"Για την φετεινή Άνοιξη"

Εντάξει.Ήρθε μια κυρία με σφιχτό κότσο ,ταγιέρ σκούρο γκρί,μαύρα γυαλιά ηλίου,νοσοκομειακά παπούτσια ,ρυτίδες ,έβγαλε ένα  κουτί και δηλωνοντάς μας ότι ειναι η Ανοιξη,ζήτησε να συνεισφέρουμε ότι έχει ο καθένας .Εμένα μου χτύπησε την ώρα  που έβγαινα απο το μπάνιο .Ότι όμως θυμόμουνα για την Ανοιξη ,δεν είχε καμμιά σχέση με αυτή τη κυρία.Την κοίταζα και δε της έλεγα
τίποτα.Αυτή δε κοίταζε εμένα ,κοίταζε γενικά κάπου στον  αέρα .Μείναμε έτσι για κανα 5 λεπτο.Οση ώρα δλδ πήγε να συννεφιάσει  αλλα τελικά δε συννέφιασε.

Την σιωπή την έσπασε αυτή ξαναρωτώντας με αν θα θελα να συνεισφέρω κάτι.Είπα ναι,θα θελα να συνεισφέρω κάτι.Εναν καθρέπτη. Πήρα έναν  καθρέπτη που είχα, ένα μικρό καθρέπτη προσώπου και της τον έβαλα μπροστά  στην φάτσα της.Αυτη είπε ένα άχρωμο ευχαριστώ και έκανε μια μαγική κίνηση.Έβγαλε το κεφάλι της και έβαλε στη θέση του τον καθρέπτη που της έδωσα.Δεν είπε τπτ άλλο.Στεκόταν μπροστά μου κ έγω έβλεπα στον προσωποκαθρέπτη της ,εμένα.

Φτού.Αργησα για τη διαδήλωση και ακόμα είμαι άντυτος.Ετσι είπα και της έκλεισα την πόρτα.Ετσι είπα και ουτε έιδα τι έκανε αυτή, αλλα για κάποιο λόγο είμουν σίγουρος οτι κουβαλούσε την εικόνα μου στον καθρέπτη της.Ακουσα απλά να χτυπάει και το διπλανό κουδούνι κ έπειτα το παραδιπλανό και μάλλον πρέπει λογικά να τα χτύπησε όλα..

4 ωρες κράτησε η διαδήλωση ,στις 5 Μαη,τη μέρα που εμφανίστηκε μια κυρία στη πόρτα μου μ εναν σφιχτοδεμένο κότσο,γκρίζο ταγιέρ ,μαυρα γυαλιά ηλίου ,νοσοκομειακα παπούτσια και ρυτίδες,δηλώνοντας πως ειναι η Ανοιξη  κ έφυγε έχοντας έναν καθρέπτη αντί για πρόσωπο.
4 'ωρες που φύσαγε ένας αλλίωτικος αέρας πάνω απο την πόλη.Ενας αέρας ελευθερίας.Ενας αέρας που έσπαζε τον χειμώνα της σιωπής. Ενας αέρας εξεγερτικός που κουβαλούσε  διαμαρτυρίες,φωνές,ζωές,ανάγκες,ανθρώπους.Ενα ποτάμι κατέκλυσε όλη τη  πόλη,σημαίες,ταμπούρλα,κόρνες,κατσαρόλες,ενα μείγμα θυμού μα και χαράς.4 ωρες.Μετά ξαφνικά ,έτσι πολύ ξαφνικά,όλα βουβάθηκαν.Ολα πέτρωσαν.Ολα πάγωσαν.Ολα και όλοι.Ενας χειμώνας απο το μέλλον ήρθε στο παρών μας και το έκανε παρελθόν.

Γύρισα σπιτι αργά το απόγευμα.Εκανε ζέστη αλλά τα πάντα ήταν  παγωμένα.Ανοιξα τη τηλεόραση.Και την είδα.Ηταν η ιδια κυρια με το καθρέπτη για πρόσωπο να εικονιζει πτώματα,φωτιές,αστυνόμους ,ασθενοφόρα,επιχειρηματίες,κουκουλοφόρους,βία,θάνατο,πεινασμένους,άνεργους,και φάτσες .Τις φάτσες όλων μας.

Ηταν αυτή η ιδια που μου συστήθηκε  σαν Ανοιξη το πρωινό της 5ης Μάη.....Και εκεί στη τηλεόραση έδειχναν συνέχεια αυτή.Αλλοτε μίλαγε,αλλοτε εκλαιγε,αλλοτε εβριζε,αλλοτε εμενε σιωπηλή.

Από κεινη τη μέρα κάνει ζέστη.Συνέχεια.Αλλα δεν έχει καμμια σχέση  μ οτι ξέρω και θυμάμαι για τη ζέστα του καλοκαιριού......
Κ οταν χτυπάει η πόρτα μου ,απο κείνη τη μέρα προτιμώ να μην ανοίγω....
Οσο για την κυρία εκείνη που μου  συστήθηκε σαν Ανοιξη ...δε την ξαναείδα απο κείνη την μέρα...

*nNoe*