Ας ειναι,συντομες,ζεστες,περαστικες ,εκεινες οι καταιγιδες,που τις βλεπεις να περνουν στον οριζοντα.Νοιωθεις τον αερα που σηκωνεται στο περασμα τους,νοιωθεις και βλεπεις λιγες ψιχαλες,δωρα υπενθυμισης λες,πως δε σε ξεχνουν και σενα,μονο που απλα τωρα δεν ειναι η δικη σου η σειρα...
Και σπανια βλεπεις ανθρωπους,να φευγουν απο αυτη, η μια αλλη λυπη πιο μεγαλη,και να ειναι το ιδιο χαρουμενοι και ευλογημενοι σαν να ειχε επισκεφτει αυτους τους ιδιους μια γονιμη ,πλουσια και μεστη
καταιγιδα.Κ ακομα πιο σπανια βλεπεις ανθρωπους,να γινονται με τη ψυχη τους,συνειδητα,μερος και κομματι της θεικης ενεργειας που διεπει το συμπαν,και απο ενα τιποτα,η απο ενα μικρο κοκο η ενα τεραστιο φορτιο θλιψης ,να φιαχνουν συννεφα,βροχες και καταιγιδες,που ισως αλλα
ονοματα να εχουν,κ αλλων επιστημων γνωρισματα να διαθετουν.
Και μοιραζεται η καρδια σου τοτε,αναμεσα στη χαρα και στη εγνοια,ανοιγουν για λιγο τα ματια σου και βλεπεις αλλες αληθειες,που ευκολα ξεχνας την υπαρξη τους.Αφηνεις τ ουρανου τα πεπραγμενα,και κοιτας τα μονοπατια της γης που λες οτι βαδιζεις .Και μ εκπληξη ,αντιλαμβανεσαι πως ουτε αυτα γνωριζεις πως να τα περπατησεις,και δε σου μενει αλλο απο τη σιωπη εκεινη την ωρα.Αντιλαμβανεσαι ποσο μακρια εισαι εσυ απ αυτους τους ανθρωπους κ ας ειναι αυτοι τοσο διπλα σε σενα,βλεπεις ποσο μακρια εισαι εσυ απ αυτες τις συντομες ,ζεστες,γλυκες και σκοτεινες καταιγιδες που περνουν απο τον οριζοντα,κ ας ειναι αυτος ο οριζοντας λιγα χιλιομετρα μακρια απο
σενα...
Σιωπηλες ευχαριστιες και τα σεβη μου...
*nNoe*