"Ιδιαίτερες και δύσκολες αγάπες"

Εκεί που μετριούνται οι αντοχές.Που η αναπνοή κόβεται σε πολλα κομματακια και όλες οι σκιές λιώνουν στην ναρκισιστική αντανακλασή τους στην σιωπή του μεσημεριού.Εκει που σταματάς να προσπαθείς για δροσιά κ γλυστράς σε μια παράδοση άνευ όρων στην λάβα του αέρα,όπως
ο ιδρώτας στο πρόσωπο και στο σώμα σου.Αβίαστα,ελεύθερα,πλούσια.Εκει που αρχίζεις χωρις αντίσταση να νοιώθεις την λάβα στα σπλάχνα σου,στους πνευμονες...

Πολύ μετά απο την αίσθηση δυσφορίας,αφήνοντας πίσω σου τις ολοένα και πιο αδύναμες κραυγές διαμαρτυρίας των άλλων,αφού τραβήξεις το μυαλό σου απο την κόλα που είσαι σίγουρος ότι έχει κολλήσει πανω σου,πολυ πολυ πιο μετά απο τη στιγμή που το μυαλό θα σταματήσει να τρέχει με
τη συνηθισμένη του ταχύτητα,και σαστιμενο θ αρχίσει να πλάθει τεθλασμένες απο τη ζαλάδα πορείες απόδρασης....μεχρι ν απαλλαγει τελείως απο την ανάγκη του γιαυτές...

Οταν η όσφρηση σου θ ανακαλύπτει την μυρουδιά της φωτιάς που μέχρι τότε μυστικά σιγόκαιγε κάθε μορφή της ύλης και τώρα ξεπροβάλει αδίσταχτη,έτοιμη να κατακτήσει και να κάψει την ίδια την φυλακή της.Οταν η γεύση σου θα εγκαταλείπει τις αρχικές απαιτήσεις της και θα αποδεσμεύεται απο την ανάγκη της για το κρύο...όταν θα νοιώσεις να απελευθερώνεσαι απ αυτό που μέχρι τώρα έτρεχες ν αποφύγεις.....

Οταν το ίδιο το παρελθόν σου θα παραιτείται ασθμαίνοντας ,και ανήμπορο θα παρακολουθεί με μισόκλειστα μάτια την τρελλή πορεία σου ...

Οταν η άσφαλτος θα καπνίζει τις διαδρομές που υπόσχονται ελευθερία,και όλες οι μουσικές θα γυρνάνε κρατωντας στα πενταγραμισια χέρια τους τις χυμένες τους νότες και τους στίχους
τους ,αλλόφρονα επιστρέφοντας στη μήτρα της σιωπής.Εκείνης της αρχέγονης σιωπής που τόσο μοιάζει με τη σιωπή του θανάτου...

Μέχρι να φυσήξει δροσερός άνεμος,μέχρι να πέσει βίαια η βροχή,μέχρι τα σύννεφα να τρέξουν σαν παλαβά ασθενοφόρα μαζευοντας ψυχές απο τον θόλο ,μέχρι οι σειρήνες να σημάνουν την λήξη του συναγερμού,μέχρι κάποιος,κάτι να σου κλείσει το μάτι και αν σου πεί,"αυτό ήτανε φιλαράκο,τέλος
διαδρομής.τέλος ταξιδιού.σ ευχαριστώ που μ άντεξες",κ όλα να ξαναγυρίσουν στη γνωσή δροσερή αφάνταστη μετριοτητά τους.....

Μέχρι τότε....Πόσοι μέιναμε??Αστο.Μη την ψάχνεις.Γιαυτό αγάπησες τον καιρό.Γιατ'ι κανείς δε σου απαγορευει να τον ζείς όπως μα όπως γουστάρεις.Τα λέμε μάγκα.Με τον πρώτο καύσωνα....


*nNoe*