Η προσμονή σου τέλειωσε μια ζεστή μέρα της 'Ανοιξης.Οταν κατάλαβες πως τα καλύτερα χρόνια, ήταν αυτά τα χρόνια που περίμενες ,ήταν αργά.Ότι προσδοκούσες ,περνούσε αυτη την μέρα,αυτή την στιγμή απο μπροστά σου.Το κοίταζες και δε σου γέμιζε το μάτι.Η καρδιά σου δε χτύπησε με διαφορετικό τρόπο,άκουγες τις ζητωκραυγές του πλήθους και σ έπιανε μια ΄θλίψη ,άλλο πραμα.'Οσο η ώρα περνούσε,ένιωθες πως κάτι ήταν λαθος , σ όλο αυτό.Γρήγορα βρέθηκες να ρωτάς τον ευατό σου "τι πραγματικά περίμενα " τόσα χρόνια ?Τόσο καιρό?Κ όσο αυτός σιωπούσε ,τόσο ο πανικός μέσα σου γιγάντωνε και η απελπισία σου θέριευε.
Ξαφνικά άλλαξαν όλα .Κάποιος σου έπαιζε ένα παιχνίδι.Βρέθηκες ντυμένος στρατιώτης σε μια στρατιά απο λάσπη.Βάδιζες έναν ανήφορο μα κάτι μέσα σου ,σου λεγε πως ήταν κατήφορος.Οι συντροφοί σου ,μιλούσαν άξαφνα άλλες γλώσσες ,έκαναν χειρονομίες προσπαθώντας να εξηγήσουν τι εννοούσαν.Αλλοι πάλι,σκότωναν όσους μπορούσαν .Ολα αυτά χωρίς κανεις να βγει απο τη γραμμή αυτης της πορείας.Τι περιμένεις τώρα ?Ρωτησες ξανά τον ευατό σου .Και αυτός πάλι σιωπούσε.Αλλά είσουν πολύ κουρασμένος για να τρομάξεις.
Μια μέρα σου είπαν ,πως όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα δικό σου όνειρο.Πως είσαι για χρόνια κλεισμένος σ ένα ίδρυμα .Σ ενα κτίριο που μοιάζει με φρούριο ,φτιαγμένο απο πέτρες που κουβαλήθηκαν απο βουνά, και μπουντρούμια επιπλωμένα απο κόκκαλα χιλιάδων άλλων που έζησαν εδώ πριν απο σένα.Ειχες ξεχάσει να πιστεύεις .Είχες ξεχάσει να ρωτάς.Ειχες ξεχάσει να πονάς.Ειχες ξεχάσει να χαίρεσαι.Ειχες ξεχάσει ποιός είσουν,τι περίμενες ,που πήγαινες,πως βρέθηκες εδώ.Και πεθύμησες κάτι .Πολύ.Αφάνταστα πολύ.Ενιωθες να σου τσακιζει τη καρδιά αυτο το συναισθημα .
Πεθύμησες να περιμένεις .Μια μέρα .Μια Ανοιξιάτικη μέρα ,που θα σταματούσες να βλέπεις όνειρα.Να φαντάζεσαι.Να απελπίζεσαι.Να ξεχνας.Μια μέρα που θα δικαίωνε όλες τις άλλες.Θα τις συγχωρούσε ,θα τις λύτρωνε ,θα τις εξάγνιζε.Και θα σε παιρνε μακριά απο εδω.Με καθε τροπο και καθε μεσο.Εστω και πανω σ ενα γαιδούρι......
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου