ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΝΗ

Γεια χαρα Ιούνη,σου στελνω γραμμα απο τον Φλεβάρη.
Εισαι μολις 7 φεγγάρια μακριά μα οταν σε ξαναδώ
δε θα ναι κανεις μας ο ίδιος.Ακομα με θυμάσαι κ ακόμα σε θυμάμαι. Ειχα ερθει στα γενεθλιά σου,είχες αλάτι στα μαλλιά,
και γω μοράβια στη ψυχή μου.Μπαρκάραμε και οι δυο
σ ενα σαπιοκάραβο μα εσυ χαθηκες στις λιγοστες μερες σου και βουλιαξες μαζι με το σαπιοκάραβο,κ μενα μ αφησες στο πέλαγο και με βρήκε ο χειμώνας.

Απ το κελί μιας φυλακής ,ενός μικρου μαγικου νησιού που δε το χει ουτε ο χαρτης, σου γράφω. Ειμαι εδω σαν ναυαγος αλλα και σαν ενοχος.Κατηγορηθηκα για το ναυαγιο,κριθηκα καταδικαστεος,για τη αρπαγη του σαπιοκαραβου και την ελειψη αδειας ναυσιπλοιας,τη καταστροφη του,ουτε καν απολογηθηκα.Με ριξανε σ ενα μπουτρουμι και με ξεχασανε.Εκανα αιτησεις αποφυλακισης και αποριφθηκαν ολες.Φωναξα,παλεψα,προσπαθησα,αλλα ηταν αδυνατον να πεισω κανεναν. Μα δεν εχουν σημασια αυτα.Σου γραφω για να σου πω ,πως δε σε ξεχασα,σε συγχωρεσα μα δε σε ξεχασα κ ουτε θα σε ξεχασω ποτε.Υποσχέθηκες πολλά Ιουνη, περισσότερα απο οσο θα μπορουσες να κανεις μαζι μου στη συντομη ζωη σου,μα κ εγω ειχα ανάγκη να σε πιστεψω τοσο,που αυτό δε το λογάριασα.Ισως δε κινουσα ποτε,ισως δε ταξιδευα ποτε ,ισως δε θα ονειρευομουνα ποτε,αν δε μ επειθες εσυ. Αλλα ναι,δε λογάριασα πόσο συντομος εισαι....


Δε θα ρθεις ποτε εδω που ειμαι.Δε θα δεις ποτε πως ειναι η ζωη μου τωρα,δε θα μοιραστουμε τιποτα,ουτε μεγαλο ουτε μικρο,ουτε σημαντικο ουτε ασημαντο...Θ ανταμωσουμε μια μερα πολυ μακρινη απο σημερα.Ισως ουτε καν τον Ιουνιο που ρθει...αλλα θ ανταμωσουμε,αυτο ειναι σιγουρο.Θα θελα να χαμογελας τότε γιατι νομιζω οτι θα σου χαμογελάω κ εγω.

Ο θυμός μου,η πίκρα μου,η αχρωμη ζωη μου,τα αδεια ονειρα μου,δε θα καταφερουν ποτε οσο και να προστεθουν να φτιαξουν κατι θετικο.Ποτε μια σειρα αρνησεων δε κάνει κατι θετικο. Θα τα καταφερω οποτε τελικά να σου πω σ αγαπω νομίζω,και αν δε στο γραφω απόψε ,είναι γιατί
καθε φορα που παω να το πω η να το γραψω,η θάλασσα που φουσκωνει συνεχεια σ αυτο το μικρο νησι ,ειδικα το χειμώνα,πλυμμηριζει τα παντα μεσα κ εξω μου και
τα αλμυρα της νερα δε μ αφηνουν .

Οταν θα στο πω δε θα χει φουρτουνα,δε θα ναι χειμωνας δε θα χει πλυμμμηρες,δε θα χει αλμυρα νερα....Δε θα χει απαιτηση.Δε θα χει προσμονη.Δε θα χει αγωνία.Δε θα χει ελπίδα.Δε θα χει απογνωση.Δε θα χει τρελα.Δε θα χει λυπη και θλιψη.Δε θα χει παθος.Δε θα χει κανένα συναίσθημα που να σε βαραίνει,που να σε τρομαζει,που να μη το αντεχεις γιατι ξερω πια οτι τιποτα απ ολα αυτα δε τ αντεχεις...Θα ναι ανάλαφρο σαν μελτεμάκι του Αιγαίου. Και θα το νοιωσεις να σου δροσιζει τη ράχη της μικρης σου ζωης....Θα ναι το σ αγαπώ μου ,οχι με λογια κ αναλυσεις,αλλα με κατι που θα το νιωσεις ,σα να ταν δικο σου.Τοσο δικο σου που ουτε καν θα σκεφτεις πως θα ναι το δικο μου δώρο......

Ξερω οτι θα μ ακουσεις,γιατι τιποτα που δε το ξεχναμε ,δεν πεθαινει πραγματικα...

so long June....

*nNoe*