Ο Κύριος Δόβλιας ,ούτε και θυμόταν ,πόσες ,μα πόσες φορές ,είχε βρεθεί μπροστά στην αναγκαιότητα να υπάρχει ένας καθρέπτης στο σπίτι του. Ένας ολόσωμος καθρέπτης για να μπορεί να επιθεωρεί τον ευ ατό του,να τσεκάρει το ντύσιμό του και να στολίζει -γιατί όχι -το σπίτι του με την παρουσία του. Όλες οι γυναίκες είναι αλήθεια που έμπαιναν κατά καιρούς στο σπίτι του,δυσφορούσαν που δεν υπήρχε ένας ολόσωμος καθρέπτης ..Υπήρχε ένας καθρέπτης μπάνιου η αλήθεια είναι,αλλά σ αυτόν δεν μπορούσε να δει ποτέ ολόκληρο τον ευατό του .Κάθε φορά κατέληγε στο ίδιο συμπέρασμα και στην ίδια αναγκαιότητα .Της απόκτησης ενός καθρέπτη. Ενός ολόσωμου καθρέπτη.Και κάθε φορά ,μετά τη διαπίστωση αυτή,έβγαινε έξω και καθρεπτιζόταν στα τζάμια των καταστημάτων ,των εισόδων των πολυκατοικιών και όπου υπήρχε καθρέπτης έμπαινε εκεί με κάποια αφορμή και κοιταζόταν.
Έτσι έκανε και εκείνο το μοιραίο βράδυ.Ήταν πολύ αργά και δεν μπορούσε ν απορρίψει την πρόταση για ένα γεύμα κάπως επίσημο.Ντύθηκε καλά αλλά δεν ήταν σίγουρος ακριβώς για το πώς φαινόταν,έτσι βγήκε έξω στο δρόμο και κατεύθυνθηκε στην πολυκατοικία της οδού Λήθης στο νούμερο 8,όπου στην είσοδο της πολυκατοικίας βρισκόταν ένας τεράστιος καθρέπτης που κάλυπτε όλο τον τοίχο.Πρόβλημα με την πόρτα της εισόδου δεν υπήρχε ποτέ ,γιατί στον αριθμό 8 της οδού Λήθης ,η πόρτα της εισόδου ήταν πάντα χαλασμένη και πάντα κάποιος ξέχναγε να την σπρώξει καλά για να κλείσει.
Επιθεώρησε τον ευατό του μπροστά στον τεράστιο καθρέπτη για αρκετή ώρα και τον βρήκε γενικά αποδεκτό ,σωστά και κατάλληλα ντυμένο για την περίσταση.Όταν όμως προσπάθησε να φύγει και να βγει από την πολυκατοικία ,αυτό ήταν αδύνατο.Πέρασαν λίγα λεπτά της ώρας για να καταλάβει έντρομος ,ότι κοιτούσε με το πλάι του ματιού του την είσοδο ,ενώ ακριβώς μπροστά του ,βρισκόταν μια σειρά από γλάστρες με πλαστικά φυτά.Το χέρι του στην έκταση ακουμπούσε τον καθρέπτη,αλλά ο ίδιος δεν έβλεπε τον ευατό του.
"Καλώς ήρθατε ",αντήχησε μια φωνή στα αυτιά του.
"Το δείπνο είναι έτοιμο,σας περιμέναμε."
Έκανε μεταβολή και βρέθηκε μπροστά σένα σερβιρισμένο τραπέζι με τα μαχαιροπίρουνα και τα ποτήρια να κουνιούνται μόνα τους .
"Περάστε να καθίσετε ",συνέχισε η φωνή .Μπορείτε να σερβιριστείτε μόνος σας και να επιλέξετε ότι μα ότι θέλετε."
"Δεν βλέπω κανέναν ,γιατί δεν βλέπω κανέναν ?" ρώτησε σαν να παραμιλούσε.
"Ω μα, αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές",,απάντησε η φωνή.Γυρίστε πίσω σας και δείτε.
Έκανε ξανά μεταβολή και είδε ένα ζευγάρι να τον κοιτάζει.
"Ει...τους φώναξε...Μένετε εδώ?"
Το ζευγάρι συνέχισε να τον κοιτά,ο άντρας είπε στη γυναίκα ότι το φόρεμα που φορούσε της πήγαινε πολύ και αυτή μουρμούραγε πως παρόλα αυτά έπρεπε να χάσει κάποια κιλά ακόμα.Και έφυγαν!Χωρίς να του δώσουν καμιά απάντηση.
"Μα τι συμβαίνει,πείτε μου τι συμβαίνει,"φώναξε έντρομος."Και σεις ποιος είστε "Γιατί δεν σας βλέπω? Η φωνή δεν απάντησε.Η φωνή δεν απάντησε ποτέ ξανά.
Ο κύριος Δόβλιας έμαθε με τον καιρό,όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας της οδού Λήθης με τον αριθμό 8.Είδε όλους τους ληστές,όλους τους εραστές,όλους τους διαφημιστές,όλους τους γιατρούς ,όλα τα μωρα που γεννήθηκαν εκεί και όλους τους νεκρούς που πέθαναν εκεί.Η εξαφάνισή του,δεν απασχόλησε ιδιαίτερα κανέναν.Ένας δυο φίλοι του,η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκαν και αναστατώθηκαν για κάμποσο καιρό αλλά όχι παραπάνω από λίγους μήνες.
*nNoe*
Έτσι έκανε και εκείνο το μοιραίο βράδυ.Ήταν πολύ αργά και δεν μπορούσε ν απορρίψει την πρόταση για ένα γεύμα κάπως επίσημο.Ντύθηκε καλά αλλά δεν ήταν σίγουρος ακριβώς για το πώς φαινόταν,έτσι βγήκε έξω στο δρόμο και κατεύθυνθηκε στην πολυκατοικία της οδού Λήθης στο νούμερο 8,όπου στην είσοδο της πολυκατοικίας βρισκόταν ένας τεράστιος καθρέπτης που κάλυπτε όλο τον τοίχο.Πρόβλημα με την πόρτα της εισόδου δεν υπήρχε ποτέ ,γιατί στον αριθμό 8 της οδού Λήθης ,η πόρτα της εισόδου ήταν πάντα χαλασμένη και πάντα κάποιος ξέχναγε να την σπρώξει καλά για να κλείσει.
Επιθεώρησε τον ευατό του μπροστά στον τεράστιο καθρέπτη για αρκετή ώρα και τον βρήκε γενικά αποδεκτό ,σωστά και κατάλληλα ντυμένο για την περίσταση.Όταν όμως προσπάθησε να φύγει και να βγει από την πολυκατοικία ,αυτό ήταν αδύνατο.Πέρασαν λίγα λεπτά της ώρας για να καταλάβει έντρομος ,ότι κοιτούσε με το πλάι του ματιού του την είσοδο ,ενώ ακριβώς μπροστά του ,βρισκόταν μια σειρά από γλάστρες με πλαστικά φυτά.Το χέρι του στην έκταση ακουμπούσε τον καθρέπτη,αλλά ο ίδιος δεν έβλεπε τον ευατό του.
"Καλώς ήρθατε ",αντήχησε μια φωνή στα αυτιά του.
"Το δείπνο είναι έτοιμο,σας περιμέναμε."
Έκανε μεταβολή και βρέθηκε μπροστά σένα σερβιρισμένο τραπέζι με τα μαχαιροπίρουνα και τα ποτήρια να κουνιούνται μόνα τους .
"Περάστε να καθίσετε ",συνέχισε η φωνή .Μπορείτε να σερβιριστείτε μόνος σας και να επιλέξετε ότι μα ότι θέλετε."
"Δεν βλέπω κανέναν ,γιατί δεν βλέπω κανέναν ?" ρώτησε σαν να παραμιλούσε.
"Ω μα, αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές",,απάντησε η φωνή.Γυρίστε πίσω σας και δείτε.
Έκανε ξανά μεταβολή και είδε ένα ζευγάρι να τον κοιτάζει.
"Ει...τους φώναξε...Μένετε εδώ?"
Το ζευγάρι συνέχισε να τον κοιτά,ο άντρας είπε στη γυναίκα ότι το φόρεμα που φορούσε της πήγαινε πολύ και αυτή μουρμούραγε πως παρόλα αυτά έπρεπε να χάσει κάποια κιλά ακόμα.Και έφυγαν!Χωρίς να του δώσουν καμιά απάντηση.
"Μα τι συμβαίνει,πείτε μου τι συμβαίνει,"φώναξε έντρομος."Και σεις ποιος είστε "Γιατί δεν σας βλέπω? Η φωνή δεν απάντησε.Η φωνή δεν απάντησε ποτέ ξανά.
Ο κύριος Δόβλιας έμαθε με τον καιρό,όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας της οδού Λήθης με τον αριθμό 8.Είδε όλους τους ληστές,όλους τους εραστές,όλους τους διαφημιστές,όλους τους γιατρούς ,όλα τα μωρα που γεννήθηκαν εκεί και όλους τους νεκρούς που πέθαναν εκεί.Η εξαφάνισή του,δεν απασχόλησε ιδιαίτερα κανέναν.Ένας δυο φίλοι του,η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκαν και αναστατώθηκαν για κάμποσο καιρό αλλά όχι παραπάνω από λίγους μήνες.
*nNoe*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου