Σ ένα φτηνό ξενοδοχείο,με ταβάνια που έσταζαν,με λαχτάρα να βάλω τα
πολιτικά και να βγω βόλτα,να μυρίσω το χιόνι που θα ερχόταν
Νύχτα παραμονής Χριστουγέννων στις ''Εσπερίδες'' με τα ξύλινα πατώματα,το τζάκι στο ισόγειο,τον μεσαιωνικό πολυέλαιο με τα κεριά και τα σκοινιά που κατέβαινε από το αρχοντικό ταβάνι ..τους ξύλινους κορμούς για τραπεζάκια και τους παλιούς ναυτικούς χάρτες με σημειωμένα πάνω τους, τα τέρατα τα θαλάσσια, των μυαλών και των νερών, μιας εποχής που πέρασε..
Ξημέρωσε. Ρίχνει χιονόνερο.Τα βουνά γύρω τυλιγμένα στο χιόνι και
τα σύννεφα.Περίπατος στην άδεια προκυμαία.Το κύμα σκάζει κ πλημμυρίζει μέχρι μεσα τα μαγαζιά ,ο "Μύθος" απλησίαστος και ο φάρος μόνος του λίγο πιο μέσα,να χτυπιέται από το χιονόνερο και τον
'Αφραγκος με λεφτά που έφταναν για μια Lacta Αμυγδάλου,ένα πακέτο τσιγάρα και ενα 20φραγκο που ίσα ίσα πρόλαβε να ταξιδέψει τα "χρόνια πολλά" στην οικογενειά μου.'Ενιωσα να με πνίγει το νερό και η μοναξιά αυτής της πόλης που αλλάζει πρόσωπο το καλοκαίρι.Κρύωνα πολύ και αισθάνθηκα μια αβάσταχτη μοναξιά ,αβάσταχτη ..πιο βαριά και πιο έντονη και από το κρύο ,πιο ύπουλη,να μπαίνει μέσα μου και να με τσακίζει.
Με βήματα γρήγορα παράτησα το "ηρωικό" και μοναχικό μου περπάτημα στην προκυμαία και πήρα γρήγορα το δρόμο για το καράβι.Καλύτερα στις λαμαρίνες του "Α/Τ Κανάρης"μαζί με τους συναδέρφους,παρά ολομόναχος σε μια πόλη που και να ήθελα να της δώσω την αγάπη μου ,έφτυνε καρφιά χιονόβροχο και παγωνιά.. Παρ' όλα αυτά,θυμάμαι την ανάμνηση με νοσταλγία.Από μια παράξενη διαστροφή, ότι με πληγώνει με κάνει και το θυμάμαι για καιρό.Δεν έφταιγε φυσικά αυτή- η ίσως πιο όμορφη και πιο γραφική πόλη της Ελλάδας-,ούτε τα Χριστούγεννα,ούτε το χιονόβροχο που δεν έγινε χιόνι παρ όλο που παρακαλούσα μέσα μου όσο τίποτα για ένα δώρο ανέλπιστο από τον ουρανό...'Ενα δώρο που νόμιζα ότι θα υποκαθιστούσε τη συντροφιά και την ανθρώπινη επικοινωνία έστω και μέσα στο καράβι μια μέρα σαν αυτή,την μέρα δλδ των Χριστουγέννων..
18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2002
*nNoe*
2 σχόλια:
A΄βρε Γιώργο να μη γνωριζόμασταν τότε. Τα ίδια περνούσα και γώ λίγο
νωρίτερα στην Αθήνα ,υπηρετώντας
στη Θήβα Φεβρουάριο μήνα,και απο την ημέρα που παρουσιάστηκα μέχρι που
ορκίστηκα χιόνιζε.Κρίμα που ήμουν
μακριά από τους δικούς μου τότε.
Ελπίζω να αγάπησες τα Χανιά,
παρόλο που περνούσες και συ τότε το
λούκι του στρατού , και εύχομαι να
ξανάρθεις διακοπές,και που ξέρεις,
μπορεί να βρεθούμε να πιούμε καμιά
τσικουδιά.
Ναι Μανώλη.Τ αγάπησα τα Χανιά ,όχι απο τότε αλλα και απο πιο πρίν,απο την ώρα που ειδα για πρωτη φο΄ρα ερχόμενος με το καράβι τα Λευκά Ορη.Η αγάπη μου για την Κρήτη γενικά ειναι βαθιά,μυστική,υπήρχε πάντα μέσα μου κ εκδηλωθιηκε με το που είδα το νησί.Δε το ψάχνω γιατί κ πως,ας μείνει μυστικό για πάντα .Πολλες φορές τα βράδυα όταν πεφτω να κοιμηθώ σκέφτομαι μια εικλονα οτι πλησιαζω ξανά την πόλη και το νησί κ αυτή η σκέψη-εικόνα με ηρεμει αφάνταστα.Θα κατέβω ξανά στη Κρήτη,δε γίνεται να μη ξανακατεβω.Και ναι θα πιούμε τις τσικουδιες μας καιθα ειδΩθούμε απο κοντά...venceremos..
Δημοσίευση σχολίου