Πάντα είναι δίπλα σου και δεν τα βλέπεις.Πάντα είναι μπροστά σου και τα προσπερνάς.Δρόμοι,άνθρωποι,στιγμιότυπα,στιγμές και ζωές.
Εψαχνα τ απογευμα γυρνώντας απ τη δουλειά να δω με το ματι μου καποιο απο τα χελιδόνια ,που τα τιτιβισματά τους τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τόσο.Η αλήθεια είναι οτι ο οριζοντάς μου περιοριζόταν απο τις πολυκατοικίες της Αγίου Μελετίου.Μόνο μπορούσα να τ ακούσω μα όχι να τα δω.Κοίταγα συνέχεια και παντού.Κ όταν τέλειωνε ο ουρανός ,κοίταζα και γύρω μου .
Στα κλειστά καταστήματα με το λουκέτο,τους τοίχους με τα συνθήματα,στα μικρά κουρεία και τα επισης μικρά σουπερ μαρκετ των μεταναστών,στα καφενεία και τα προπατζίδικα που ήταν επίσης γεμάτα μετανάστες ,στις μικρές ομάδες που έπιναν μπύρες καταμεσής του δρόμου,στη λαική ανάμεσα στις μαυροντυμένες γυναίκες που έψαχναν στα παρατημένα τελάρα για κάποια ντομάτα ,για κάποιο πορτοκάλι....Πουθενά...τα χελιδόνια πουθενά.Κ εγώ είχα τόσα στο κεφάλι μου .Τη μοναξιά μου,την πεινα μου,την κουρασή μου,την πολύτιμη και αβέβαιη δουλιεά μου,τις ατάκες και τ άρθρα σεβαστών αρθογράφων,τη σημερινή ειδησεογραφία,τις ευθύνες μου σαν πολιτης,τα λάθη μου ,κ όλα αυτά που μου λέγανε πως έπρεπε να κάνω,έπρεπε να σκεφτώ,έπρεπε να πω,έπρεπε να τολμήσω ,έπρεπε να αρνηθώ.Είχα τους φίλους κ τους γνωστούς μου ,τις ζωές τους και τις υποθέσεις μου γιαυτούς.Τα νέυρα μου,τα ερωτηματικά μου,το θυμό μου ακόμα και τις μικρές μου προσδοκίες .Είχα πολλά είναι αλήθεια και φτάνοντας στην Φωκιωνος δεν είχα πολλές ελπιδες για να δω τα χελιδόνια.
Μέχρι που τ ακουσα κατά δεκάδες δίπλα μου!Τσιριχτες φωνούλες ,χελιδονίσιες!! Εστρεψα το κεφάλι μου ,με έκπληξη.Και ηταν το σχολειό που είχε διάλειμμα! Τι πανηγήρι ηταν αυτό!!!!!!!!Ο ουρανός όλος δεν ηταν ψηλά ,ήταν δίπλα μου κλεισμένος με κάγκελα,και εντός του δεκάδες χελιδόνια με το μαύρο τους και το λευκό τους ,να πετάνε,να σβουρίζουν,τα τρέχουν,να χτυπανε τα φτερά τους,να τσιρίζουν.Λευκά και μαύρα παιδάκια είχανε στήσει την δικιά τους Άνοιξη μέσα στη Κυψέλη αυτό το απογευμα.Εκατσα στο πεζούλι με την πλάτη στην αυλή.Κ ακουγα.Μόνο άκουγα.Λες και να τα βλεπα θα τρόμαζαν και θα φευγαν.Λες και θα βλεπαν τις σκέψεις μου και δε θα πετούσαν στον ουρανό μου.Και γω δε ήθελα να τα τρομάξω.Απλά τ άκουγα.Οι σκέψεις μου έγιναν έντομα που τα χελιδόνια εξαφάνισαν.Αδειασα.Καθάρισα.Και συνέχισα το δρόμο για το σπιτι.
Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας,ο παππούς με την μαυρη τραγιάσκα και το λευκό πουκάμισο και το σκαμμένο πρόσωπο,κρατούσε με το ένα χέρι την εξώπορτα ανοιχτή,με το άλλο έτεινε το χερι του στη συντροφό του που προσπαθούσε να ανέβει τα σκαλιά με τη μαγκούρα της.Η γιαγιά με τα μαύρα ρούχα και το τσεμπέρι,την μεγάλη ελιά στο μάγουλο,και τα ροζιασμένα χέρια έβαζε όλες τις δυνάμεις της να μπορέσει να ανέβει το σκαλί.Ενα σκαλί ,το τελευταίο.Και πανω που θ ανέβαζε το πόδι της,η μαγκούρα της γλίστρησε.όλα έγιναν ξαφνικά.Ενας μαύρος που περνούσε δίπλά μου,κρατώντας στο χέρι του τη μικρή του με τα αφρο κοτσιδάκια,πετάγεται και την πιάνει κυριολεκτικά στα χέρια ,γλυτωνοντάς την απο το πέσιμο.Ο παππούς είχε αφησει την εξώπορτα ,και απλά κοίταζε αποσβολωμένος.-Να σαι καλα παδακι΄μ,την ευχή΄μ να χεις.."επε η γιαγια..Ο μαυρος της γέλασε και τη χαιδεψε ελαφρα στο μπράτσο.
Χελιδόνια.Παντού.Ασπρο κατω ,μαυρο επάνω.Ανοιξη.Και σκέψεις έντομα.Ζητείται ουρανός.Κοιτάτε δίπλα σας.Ειναι παντού.Ολα.
*nNoe*
Εψαχνα τ απογευμα γυρνώντας απ τη δουλειά να δω με το ματι μου καποιο απο τα χελιδόνια ,που τα τιτιβισματά τους τις τελευταίες μέρες πλήθυναν τόσο.Η αλήθεια είναι οτι ο οριζοντάς μου περιοριζόταν απο τις πολυκατοικίες της Αγίου Μελετίου.Μόνο μπορούσα να τ ακούσω μα όχι να τα δω.Κοίταγα συνέχεια και παντού.Κ όταν τέλειωνε ο ουρανός ,κοίταζα και γύρω μου .
Στα κλειστά καταστήματα με το λουκέτο,τους τοίχους με τα συνθήματα,στα μικρά κουρεία και τα επισης μικρά σουπερ μαρκετ των μεταναστών,στα καφενεία και τα προπατζίδικα που ήταν επίσης γεμάτα μετανάστες ,στις μικρές ομάδες που έπιναν μπύρες καταμεσής του δρόμου,στη λαική ανάμεσα στις μαυροντυμένες γυναίκες που έψαχναν στα παρατημένα τελάρα για κάποια ντομάτα ,για κάποιο πορτοκάλι....Πουθενά...τα χελιδόνια πουθενά.Κ εγώ είχα τόσα στο κεφάλι μου .Τη μοναξιά μου,την πεινα μου,την κουρασή μου,την πολύτιμη και αβέβαιη δουλιεά μου,τις ατάκες και τ άρθρα σεβαστών αρθογράφων,τη σημερινή ειδησεογραφία,τις ευθύνες μου σαν πολιτης,τα λάθη μου ,κ όλα αυτά που μου λέγανε πως έπρεπε να κάνω,έπρεπε να σκεφτώ,έπρεπε να πω,έπρεπε να τολμήσω ,έπρεπε να αρνηθώ.Είχα τους φίλους κ τους γνωστούς μου ,τις ζωές τους και τις υποθέσεις μου γιαυτούς.Τα νέυρα μου,τα ερωτηματικά μου,το θυμό μου ακόμα και τις μικρές μου προσδοκίες .Είχα πολλά είναι αλήθεια και φτάνοντας στην Φωκιωνος δεν είχα πολλές ελπιδες για να δω τα χελιδόνια.
Μέχρι που τ ακουσα κατά δεκάδες δίπλα μου!Τσιριχτες φωνούλες ,χελιδονίσιες!! Εστρεψα το κεφάλι μου ,με έκπληξη.Και ηταν το σχολειό που είχε διάλειμμα! Τι πανηγήρι ηταν αυτό!!!!!!!!Ο ουρανός όλος δεν ηταν ψηλά ,ήταν δίπλα μου κλεισμένος με κάγκελα,και εντός του δεκάδες χελιδόνια με το μαύρο τους και το λευκό τους ,να πετάνε,να σβουρίζουν,τα τρέχουν,να χτυπανε τα φτερά τους,να τσιρίζουν.Λευκά και μαύρα παιδάκια είχανε στήσει την δικιά τους Άνοιξη μέσα στη Κυψέλη αυτό το απογευμα.Εκατσα στο πεζούλι με την πλάτη στην αυλή.Κ ακουγα.Μόνο άκουγα.Λες και να τα βλεπα θα τρόμαζαν και θα φευγαν.Λες και θα βλεπαν τις σκέψεις μου και δε θα πετούσαν στον ουρανό μου.Και γω δε ήθελα να τα τρομάξω.Απλά τ άκουγα.Οι σκέψεις μου έγιναν έντομα που τα χελιδόνια εξαφάνισαν.Αδειασα.Καθάρισα.Και συνέχισα το δρόμο για το σπιτι.
Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας,ο παππούς με την μαυρη τραγιάσκα και το λευκό πουκάμισο και το σκαμμένο πρόσωπο,κρατούσε με το ένα χέρι την εξώπορτα ανοιχτή,με το άλλο έτεινε το χερι του στη συντροφό του που προσπαθούσε να ανέβει τα σκαλιά με τη μαγκούρα της.Η γιαγιά με τα μαύρα ρούχα και το τσεμπέρι,την μεγάλη ελιά στο μάγουλο,και τα ροζιασμένα χέρια έβαζε όλες τις δυνάμεις της να μπορέσει να ανέβει το σκαλί.Ενα σκαλί ,το τελευταίο.Και πανω που θ ανέβαζε το πόδι της,η μαγκούρα της γλίστρησε.όλα έγιναν ξαφνικά.Ενας μαύρος που περνούσε δίπλά μου,κρατώντας στο χέρι του τη μικρή του με τα αφρο κοτσιδάκια,πετάγεται και την πιάνει κυριολεκτικά στα χέρια ,γλυτωνοντάς την απο το πέσιμο.Ο παππούς είχε αφησει την εξώπορτα ,και απλά κοίταζε αποσβολωμένος.-Να σαι καλα παδακι΄μ,την ευχή΄μ να χεις.."επε η γιαγια..Ο μαυρος της γέλασε και τη χαιδεψε ελαφρα στο μπράτσο.
Χελιδόνια.Παντού.Ασπρο κατω ,μαυρο επάνω.Ανοιξη.Και σκέψεις έντομα.Ζητείται ουρανός.Κοιτάτε δίπλα σας.Ειναι παντού.Ολα.
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου