Ο ύμνος του "σωματείου"

 Όλο κ΄ολοένα

ένα και κανένα

'Ηταν και δεν είναι

γιατί ποτέ δεν ήταν...

****

Και ξανά...ξανά

και ποτέ ξανά,

χαμένοι σαν τις μύγες 

σένα πιάτο τραχανά..

********

Και χαρά και γέλιο

ευτυχία και δόξα

και λεφτά πολλά,

τόσα πολλά λεφτά..

*******

Δοξάρι μακρύ,βιολί

βιολί και μουσική

Κυμα ,θάλασσα κ αέρας

το κόμμα της σημαίας.

*********

Κόμμα κ ακόμα κώμα

Κώμα ,λέω κ είμαι

μέρες,μήνες,χρόνια

σ ένα φως φευγάτο

σένα δάσος...Νάτο!

**********

Γεμάτο είναι γάτους

γάτους κ αλεπούδες

πούντες...πούντες 

οι αλεπούδες??

*************

Πούντες,πούντοι,πούντο

πούντο-πούντο το δαχτυλίδι

Νάτο νάτο το δαχτυλίδι

ψάξε -ψάξε δεν θα το βρεις...

*********

Γιατί,είσαι νεκρός,νεκρός

άταφος νεκρός,

πτώμα ζωντανό,

καιρούς και χρόνια  και ζαμάνια

χωρίς ή και με φουστάνια.

***************

Μωρό μου,σαπίζεις κ εσύ

κάθε μέρα πιο πολύ.

Το προσωπό σου φριχτό

σαν ταινία τρόμου φριχτό

το προσωπό σου

της ψυχής..

***********************

Συμβιβασμοί,χιλιάδες συμβιβασμοί

κραυγές,αλλαλαγμοί,

σε πήραν νερά και ποταμοί,

στου διαόλου την άκρη μωρό μου,

σε βρήκαν κυνηγοί...

****************

Κ είσουνα μόνη σου,

ολομοναχη είσουνα

σ ένα τσιγκέλι κρεμασμένη έισουνα

της Αθηνάς τσιγκέλι.

*******************

Και μ άρεσες..πόσο μ άρεσες...

Αχ..μ άρεσες πολύ...

Και πείναγα ,θεέ μου πόσο πείναγα

διόλου δε το σκέφτηκα..

..πείναγα πολύ!

************

Κ ύστερα κ ύστερα 

μετά από χρόνια Κυριακές,

μεσημέρια Κυριακές,

μωρό μου σ έφαγα ,σέφαγα

μ όρεξη τρανή!

******************

Κ είσουν γλυκιά μου εσύ,

σκύλα περιωπής,

σκύλα -το΄χα φανταστεί...

Αλήθεια σου λεω'

ποιος δούλευει ποιόν?

Για ποιόν δουλεύαμε κ οι δυό?

Ποιος μας δούλευε τα δυό?

*************

Τώρα κλαίω μοναχός

μοναχός και πάλι,σα το μαύρο το σκυλί,

στον τάφο σου άναψα καντήλι

Χρυσό καντήλι-Μαύρο σκυλί.

**************

Μα ,απ όλα πιο πολύ

απ όλα μου χει κάτσει η πιο στραβή

πως βρέθηκε,γιατί,το πως,,το που,το ήδη

στην κοιλιά σου την ανοιγμένη 

το γαμημένο δαχτυλίδι!!

******

Ολο κ ολένα

.ένα και κανένα

Ηταν και δεν είναι

γιατί ποτε δε ήταν!!

*******


Ο "ύμνος του σωματείου"(Ε.Ι.1984),γράφτηκε όταν το "σωματείο" είχε ένα (1) μέλος,ή μάλλον δυο(2)..'η μάλλον καλύτερα 1/2(ενάμιση ) μέλος,μετά απο δέκα χρόνια.Εν πάσει περιπτώσει,"κάλλιο αργά,παρα ποτέ" .Εξάλλου η πραγματικότητα ποτέ δεν έφτασε για να καλύψει αυτά που αισθανόμαστε ,ετσι κλέβουμε απο τη φαντασία.Οση ακόμα έχουμε καβαντζάρει.... 


Ο ύμνος αφιερώνεται :
Στις παρέες που σπάσανε ,διαλύθηκαν και σκόρπισαν,,
Στις σχέσεις πού έγιναν αντιθέσεις,αγεφύρωτα χάσματα που χάσκουν σαν χαράδρες πίσω απο τα νεκροταφεία και που και που,ουρλιάζουν σαν απο τ τραγούδι των Deep Purple, "child in t;ime" ...
Στις χαρές και στις γιορτές,
Σε μίση κ αγανάκτηση βαριά,
Σε παιδεμούς μεγάλους και χαλασμούς τρομερούς στους πάνω μαχαλάδες..
Σε φίλους που.."μα που είναι επιτέλους?"
Σε γνωστούς  με φιλιά και χαιρετίσματα
Σ όλα αυτά που καποτε μας ένωναν και τώρα μας χωρίζουν,
Σε κείνα που θα ρθουν -το βλέπω-τελικά,και φοβάμαι -ακόμα- πως θα μαι μόνος,"χωρίς καβάντζα καμμιά..."


Γιώργος
04.08.1995