"...Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή.."
Ενα δύσκολο 2010 φεύγει σε λίγες ώρες.Επί της ουσίας δεν θα φύγει ποτέ,όπως καμμιά χρονιά δεν έφυγε πραγματικά.Είναι όλες εδώ,στριμωγμένες στην κάθε φορά τελευταία δύση κάποιου έτους να κοιτάζουν πίσω απο τις γρίλιες του μεσοδιαστήματος ανάμεσα στη μέρα και τη νύχτα.Να κρυφοκοιτάζουν όλους εμάς και όλα αυτά που δε έγιναν,που δε ήρθαν ποτε στο φως,μα έμειναν πάντα κρυμμένα στο σκοτάδι του άχρονου,στο μυαλό,στις μη ειλικρινείς ευχές που δε έγιναν ποτέ πραγματικότητα.Ενα μαύρο άλογο ποδοβολάει στην μαλακή άμμο μιας παραλίας ,μιας θάλασσας του Νότου.Ενας υγρός και ψυχρός αγέρας τρέχει στη χαίτη και στα ρουθούνια του.Ένα κορίτσι που περπατά πάνω στο νερό,ενας πλαστικός Αγιο Βασίλης που σκαρφαλώνει στα μπαλκόνια μιας σιδερόφραχτης βίλας,ενα παιδί στη χιονισμένη βεράντα μιας παλιας πολυκατοικιάς του κοιτάζει το χιόνι που πέφτει πυκνό και εναν διαβάτη που περπατάει αργά ,κάτω στον δρόμο.Κ ενα τηλεφώνημα επίσης ,ή ένα γράμμα ,η μια ματιά ,απο τον ευατό μας στο μέλλον στον ευατό μας στο παρών και το παρελθόν. Ένα σήμα sos ,η ενα νεύμα που σημαίνει χίλια δυό,εκτός απο ευχές.Οι ευχές, μας τέλειωσαν......
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου