Οταν τη γνώρισα,την ήξερα απο πάντα.......
Αυτο ,μπόρεσε να εκφραστεί μόνο σε μια φράση:
-"τα δαχτυλα μας,ταιριάζουνε."
Και η απαντησή της ,εκείνη η αρχική ,δεν άλλαξε ποτε:
-"Oχι δε ταιριάζουνε με τίποτα."
Σε πόσες παραλλαγές μπορούν να ειπωθούν οι δυο αυτες φράσεις ?Για πόσο καιρό?Οι απαντήσεις είναι α)"σ οτι παραλλαγή μπορεις να φανταστείς" και β)"για παντα".
Εκείνες οι αρχικές δηλώσεις δεν άλλαξαν ποτέ.Και σήμερα ακόμα αν βρεθούμε θα της πω : "τα δαχτυλά μας ταιριάζουνε" κ αυτή θα μου πει :"oχι,δε ταιριάζουνε με τίποτα.Κοίτα τα.Μα δες τα.Δε ταιριάζουνε".
Κανείς δε θ ακούει τον αλλον ,και θα βρούμε νέες φράσεις να το πούμε.και καθε φορα βρισκαμε όντως νέες φράσεις ,ζουσαμε χρονια με τους τόκους απ αυτη τη προσπαθεια,και καθε φορα στο τελος λεγαμε την ίδια φράση...."τα δαχτυλα μας ταιριαζουνε"...."οχι δε ταιριαζουνε καθόλου".....
Εγω θα προσπαθουσα να την πείσω μ οτι μέσο υπάρχει,μ οτι διαθέσιμο μέσο,με καθε τροπο,καθε πατεντα,υποδυομενους χιλιους ρολους ,κ αυτη με τη σειρα της αλλους τοσους αντιθετους ρολους ,μετα θα κάνει το ταξίδι μαζι μου και στο τέλος θα μου λέει"οχι,μα στο ξανάπα,δε ταιριάζουνε"
Αλλα αγαπουσαμε με παθος και οι δυο πάντα τις πτήσεις και τα ταξίδια μας ,ολα αυτά που καναμε κάθε φορά μεχρι να ξαναπούμε την ίδια φράση.Αγαπουσαμε να πληγωνουμε ο ενας τον αλλο,να παιζουμε ενα κρυφτο λες και δε παιξαμε ποτε οσο ειμασταν παιδια,βρηκαμε και δικα μας παιχνιδια,εγω παντα στο τελος να σκοτωνομαι αυτη να θριαμβευει και να φευγει μα να ξαναγυριζει παντα μα παντα για να μου πει,,"ειδες" δε ταιριαζουνε τα δαχτυλα μας".....κ εγω να μαι σιγουρος πως δε θα γινοταν να χασω αν δε ταιριαζανε...."Λες και μυστικά είχαμε συμφωνήσει ,οτι η κατάληξη δεν έχει καμιά σημασία και οτι σημασία έχει το ταξίδι κάθε φορά,ακόμα και αν ξέρουμε το τέλος του.
Δεν την ξανάδα ,όταν πρόδωσα αυτό το παιχνίδι μας.Οταν επέμενα να αλλάξουμε το τέλος.Οταν προσπαθησα να την πείσω οτι τα δαχτυλά μας ,ταιριάζουν όντως η τουλάχιστον να δουμε στη πράξη αν ταιριάζουνε η οχι και να σταματήσουμε να επαλαμβάνουμε την ίδια φράση που ειπαμε απο την αρχη,μια φορα η πτηση μας να εφτανε σε μια αγνωστη γη και να μη ξαναγυρνουσε στα ιδια,να πεταγε απο εκει για αλλου.... ...Να δουμε ποιος εχει δίκιο τελικα" ταιριαζανε η οχι τα δαχτυλα μας?" ....Οταν ενοιωσα σαν Οδυσέας που γυρναγε απο την Τροία και είχα βαρεθεί να θαλασσοδέρνομαι.Τοτε το χαλασα.Μνηστηρες δε βρήκα να την περιμένουν αλλά την ίδια που χαρηκε που είδε ξανα μπροστά της τον "ταιριαζουνε τα δαχτυλα μας" και αυτη ετοιμάστηκε να του πει "οχι δε ταιριαζουνε" .Την ανάγκασα να μου φερθεί πολύ σκληρά και μου φέρθηκε όντως πολύ σκληρά.
Με πληγωσε πολυ και την πληγωσα πολυ.Παρα πολυ.
Εχει τα δίκια της κ εχω τα δικά μου.Και μαζι τωρα δεν εχουμε τις πτησεις μας,δεν εχουμε τα παιχνιδια μας,δε εχουμε τιποτα να τσακωθουμε η να παμε ενα στοιχημα,και μας λειπουμε και μας λειπουμε παρα πολυ,.και κανεις δε το παραδεχεται ουτε θα το παραδεχτει ποτε.Αλλα ακομα και τωρα μεσα στη σιωπη μας παιζουμε το ιδιο παιχνιδι.Ακομα και τωρα....
Πειτε μου,ποιο παιχνιδι παιζεται ακομα και οταν δε παιζεται?Ποιο παιχνιδι παιζεται στην καταφαση του αλλα κα στην αρνηση του?...Ενα πράμα μόνο δε μπορώ ακόμα να χωνέψω.Οτι τα δαχτυλά μας δεν ταιριάζουνε....κ ενα ακομα πιο πολύ πλεον ,οτι δε θα μάθουμε ποτε αν οντως τα δαχτυλά μας ταιριάζουνε....Δε θα το μαθω ποτε.Ιωσς να χα δικιο εγω.Ισως ομως να χε αυτη....Ισως...Δε θα το μαθουμε ποτε...
Ακομα κ οταν την βγαζω απο το τοιχο που την εχω εντοιχισμενη,ακομα και τοτε,αρνειται οτι τα δαχτυλα μας ταιριαζουνε.Ας ειμαστε νεκροι ο ενας για τον αλλο και ζωντανοι μεσα στο δικο του κοσμο ο καθενας...κ ας κοιταμε τα αεροπλανα καθε νυχτα ,τους γλαρους και καθε τι που πετάει λευτερο στον ουρανο ....κ ας αγαπαμε και οι δυο οτι σκοτωνουμε....εγω θα λεω οτι" τα δαχτυλα μας ταιριαζουνε" και αυτη... πως :....."οχι δε ταιριαζουνε καθολου....μα δε τα βλεπεις ?"
Αυτο ,μπόρεσε να εκφραστεί μόνο σε μια φράση:
-"τα δαχτυλα μας,ταιριάζουνε."
Και η απαντησή της ,εκείνη η αρχική ,δεν άλλαξε ποτε:
-"Oχι δε ταιριάζουνε με τίποτα."
Σε πόσες παραλλαγές μπορούν να ειπωθούν οι δυο αυτες φράσεις ?Για πόσο καιρό?Οι απαντήσεις είναι α)"σ οτι παραλλαγή μπορεις να φανταστείς" και β)"για παντα".
Εκείνες οι αρχικές δηλώσεις δεν άλλαξαν ποτέ.Και σήμερα ακόμα αν βρεθούμε θα της πω : "τα δαχτυλά μας ταιριάζουνε" κ αυτή θα μου πει :"oχι,δε ταιριάζουνε με τίποτα.Κοίτα τα.Μα δες τα.Δε ταιριάζουνε".
Κανείς δε θ ακούει τον αλλον ,και θα βρούμε νέες φράσεις να το πούμε.και καθε φορα βρισκαμε όντως νέες φράσεις ,ζουσαμε χρονια με τους τόκους απ αυτη τη προσπαθεια,και καθε φορα στο τελος λεγαμε την ίδια φράση...."τα δαχτυλα μας ταιριαζουνε"...."οχι δε ταιριαζουνε καθόλου".....
Εγω θα προσπαθουσα να την πείσω μ οτι μέσο υπάρχει,μ οτι διαθέσιμο μέσο,με καθε τροπο,καθε πατεντα,υποδυομενους χιλιους ρολους ,κ αυτη με τη σειρα της αλλους τοσους αντιθετους ρολους ,μετα θα κάνει το ταξίδι μαζι μου και στο τέλος θα μου λέει"οχι,μα στο ξανάπα,δε ταιριάζουνε"
Αλλα αγαπουσαμε με παθος και οι δυο πάντα τις πτήσεις και τα ταξίδια μας ,ολα αυτά που καναμε κάθε φορά μεχρι να ξαναπούμε την ίδια φράση.Αγαπουσαμε να πληγωνουμε ο ενας τον αλλο,να παιζουμε ενα κρυφτο λες και δε παιξαμε ποτε οσο ειμασταν παιδια,βρηκαμε και δικα μας παιχνιδια,εγω παντα στο τελος να σκοτωνομαι αυτη να θριαμβευει και να φευγει μα να ξαναγυριζει παντα μα παντα για να μου πει,,"ειδες" δε ταιριαζουνε τα δαχτυλα μας".....κ εγω να μαι σιγουρος πως δε θα γινοταν να χασω αν δε ταιριαζανε...."Λες και μυστικά είχαμε συμφωνήσει ,οτι η κατάληξη δεν έχει καμιά σημασία και οτι σημασία έχει το ταξίδι κάθε φορά,ακόμα και αν ξέρουμε το τέλος του.
Δεν την ξανάδα ,όταν πρόδωσα αυτό το παιχνίδι μας.Οταν επέμενα να αλλάξουμε το τέλος.Οταν προσπαθησα να την πείσω οτι τα δαχτυλά μας ,ταιριάζουν όντως η τουλάχιστον να δουμε στη πράξη αν ταιριάζουνε η οχι και να σταματήσουμε να επαλαμβάνουμε την ίδια φράση που ειπαμε απο την αρχη,μια φορα η πτηση μας να εφτανε σε μια αγνωστη γη και να μη ξαναγυρνουσε στα ιδια,να πεταγε απο εκει για αλλου.... ...Να δουμε ποιος εχει δίκιο τελικα" ταιριαζανε η οχι τα δαχτυλα μας?" ....Οταν ενοιωσα σαν Οδυσέας που γυρναγε απο την Τροία και είχα βαρεθεί να θαλασσοδέρνομαι.Τοτε το χαλασα.Μνηστηρες δε βρήκα να την περιμένουν αλλά την ίδια που χαρηκε που είδε ξανα μπροστά της τον "ταιριαζουνε τα δαχτυλα μας" και αυτη ετοιμάστηκε να του πει "οχι δε ταιριαζουνε" .Την ανάγκασα να μου φερθεί πολύ σκληρά και μου φέρθηκε όντως πολύ σκληρά.
Με πληγωσε πολυ και την πληγωσα πολυ.Παρα πολυ.
Εχει τα δίκια της κ εχω τα δικά μου.Και μαζι τωρα δεν εχουμε τις πτησεις μας,δεν εχουμε τα παιχνιδια μας,δε εχουμε τιποτα να τσακωθουμε η να παμε ενα στοιχημα,και μας λειπουμε και μας λειπουμε παρα πολυ,.και κανεις δε το παραδεχεται ουτε θα το παραδεχτει ποτε.Αλλα ακομα και τωρα μεσα στη σιωπη μας παιζουμε το ιδιο παιχνιδι.Ακομα και τωρα....
Πειτε μου,ποιο παιχνιδι παιζεται ακομα και οταν δε παιζεται?Ποιο παιχνιδι παιζεται στην καταφαση του αλλα κα στην αρνηση του?...Ενα πράμα μόνο δε μπορώ ακόμα να χωνέψω.Οτι τα δαχτυλά μας δεν ταιριάζουνε....κ ενα ακομα πιο πολύ πλεον ,οτι δε θα μάθουμε ποτε αν οντως τα δαχτυλά μας ταιριάζουνε....Δε θα το μαθω ποτε.Ιωσς να χα δικιο εγω.Ισως ομως να χε αυτη....Ισως...Δε θα το μαθουμε ποτε...
Ακομα κ οταν την βγαζω απο το τοιχο που την εχω εντοιχισμενη,ακομα και τοτε,αρνειται οτι τα δαχτυλα μας ταιριαζουνε.Ας ειμαστε νεκροι ο ενας για τον αλλο και ζωντανοι μεσα στο δικο του κοσμο ο καθενας...κ ας κοιταμε τα αεροπλανα καθε νυχτα ,τους γλαρους και καθε τι που πετάει λευτερο στον ουρανο ....κ ας αγαπαμε και οι δυο οτι σκοτωνουμε....εγω θα λεω οτι" τα δαχτυλα μας ταιριαζουνε" και αυτη... πως :....."οχι δε ταιριαζουνε καθολου....μα δε τα βλεπεις ?"
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου