"Aποχαιρετισμός"

Για το "λίγο" που ήταν "κάτι" και το "τίποτα " που ήταν τα "πάντα".
Πως ζωντανεύει ο χρόνος και γίνεται τρομακτικός,
στο άγγιγμα του χειμώνα και στις άκρες απ τα δάκτυλα
_Ακούω,με λες τρελό,
που ακούω το τραγούδι της ρίζας_
πως λείπω απ τα όμορφα σε ταξίδι στην γη της πέτρας.
Που μου κλέβεις τη ματιά και μ αφήνεις τυφλό στο ωχρό φως_
Που δακρύζεις για μια λησμονημένη μυρουδιά
και ξεχνάς να μυρίσεις
τη χαρά του αποχαιρετισμού....
 *nNoe*