Χιονόνερο η "μνήμες" ενός έρωτα

25 Γεναρη 86,ή 87.
Ακουστηκε ενας θορυβος απο την πλατεια(σημ.Εξαρχειων). Το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ηταν καποιο πιθανο ντου σε περιπολικο, περιμενα ακομα ν ακουσω τα τζαμια μιας τζαμαριας να
κατεβαινουν.Τιποτα δε συνοδεψε τον ξερο θορυβο,παρα μια βουη.Βγηκα βεραντα.

Τα δεντρα της πλατειας εγερναν ,απο εναν ξαφνικο,ισχυροτατο  ανεμο,ενω στον ουρανο κυριολεκτικα ετρεχαν λευκογκριζα συννεφα.Το κρυο δυναμωνε με γεωμετρικη προοδο λεπτων.Σταλες σα
τασακια αρχισαν να πεφτουν με θορυβο,εντελως παραλληλα.Καμμια σχεση με το πρωινο εκεινης της ημερας,που τιποτα δε προιδιαζε αυτα που τωρα συνεβαιναν.Μεσα σε δυο λεπτα,αναμεσα στις αρχοντικες και παχιες σταλες βροχης,μεγαλες στουπες χιονι,εδιναν το ορισμο του χιονονερου σ
ολο του το μεγαλειο.

Κατι σαν εκρηξη αναδευτηκε απο τα σπλαχνα
 μου.Χιονι!!Απιστευτο.Χιονι,χωρις την προετοιμασια της αναμονης,χωρις την αγωνια της ελευσης του,χωρις ξενυχτι στις λαμπες,χωρις τιποτα απο ολα αυτα,που ειχαν αρχισει να γινονται μερος της φετιχιστικης μου σχεσης με το χιονι πριν απο 5 η 6 χρονια,απο το Φλεβαρη του 1981
δηλαδη.Πρωτα ανεβαιναν στο μυαλο μου οι εικονες,και αμεσως μετα μπροστα μου εμφανιζοταν η ιδια η εικονα.Ηταν τοσο κοντα οι δυο εικονες ,που δεν ηξερα αν πρωτα τις σκεφτομουνα και μετα τις εβλεπα,η πρωτα τις εβλεπα και μετα τις σκεφτομουνα,η αν τελικα αυτο που ηθελα
εμφανιζοταν ακαριαια μπροστα μου.Το χιονι σφοδρο,σε παραλληλες ευθειες υγρου παγωμενου ανεμου,που βιαζε ξερα και με πρωτογονη ορμη,τη ζεστη και μαλακη ατμοσφαιρα των προηγουμενων ωρων.Οτι ηξερα για την αρμονια του χιονιου,για την απαλοτητα του,και την ρομαντικη
του εικονα πηγαινε περιπατο.Μια αλλη εικονα ηταν μπροστα μου,μια εικονα βιας,απροκαλυπτης και σφιχτης,αρσενικης βιας,που εκανε ολο το χωροχρονο σ εκεινη τη πλατεια σιωπηλο μαρτυρα,εθισμενου και αφημενου σε ηδονοβλεπτικο ρολο..

Παρολη την βιαιη εισβολη του χιονιου,οι χοντρες σταλες βροχης εμφανιστηκαν ξανα τρυπωντας σε εκατομυρια σημεια ,κοφτα και αποφασιστικα, το υπερμεγεθες σωμα του "εγω" αυτου του
χιονια.Ηττα,ηταν η πρωτη μου σκεψη.Ηττα ηταν και η δευτερη σκεψη."Παλεψε το" ,επιασα το δικο μου "εγω" να λεει σ αυτο του χιονιου.Μην την αφηνεις τη πουτ...α.να σε χαλασει.ΤελΕιωσε
τη.Τελειωσε τη ,τωρα,με συνοπτικες διαδικασιες.Σκιστη.Διαλυσε τη.Σκοτωσε τη.Οχι,δεν υπηρχε καμμια γαληνη μεσα μου,συμμετειχα στον πολεμο,τον ζουσα,φωναζα απο μεσα μου,ενω ειχα ξυλιασει στη κυριολεξια,και ολα μου τα ρουχα ειχαν γινει μουσκεμα.

Το χιονι αντεπιτεθηκε.Νεες χοντρες νιφαδες,καβαλησαν τις σταλες ,τις εντυσαν οπως ηθελαν και παιρνοντας τες μαζι τους, τις κυλουσαν οπου εβρισκαν στο εδαφος,στα αμαξια,στα δεντρα,στα σκουπιδα ,παντου.Εκλεισα τα ματια.Το βογγητο του θανατου τους ανακατευοταν με τη κραυγη της ηδονης και των δυο,ο ανεμος μετεφερε σ ολο το κενο διαστημα τις εννοιες του ματαιου αλλα και της απολυτης ταυτοχρονης αναγκης για επιβιωση.

Ανοιγοντας ξανα τα ματια,η βροχη ειχε νικησει αμετακλητα και οριστικα.Ετσι.Μεσα σε κλασματα δευτερολεπτου.Λιγες χοντρες νιφαδες επεφταν στις μεγαλες λιμνες νερου που ξεχειλιζαν υπονομους και ξεχασμενες ,αφημενες στη τυχη τους ζωες.Θερμοκρασια 5 C.
Mπηκα μεσα στο σπιτι.Κοιταζα απο τη βεραντα.Επεφτε πολυ βροχη,παχια βροχη,πλουσια τσατσα χοντρη βροχη,ολος ο τοπος ηταν το σπιτι της ,ενα μπουρδελο τακτοποιημενο πια,που δε χωρουσε τσαμπουκαδες ,και νταηλικια.

Δυο πρεζακια ξεκολλουσαν απο τις κολονες και συρθηκαν μεχρι το αγαλμα της πλατειας.Ετρεμαν απο το κρυο.Χτυπησε το κουδουνι.Οι επισκεπτες για τη γιορτη του πατερα μου ερχοταν.Οι ειδησεις επαιζαν το θεμα της σφοδρης χιονοπτωσης στα βορεια προαστεια,και του πυκνου χιονιου που σκεπαζε τα παντα,και εκανε τους θεους εκεινων των τοπων να γευονται ακομα μια φορα στον ηδη εθισμενο και αχορταγο ουρανισκο τους, την τρυφερη σαρκα μιας μακρινης και αγνωστης θυσιας,που τους
εφερνε πεσκεσι το χιονι....

Η αγρια χαρα,και η πιο βαθια λυπη ειναι οι δυο οψεις ενος νομισματος,και οι τσεπες μου ηταν γεματες με νομισματα που εδειχναν την μια πλευρα που ξαγρυπνουσε.Επρεπε να περασουν οι μηνες και ο
καιρος,να ανακατευτει η τσεπη μου,να ξυπνησει η αλλη πλευρα του νομισματος,να ερθει ο Μαρτης του 87,που η μνημη του ειναι ακομα ζωντανη.Ετσι κ αλλιως ,παντα θεωρουσα,οτι ειναι καλυτερο να εχεις νομισματα στη τσεπη,παρα να μην εχεις καθολου....απλως ξερω να ξεχωριζω και να αποδεχομαι οτι "πεθαινω" και "ανασταινομαι" καθε φορα...Το αποδεχομαι,το δεχομαι,και δεν επιθυμω το μετρο, την ηρεμια ,και τη λογικη,τη στιγμη που μαινεται ο πολεμος...
Ολα για ολα,μεσα σ ολα,μεχρι τελευταια στιγμη,ρουφωντας ολο το ποτηρι μεχρι πατο..ερωτικα,απολυτα,και παθιασμενα....
*nNoe*