ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Οτι χρωστούσε σε διαύγεια το φύσηξε μ εναν κρύο βοριά πάνω στις αδυναμίες .Με τον ήλιο να φωτίζει καθαρά τ αποστήματα και το φως να τονίζει ότι ακριβώς δεν μπορεί να θεραπευτεί ,εκτεθειμένο σαν ελεημοσύνη στις βιαστικές ματιές των περαστικών.Ειδαν τα ονειρά τους σε γιγαντοαφίσες ,τους εφιάλτες τους σε σειρές στην τηλεόραση,κατάλαβαν λίγο πριν κοιμηθούν πως , αυτό που τους χάλάρωνε ηταν αυτό το ιδιο που τους κρατούσε στην τσίτα,μα δε μπόρεσαν να κάνουν τίποτα περισσότερο απο το να κλείσουν τα μάτια.Μια άλλη ζωή θα περίμενε για πάντα ,μια άλλη Ανοιξη θα παραμόνευε πάντα και αυτοι θα το ξεραν κάθε φορά που θ άλλαζαν βήμα στο δρόμο ,μα ποτέ κατευθυνση.Μάταια θα προσδοκούσαν κάποιος,κάτι ν αλλάξει αυτα τα δεδομένα.Οσο η Ανοιξη προχωρούσε μια εμμονή είχε καρφωθεί στο μυαλό τους .Πως αυτή η Ανοιξη κρατάει ένα κρύο μαχαίρι και τους ψάχνει.Οτι της ελειπε σε ζέστα ,το έψαχνε στο δικό τους αίμα.Και δεν ήθελαν να τη συναντήσουν .Καθόλου.Κ ας έλεγαν πως την αγαπούσαν.Δεν την αγαπούσαν διόλου.Τους τρόμαζε.Αυτή την αλήθεια τους ,την έκαναν σύννεφα και τα βαλαν να παιζουν μπιλιάρδο στη γαλάζια τσόχα της εναπομεινουσας ματαιοδοξία τους .Και γελούσαν .μιλούσαν δυνατά η ακόμα και σιώπαιναν για μέρες .Παροντες και απόντες όλοι δε ξέρανε που πήγαιναν τα τέσσερα.Ποιος τους πίστεψε,δεν ξέρω.....Ουτε οι ίδιοι δε πιστευανε τον ευατό τους πια.Ο δρόμος για την επέλαση των δαιμόνων είχε ανοίξει.Το κάστρο είχε παρθεί απ τα μέσα.....
Οτι χρωστούσε σε διαύγεια το φύσηξε μ εναν κρύο βοριά πάνω στις αδυναμίες .Με τον ήλιο να φωτίζει καθαρά τ αποστήματα και το φως να τονίζει ότι ακριβώς δεν μπορεί να θεραπευτεί ,εκτεθειμένο σαν ελεημοσύνη στις βιαστικές ματιές των περαστικών.Ειδαν τα ονειρά τους σε γιγαντοαφίσες ,τους εφιάλτες τους σε σειρές στην τηλεόραση,κατάλαβαν λίγο πριν κοιμηθούν πως , αυτό που τους χάλάρωνε ηταν αυτό το ιδιο που τους κρατούσε στην τσίτα,μα δε μπόρεσαν να κάνουν τίποτα περισσότερο απο το να κλείσουν τα μάτια.Μια άλλη ζωή θα περίμενε για πάντα ,μια άλλη Ανοιξη θα παραμόνευε πάντα και αυτοι θα το ξεραν κάθε φορά που θ άλλαζαν βήμα στο δρόμο ,μα ποτέ κατευθυνση.Μάταια θα προσδοκούσαν κάποιος,κάτι ν αλλάξει αυτα τα δεδομένα.Οσο η Ανοιξη προχωρούσε μια εμμονή είχε καρφωθεί στο μυαλό τους .Πως αυτή η Ανοιξη κρατάει ένα κρύο μαχαίρι και τους ψάχνει.Οτι της ελειπε σε ζέστα ,το έψαχνε στο δικό τους αίμα.Και δεν ήθελαν να τη συναντήσουν .Καθόλου.Κ ας έλεγαν πως την αγαπούσαν.Δεν την αγαπούσαν διόλου.Τους τρόμαζε.Αυτή την αλήθεια τους ,την έκαναν σύννεφα και τα βαλαν να παιζουν μπιλιάρδο στη γαλάζια τσόχα της εναπομεινουσας ματαιοδοξία τους .Και γελούσαν .μιλούσαν δυνατά η ακόμα και σιώπαιναν για μέρες .Παροντες και απόντες όλοι δε ξέρανε που πήγαιναν τα τέσσερα.Ποιος τους πίστεψε,δεν ξέρω.....Ουτε οι ίδιοι δε πιστευανε τον ευατό τους πια.Ο δρόμος για την επέλαση των δαιμόνων είχε ανοίξει.Το κάστρο είχε παρθεί απ τα μέσα.....
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου